ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ

Επιστρέφοντας σπίτι απόψε μετά από μια βόλτα με το ποδήλατο και καφέ στο κέντρο, κι έχοντας αποφύγει να τραβήξω τη βραδιά λόγω δουλειάς, που έχω να κάνω, ανέβαινα την Χαριλάου Τρικούπη, η οποία ήταν ήσυχη χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, όταν βγαίνει αίφνης απ΄τη γωνία της Ναυαρίνου δεξιά ένας νεαρός ματατζής, απ΄αυτούς που κάθονται μπροστά στα παλιά γραφεία του πασόκ, και κουνούσε την ασπίδα του μπροστά μου.

Τώρα εγώ νόμισα, πως κάτι έγινε και θέλει να περάσει γρήγορα απέναντι και να κόψω ταχύτητα, έτσι κι αλλιώς σιγά πήγαινα, αλλά εκείνος στήθηκε στην μέση σαν αγγούρι και μου έκανε νοήματα να σταθώ στην άκρη. Σταματάω, τι συμβαίνει του λέω, ταυτότητα λέει, εξακρίβωση στοιχείων. Γιατί, του λέω, τι έγινε; Δεν έχει σημασία, μου λέει. Κάθε μέρα περνάω από δω! Δεν έχει σημασία, ξαναλέει.

Τελοσπάντων, σκατά, του δίνω την αρχαία μου ταυτότητα, που είχα βγάλει κάποτε στο πέμπτο Α. Τ. Εξαρχείων, την κοιτάει καλά καλά. Φωνάζει έπειτα έναν άλλον ματατζή καραφλό, φέρε ρε, ένα μπλοκάκι από μέσα. Πάει ο καραφλός, φέρνει το μπλοκάκι. Του δίνει ο πρώτος την ταυτότητα, σημείωσε τα στοιχεία, του λέει. Σημειώνει ο καραφλός τα στοιχεία, γράφει και την παλιά μου διεύθυνση, μουρμουράει, είναι δω παραπάνω, με κοιτάει, βγάζω ένα χαρτομάντηλο φυσάω καλά καλά τη μύτη μου.

Ο πρώτος δίπλα μου, εγώ πάνω στο ποδήλατο κουνιέμαι, γιατί κατουριόμουν από ώρα και είχα βαρεθεί να πάω στην τουαλέτα της καφετέριας, μην έχεις άγχος μου λέει, δεν έχει σημασία, μιλιά εγώ, τον περιεργαζόμουν, του δίνει ο καραφλός την ταυτότητα, την ξαναψειρίζει, ξαναλέει την παλιά διεύθυνση, δεν του απαντάω, ηλίθιοι, τότε έπρεπε να είμαι ακόμη μαθήτρια γυμνασίου, μου επιστρέφει την ταυτότητα, την βάζω στην τσέπη μου, καλό βράδυ μου λέει, δεν του μιλάω, φεύγω. Παρακάμπτω την κλούβα, ησυχία γύρω γύρω.

Να πάτε στην παλιά διεύθυνση να σας πέσει το διατηρητέο στο κεφάλι. Και μετά να ψάξετε να με εξακριβώσετε, αλλά να μην προλάβετε απ΄το κόψιμο, που εύχομαι να σας πιάσει και να μην σας αφήνει ν΄ανεβάσετε τα βρακιά σας και να κρατήσετε την ασπίδα. Γελοίοι.