ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ...

Στο σχολείο μια φορά κι έναν καιρό, μου άρεσαν η γεωμετρία και η χημεία, ενώ ήμουν άσχετη στη φυσική και την άλγεβρα. Όταν λέω άσχετη, εννοώ ότι δεν μου άρεσαν, κάτι στράβωνε. Ενώ είχα μελετήσει τα θεωρήματα, είχα λύσει και τις ασκήσεις, όταν γράφαμε διαγώνισμα μπορούσα να γράψω δύο (02), χωρίς τύψεις και χωρίς πάθος, αφού είχα καταβάλει τεράστιες προσπάθειες, αλλά το μόνο αποτέλεσμα ήταν ο χυμένος ιδρώτας και έτερον ουδέν.

Ωστόσο στην γεωμετρία κατάφερνα χωρίς ιδιαίτερο κόπο να είμαι άριστη, γιατί μου πήγαινε, ακόμη κι όταν ήταν απαραίτητη η άλγεβρα στις ασκήσεις, δεν δυσκολευόμουν καθόλου, έφτανα στη λύση ενστικτωδώς σχεδόν και μάλιστα κάποιες φορές είχα προτείνει εναλλακτικές λύσεις, ή είχα λύσει την άσκηση, την οποία δεν είχαν λύσει συμμαθητές μου, που σκίζονταν στα μαθηματικά κάθε μέρα.

Μυστήριο. Στην άλγεβρα θα είχα μείνει, κι ακόμα εκεί θα ήμουν, αν ο καθηγητής δεν είχε συμψηφίσει το 2 με το 20 της γεωμετρίας, κι έτσι είχα πάρει από ένα σωτήριο 11 και στα δύο. Αυτά στο Λύκειο. Στο Γυμνάσιο, τα ίδια περίπου. Χημεία, βιολογία άριστα, άλγεβρα 9 επιεικώς, φυσική 7-14. Κι ο μαθηματικός μου του Γυμνασίου είχε φρίξει, όχι μόνο για τις άθλιες επιδόσεις μου στα μαθηματικά, αλλά και διότι μπαίνοντας μια μέρα στην τάξη, είδε το ολόσωμο πορτραίτο του στον πίνακα φιλοτεχνημένο με κιμωλία, να παριστάνει τον ίδιο σαν μανιακό να γράφει τρελές εξισώσεις... Είχε μπει σιγά σιγά, οι συμμαθητές μου πήγαν στα θρανία τους παναγίτσες, εγώ απορροφημένη δεν είχα πάρει είδηση, κι όταν ρώτησα, μονολογώντας, μμμ, πού είναι μια κόκκινη κιμωλία; εκείνος είπε, φτάνει η άσπρη! Και τον είδα! Τότε του είπα, συγγνώμη, αλλά χωρίς κόκκινο, δεν θα δείχνει καλό. Παραδέχτηκε όμως, ότι του έμοιαζε κάπως και το πράγμα δεν είχε συνέπειες!

Δεν έδινα ποτέ σημασία στους βαθμούς, γραμμένους τους είχα. Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα, ότι πρέπει οπωσδήποτε να σ΄αρέσει κάτι για να πάει καλά, αλλιώς μόνον αποτυχία προμηνύεται. Εφόσον είχα πάρει σοβαρά βιβλία άλγεβρας και διάβαζα μόνη μου να μορφωθώ αλγεβρικώς, να διυλίζω τον κώνωπα, να τριχοτομώ την τρίχα και κατέληγα να κολλάω σε καμμιά ριζούλα, σε κανένα μικρό τρικ, σε κάτι απλό που χρειαζόταν κι η άσκηση χανόταν στο άπειρο. Όμως στην Γεωμετρία ήμουν εφευρετική, τα εμπόδια γίνονταν σκόνη και η λύση ερχόταν μόνη της.

Πως τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά μέσα στη νύχτα; Διότι έμπλεξα με μια παλιοδουλειά που σιχαίνομαι, τέσσερις ώρες τώρα κι άκρη δεν βγήκε, δοκίμασα τα πάντα, κι έμεινα με την κούραση. Νόμιζα πως θα ξεμπέρδευα απόψε, αλλά πού. Το βλέπω να πνίγομαι το Σαββατοκύριακο, κι ως το τέλος του μήνα με την αηδία.

Άμα μου ταιριάζει κάτι, και δύσκολο να είναι, το διασκεδάζω, το απολαμβάνω σαν παγωτό. Αν δεν μου πάει, όσο φιλότιμα και προσεκτικά κι αν το χειριστώ, κι εύκολο να΄ναι, θα μου βγάλει την ψυχή πρώτα. Κι όταν τελειώσω την απεχθή υποχρέωση θα τινάζομαι, όπως τα σκυλιά τινάζουν το νερό μαζί με τους ψύλλους από πάνω τους. Ουφ!