ΑΚΡΟΜΠΑΡΑ, ΜΠΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΟΥΚΙΑ

Προχθές το απόγευμα πήγα σε μια ποδηλατική μπουτίκ και ψώνισα απαραίτητα εξαρτήματα και αξεσουάρ ενός ταλαιπωρημένου ποδήλατου και μιας συνειδητοποιημένης ποδηλάτισσας. Αρχικά διαπίστωσα, ότι η μπάρα της σέλας δεν άντεχε άλλο. Παλιότερα είχε στραβώσει, διότι κάποιος κινγκ κονγκ είχε χορέψει τσιφτετέλι επάνω στη σχάρα. Δεν είδα τον κινγκ κονγκ, αλλά τα ίχνη του. Τότε είχα βγάλει το παλουκόσελο και το ίσιωσα κάπως πως με το σφυρί, πράγμα που θα καταδίκαζε με αποτροπιασμό κάθε σοβαρός ποδηλάτης, πλην όμως το δικό μου ποδήλατο στην σύναξη των σοβαρών ποδηλάτων μοιάζει με άστεγο χίπι, που βρέθηκε κατά λάθος σε δεξίωση του διπλωματικού σώματος.

Τώρα λοιπόν η μπάρα της σέλας είχε γίνει πάλι σαν σπαστό καλαμάκι με κίνδυνο να βλαβεί ανεπανόρθωτα κι ο σκελετός, χώρια το ότι κατέβαινε το μήκος, έτριζε η σέλα, η κλίση επηρέαζε τη στάση του σώματος, κι εγώ επέμενα να αγνοώ, ότι μια πάπια θα έκανε καλύτερο ποδήλατο από μένα, αν βέβαια οι πάπιες ήταν μεταλλαγμένες κι άφηναν την κολύμβηση για την αστική ποδηλασία.

Επομένως έκανα το ολέθριο λάθος. Μπήκα στην μπουτίκ! Και βγήκα μετά από δυο ώρες, αφού είχα ψάξει, αγγίξει, χαϊδέψει, μυρίσει τα πάντα, τις σέλες, τα φρένα, τα κράνη, τα παπούτσια, τα σταντ, τα γάντια, τις φόρμες, τα τσαντάκια, τα φωτάκια, τα τιμόνια, τα παγούρια και τις ταινίες για τα τιμόνια, βγήκα με τα χέρια μαύρα, τις τσέπες άδειες και το ποδήλατό μου χαρούμενο.

Εκτός από μια γερή μπάρα και μια σέλα ελαφριά, απ΄αυτές που αποφεύγεις να καθήσεις, γιατί μπορεί να βγάλεις κάλους, έβαλα και δυο κάρμπον ακρόμπαρα στο τιμόνι, και για όσους δεν γνωρίζουν αυτές τις επιστήμες, να εξηγήσω ότι τα ακρόμπαρα είναι δυο κερατάκια όρθια εκατέρωθεν του τιμονιού στα χερούλια, τα οποία καθιστούν το ποδήλατο πολιορκητικό κριό στις ανηφόρες. Το κάρμπον είναι ελαφρύ αλλά ακριβό και μπορεί να σπάσει σε μια κατακόρυφη τούμπα, με πληροφόρησε ο ειδήμων, όμως σε τέτοια περίπτωση θα είμαι τυχερή να μην έχουν σπάσει τα κόκαλα μου και να πάω να πάρω άλλα ακρόμπαρα. Τα συγκεκριμένα τα ερωτεύτηκα, διότι είναι ελαφριά, μαύρα, μικρά, κομψά και ανατομικά. Επίσης πήρα κι ένα ζευγάρι κόκκινα γαντάκια χωρίς δάχτυλα, γιατί τα προηγούμενα, τριμμένα και λιωμένα, είχαν πάνω από γράσο μέχρι κέτσαπ και μουστάρδα.

Αφού φρόντισα τα σημεία εκείνα του ποδηλάτου, που αφορούν στον πισινό και τα χέρια, το δοκίμασα και τρώω τις ανηφόρες σαν μαλακό τυρί. Πρέπει όμως να ξαναπεράσω απ΄την μπουτίκ. Γιατί πάνω στον ενθουσιασμό μου, άφησα εκεί το παλιό παλούκι, ως άχρηστο. Αν δεν το έχουν πετάξει ακόμη, να το δώσω σε κάτι χρόνιους δυσκοίλιους, που φρόντισαν να μου χαλάσουν τη μέρα χθες, διότι ζορίζονται, εδώ και μήνες τα μαζεύουν, να το κάνουν κλύσμα, μήπως και ανακουφιστούν. Κι αν έχει πεταχτεί η στραβή μπάρα, εναλλακτικά έχω μια τρόμπα καλή.