ΑΚΤΙΝΕΣ ΧΙ

Χθες με το απερίγραπτο θράσος, που με πιάνει ώρες ώρες, μπήκα σ΄ ένα μεγάλο κατάστημα με είδη μοτοσυκλετών και είπα στον καταστηματάρχη, που με ρώτησε τι θα ήθελα, ξέρετε εγώ έχω, εχμ... ποδήλατο! αλλά μπήκα να κοιτάξω, και τότε γύρισαν και κοίταξαν εμένα πέντ΄έξι μηχανόβιοι με τα κράνη στο χέρι, με πέτσινα, με μπότες κι όλη γενικώς την πανοπλία, με κοίταξαν από πάνω μέχρι κάτω, την κατηγορία μύγας, με το κράνος-τσόφλι, τα ποδηλατικά γάντια, το κολάν και ούτε μπουφάν ούτε τίποτα, και κατόπιν πρόσεξαν, ότι είχα αφήσει το ποδήλατό μου περήφανα ανάμεσα στις μηχανάρες τους μπροστά από το μαγαζί. Έμαθα ωστόσο ότι τα κράνη είναι σαν τα γιαούρτια (sic) και έχουν ημερομηνία λήξης πέντε ετών!

Κι αφού χάζεψα τα πάντα, από ενισχυμένα δερμάτινα μέχρι κλειδαριές δέκα κιλών, κι από καλύμματα μηχανών μέχρι στολές για εντούρο, ψώνισα κιόλας, ένα lubricant παρακαλώ, μάρκας ...Ντενικόλ, τι είναι αυτό το lubricant, να εξηγήσουμε για να μην παρεξηγήσουμε, είναι ένα σπρέι για την αλυσίδα, να γυρίζει λαδωμένη και αδιαβροχοποιημένη.

Έφυγα λοιπόν όλο χαρά με το ψώνιο μου, κι αν είχε κάποιος την απορία, τι να περιέχει η τσάντα μιας κυρίας, κι έβλεπε το περιεχόμενο της δικής μου, θα τον τρέχανε δεμένο στο Δαφνί. Διότι η δική μου περιείχε εκτός του chain lubricant, δύο κλειδιά, ένα μικρό στουπί με γράσα, ένα φωτάκι, μια κρέμα προσώπου με οξυγόνο, μια κονσέρβα γάτας, ένα ρουλεμάν, ένα ελαστικό μπαλάκι και ένα βιβλίο σχετικά με τον Βούδα.

Η βασική σκέψη ήταν να πλύνω και να λαδώσω το ταλαίπωρο όχημα. Μες τη μαύρη νύχτα μου ήρθε η όρεξη, το ανέβασα στο σπίτι και το στρίμωξα μέσα στο μπάνιο. Με τα πόδια στα νερά και τα χέρια στα γράσα το καθάρισα καλά καλά, του έκανα ένα ντους από πάνω, το σκούπισα, βρήκα κι ένα γυαλιστικό μετάλλων από την προϊστορική εποχή και το έκανα καθρέφτη. Ελέγχοντας όμως μία μία τις ακτίνες, μια άταχτη στον πίσω τροχό κουνιότανε. Κοιτάζω καλύτερα, ωιμέ, αλί και τρισαλί, η ακτίνα είχε σπάσει στην ένωση με τον άξονα κι έπαιζε ανεξάρτητα. Κι επειδή ενός κακού έπονται κι άλλα, έπαιζε ο τροχός κι έβρισκε στο φρένο. Βασανίστηκα ώρα να το ρυθμίσω κάπως, και στο τέλος στόλισα το ποδήλατο στο σαλόνι και πήγα να πέσω ξερή, αφού πρώτα έγδαρα τα χέρια μου για να τα καθαρίσω.

Σήμερα το πρωί προσπάθησα πάλι να ρυθμίσω το φρένο, έξυσα μάλιστα και το τακάκι με μια λίμα (!), να βρίσκει λιγότερο. Άδικος κόπος. Στις διαδρομές που έκανα, ο πίσω τροχός κόλλαγε λίγο, εγώ έκανα πετάλι ακόμη και στην κατηφόρα, κι επιπλέον ένιωθα σαν να μου έδινε σκουντήματα το φάντασμα της κακοτυχίας μου, που καθόταν στην σχάρα. Διότι την μπροστινή ζάντα δεν πάνε δέκα μέρες που την άλλαξα, και την πίσω θα την αλλάξω αύριο, όλη, κι όχι μόνο την ακτίνα, αφού είναι καταταλαιπωρημένη και σύντομα θα βγάλει κι άλλα απωθημένα. Στα φρεάτια της Ηλιουπόλεως παρέδωσε το πνεύμα η ακτίνα! Κι ακόμη τα τακάκια έχουν λιώσει πολύ γρήγορα και θα τ΄αλλάξω κι αυτά. Ωστόσο λάδωσα με το σπρέι όλα τα μηχανικά μέρη, μόνο στα μαλλιά μου δεν έβαλα, και είναι καταπληκτικό! Ακόμη έβγαλα το μπροστινό φτερό για πιο άγριο λουκ!

Να μην ξεχάσω όμως τη ρύθμιση του τιμονιού λίγο προς τ΄αριστερά. Διότι αλλοιθωρίζει πρός τα δεξιά, καθώς η προηγούμενη ρύθμιση δεν ήταν ακριβής. Επειδή μετά από μια πιρουέτα και ακροβατική τούμπα σε κάτι λάδια στο Κολωνάκι, όπου προσέφερα πάλι σπάνιο θέαμα, μωλώπισα προχθές ώμο, κώλο και αστράγαλο, έγδαρα καλά το αριστερό ακρόμπαρο, τη σέλα και τον σκελετό, στράβωσε το πετάλι, έγινα μες τη λάσπη και πήγαινα λέει να δω κόσμο, ευτυχώς φορούσα μαύρα, κι ακόμη το τιμόνι γύρισε πολύ προς τ΄αριστερά, αλλά, μυστήριο, τώρα βλέπει προς τα δεξιά...

Υστερόγαμον: ΄Αλλα είχα στο νου μου να γράψω, για το ποδήλατο έγραψα πάλι!