ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Τα ξόρκια που λέγαμε... τα χρειάζομαι! Πιο συγκεκριμένα χρειάζομαι μια γητειά να γίνομαι αόρατη στα κακά συναπαντήματα, και πιο συγκεκριμένα ακόμη στα συναπαντήματα με πρωινούς ή βραδυνούς προϊσταμένους. Υπάρχει, λένε, και μια αρχαία τέχνη ινδική, όπου υπνωτίζεις τον αντίπαλο κι αυτός τα χάνει και βλέπει ένα σκοτεινό νέφος αντί για σένα. Αξιόλογο κι αυτό και πολύ πρακτικό. Μα αν δεν βρω το ξόρκι το σωτήριο, θα καθιερώσω να φοράω το κράνος του ποδηλάτου και στους εσωτερικούς χώρους κι επίσης καλού κακού έναν μεγάλο σταυρό με μυτερή άκρη κι ένα πιστόλι με ασημένιες σφαίρες. Και κάνα σκόρδο για πλήρη ασφάλεια.

Μα δεν είναι αυτή κατάστασις! Λύσσαξαν όλοι; Πάω κάτι χαρτιά σ΄ένα ρημαδογραφείο. Κι εκεί που συζητούσαμε βγαίνοντας με την προϊσταμένη βήτα, πέφτω στη γωνία πάνω στον προϊστάμενο άλφα, κουστουμαρισμένο στην τρίχα, άκουσε την κουβέντα, και μου λέει, μα γιατί ανοίξατε αυτό το θέμα; Ποιο θέμα άνοιξα, το υπουργείο το άνοιξε, και μετά το μισόκλεισε, εδώ προσπαθώ απ΄τον Οκτώβρη να μαζέψω τ΄ασυμμάζευτα! Όχι, να μη δεχθείτε τίποτα, εμείς δηλώσαμε έτσι κι έτσι! Καλώς, αλλά εγώ δεν είμαι σε θέση να ξέρω ποιος είναι τυπικά τακτοποιημένος, η γραμματεία οφείλει να ξέρει και να ενημερώσει και μένα. Λες κι έχω εγώ σχέση με γραφεία, κλιματιστικά και χαρτοκόφτες. Με λίγα λόγια φιλάκια!

Η προϊσταμένη βήτα είχε μείνει άγαλμα. Για τα σίδερα είμαστε όλοι ανεξαιρέτως, αλλά εγώ ξεκλείδωσα το ποδήλατό μου από ένα σίδερο και χαιρέτησα στον αέρα τον προϊστάμενο άλφα, που κοιτούσε απ΄το παράθυρο και την προϊσταμένη βήτα, που κατέβαινε τις σκάλες. Με ποδήλατο πας; με ρώτησε. Όοοχι, της φώναξα, πριν χαθώ στην κατηφορική στροφή.

Εξέθεσα από τηλεφώνου την κατάσταση στην Sulpice και την ρώτησα αν όλοι οι προϊστάμενοι του κόσμου έχουν λαλήσει. Από τι πάστα είναι φτιαγμένοι, τη ρώτησα. Οδοντόπαστα, μου απάντησε. Σκέτη, ή με ρίγες τζελ; Γέλαγε. Με μπλε και πράσινους κόκκους; επέμενα. Όχι, αυτό είναι απορρυπαντικό πλυντηρίου... Πάντως αν είναι οδοντόπαστες, δεν με βολεύει λογοτεχνικά. Διότι ως γνωστόν, ο Bram Stoker απέδωσε στον Δράκουλά του στοιχεία της προσωπικότητας του αφεντικού του Irving, ενός παλιοχαρακτήρα και επιπλέον δουλέμπορου, εγώ όμως, αν ήθελα να εκτονωθώ με καμιά μυθιστορηματική αναγωγή της κατάστασης, τι θα έγραφα, σαπουνόπερα; Ένα ακόμη πρόβλημα είναι, πως ουσιαστικά είμαι υπηρέτις πολλών αφεντάδων. Αλλά η νύχτα των ζωντανών νεκρών με τα ζόμπι και τα σιχάματα έχει γυριστεί ταινία προ πολλού καθώς κι ένα σωρό παραλλαγές της, άρα αφήνω στην άκρη και την έβδομη τέχνη. Ας πλύνω τουλάχιστον τα δόντια μου!

Όταν το κεφάλι μου γίνεται περιστερώνας με περιστέρια μέσα που γουργουρίζουν και χύμα κουτσουλιές παίρνω καφέ και παρατηρώ τον κόσμο που περνάει για λίγη ώρα. Σιγά σιγά τα περιστέρια βαριούνται να πήζουνε στον εσωτερικό χώρο και φεύγουνε να καθήσουνε σε κανένα δέντρο κι όχι στο κρανίο μου μέσα, που είναι άβολα, σπρώχνονται και τσιμπάνε το ένα το άλλο. Ένα όμως πήγε και κάθησε πάνω στο κεφάλι του Σκουφά.

Καθόσον χάζευα γύρω γύρω την εξαίρετα αναπλασμένη πλατεία Κολωνακίου, δεν είχα προσέξει το ασεβές περιστέρι, που είχε βολευτεί πάνω στο κεφάλι του Σκουφά και καθάριζε αδιάφορα τα φτερά του. Ο ίδιος ο Σκουφάς δεν φαινόταν να ενοχλείται. Λαγοκοιμόταν μάλιστα. Όπου αίφνης ακούω ένα τσσσσφςςςς! ξξξξτττττσσφφφτς! συνοδευόμενο από έναν γέρο με σκούρο ριγέ κοστούμι, που έτρεχε όσο μπορούσε προς το μέρος μου κινώντας πάνω κάτω τα χέρια του, στο ένα κράδαινε μια εφημερίδα, με την οποία έδινε χαστούκια ψηλά στον αέρα, κόντεψε να μου πέσει ο καφές, αλλά δεν απευθυνόταν σε μένα, εγώ ήμουν ένα ασήμαντο επιφαινόμενο του μέλλοντος, παρά έσπευδε να εφιστήσει την προσοχή στον φίλο του τον Σκουφά, ότι τελοσπάντων τι είναι αυτά, κάθεσαι μέσα στην πλατεία αφηρημένος μ΄ένα περιστέρι στο κεφάλι, να΄χει να λέει ο κόσμος, και συ βρομόφτερο ξουτ! Πέταξε λοιπόν από κει το περιστέρι μ΄ένα περιφρονητικό βολ πλανέ, έφυγε κι ο γέρος ικανοποιημένος με το σαγόνι υψωμένο, προσγειώθηκα κι εγώ στο παρόν, μα ο καφές είχε πια τελειώσει, κρίμα.

Πάνω σ΄ένα πλατύ πεζοδρόμιο πολύ αργότερα, σε άλλη περιοχή, στάθηκα λίγο να ελέγξω το μπροστινό φρένο του ποδηλάτου. Κι όπως είχα το σακίδιο στο αριστερό ώμο, το βλέπω στολισμένο ξαφνικά με μια κονκάρδα, αλλά τι κονκάρδα, σημαίνουσα, ότι πέρασε το περιστέρι! Πιάνω ένα χαρτομάντηλο, αφαιρώ το σήμα το κατατεθέν, δηλαδή έκανα φιλότιμες προσπάθειες να το αφαιρέσω, όταν γύρω μου έσκασαν δυο τρεις ακόμη βόμβες προειδοποιητικές κι ένας γέρος, προφανώς απόστρατος, ανδραγαθείσας εν Ελ Αλαμέιν, μου φώναξε, μην κάθεσαι εκεί, φύγε γρήγορα, είναι από πάνω, ετοιμάζονται. Κοιτάζω πάνω και βλέπω το πυροβολικό αραδιασμένο στα σύρματα του ηλεκτρικού, με τις ουρές σηκωμένες σε θέση μάχης. Κι ένα που με κοίταζε λοξά, το αναγνώρισα!

Υστερόγαμον: Η ταιριαστή φωτό και η σημείωση, πως κι ο Πρεβέρ είπε "βγήκα με το πουλί στο κεφάλι" είναι ευγενική χορηγία της cartier libre, που επέλεξε τον τίτλο του ποιήματος ως ψευδώνυμο!