ΣΕ ΠΑΩ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Βγαίνω λοιπόν το πρωί με το σκοτάδι και πήγαινα χαρούμενη με το ποδήλατο μέσα στο κρύο. Κάπως όμως σαν να μην τραβούσε το πετάλι. Λέω, το σακκίδιο με τα χαρτιά και τα βιβλία θα είναι και με κόβει. Κατεβαίνω μια κατηφόρα, ανεβαίνω μια ανηφόρα, σκαμπανέβαζα περίεργα. Ανεβάζω μια ταχύτητα, ανεβάζω κι άλλη, την ανηφόρα με έκτη κι εκεί που δεν τράβαγε στο ίσιωμα, στην ανηφόρα να έχει τράτο.
Εντωμεταξύ, σε μια διάβαση ένας γέρος είδε το ποδήλατο και ερεθίστηκε. Σταματημένη εγώ μπροστά πέρα απ΄τη διάβαση, είχε χώρο, πίσω τ΄αυτοκίνητα, κυριολεκτικά όλη η διάβαση δική του, κι απ΄το απέναντι πεζοδρόμιο, αιώνες πριν, άρχισε να φωνάζει. Που πήγεεεες! Πηγαίνει εκεεεεί! Θα με σκοτώσεεεεις! Έλα Βαγγελίστρα μου κι άγιοι Απόστολοι, πρωί πρωί, μια σταλιά γέρος μανιακός, περνούσε τη διάβαση ουρλιάζοντας, τον κοιτούσε ο κόσμος, γιατί φαίνεται ήδη πριν κατεβεί από το πεζοδρόμιο φαντασιωνόταν, πως το ποδήλατο ειδικά, που ήμουνα στην άλλη άκρη, θα υψωθεί πετώντας και με διπλό λουπ θα γυρίσει να προσγειωθεί στο κεφάλι του! Και μετά στάθηκε από πίσω μου και μέχρι ν΄ανάψει το φανάρι με περιέλουζε με ακατανόητα ρήματα!
Αλλά εγώ είχα τα δικά μου. Στρίβω σ΄ένα γδαρμένο δρόμο, κόβω άκρη, νάτο, είχα καθήσει. Πίσω λάστιχο κατέβαινε σταθερά. Είχα κανένα δεκάλεπτο δρόμο, λέω θα πάω και βλέπουμε. Έτριψα το πιπέρι. Τελικά το λάστιχο εξαφανίστηκε κι έκανα ορθοπεταλιά, ν΄αλαφρώσω το βάρος, μη γίνει κι η ζάντα σαν στραβοχυμένος λουκουμάς. Μ΄έπιαναν και τα γέλια, γιατί είχα καταντήσει σαν κάτι παιδάκια με BMX, που κάνουνε ταρζανιές και συχνά μένουνε με τη ζάντα σκέτη, γγκκκκρρρνννν.... και πάει λέγοντας. Ωιμέ, κατάντια!
Σταματάω, ωστόσο, αξιοπρεπώς σ΄ένα φανάρι και κοίταζα αδιάφορα, κυρία. Έρχεται δίπλα μου ένας μηχανόβιος, γελάει, έπαθες φούιτ, με λέει. Με νιώθεις, του λέω. Γελάμε. Ανάβει το φανάρι, φεύγουμε. Πως έγινε και παρακάτω, πάλι εγώ σ΄ένα φανάρι, κι ενώ εκείνος είχε φύγει πιο πριν μπροστά, νάτος πάλι έρχεται από πίσω. Έχει ένα βουλλκανιζατέρ, εδώ πιο πάνω, να σε αλλάξουν! Μπα, του λέω, είναι στο δρόμο μου ο ποδηλατάς, θα του το αφήσω, γιατί καθισμένο δε με βγάζει Θεσσαλονίκη! Πάλι γέλια, ωραία.
Το αφήνω στον μάστορα τον αγουροξυπνημένο, που ξύπνησε οριστικά, όταν του είπα, κοίτα και το λάστιχο, γιατί μάλλον ψόφησε κι αυτό, κι ελπίζω να μη χρειαστεί και ζάντα! Το πήγες! μου λέει με φρίκη. Το πήγα, ομολόγησα η βάρβαρη. Κι έφυγα με κράνος, γάντια και λαστιχάκια πεζή. Κοιτάτε όσο θέλετε, είμαι εθισμένη, κι άμα δεν έχω ποδήλατο, έχω τουλάχιστον τα παραφερνάλια πάνω μου για γούρι!
Τελικά το λάστιχο είχε πάρει ένα σωρό γυαλιά ψιλά, αλλά ένα χοντρό και φονικό ξέσκισε λάστιχο, επένδυση και σαμπρέλα. Γεια μας. Αλλά τώρα, με καινούργιο, πήγαινα και Θεσσαλονίκη! Επειδή, όμως είχα κάτι δουλίτσες ακόμη στην Αθήνα, κατηφόρησα για το κέντρο. Φτάνω Σύνταγμα, βλέπω έναν ποδηλάτη με ποδηλατικά καλοκαιρινά και έτρεχε μπροστά μ΄ένα κουρσάκι. Ο τύπος έκανε τρελά οχτάρια και στο μεταξύ έβγαζε και το παγούρι κι έπινε νερό. Πιάνει αυτός δεξιά από ένα τρόλει, σφυρίζει σαν τον άνεμο, εξαφανίζεται, κρατούσα εγώ αριστερά και μέση για λίγο μη με φάνε τα ταξί, ο κίτρινος πυρετός, αλλάζει σύρματα το τρόλει και με λούζει σπίθες τρις. Φεύγω μπροστά, χαιρετάω τον οδηγό, φωτοστεφανωμένη και ένδοξη.

8 σχόλια:

quartier libre είπε...

@
το "ΣΕ" πάω,
δεν απευθύνεται στο γλυκό μας μπατσόνι! Εεεε;;;;

μέρααα :)

Ανώνυμος είπε...

ελπίζω να έπεσες πάλι στον βικινγκ μάστορα που του είναι έτσι και αλλιώς το μαλλί πλεξίδα.... γιατί με τόσα που βλέπει άλλος δεν ξέρω πως θα σε αντιμετώπιζε....
"το πας", ε!!!!
........
καλημέρα:)))))

MenieK είπε...

άσε το καταλάβαμε γιατί κυκλοφορείς με τα παραφερνάλια... Για να σε αναγνωρίσει ο μπάτσος

Coco είπε...

@quartier libre: ποιο γλυκό μπατσόνι, ένας μπουνταλάς και μισός, άστον, να τον πάει κάνας άλλος!!

@Κασταλία: το πάω και μέχρι Νορβηγία, αν δεν είναι ξεφούσκωτο, δηλαδή ξενέρωτο!

@Meniek: ας αναγνωρίσει πρώτα το μπρος από το πίσω του σώβρακου και μετά βλέπουμε

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή, για περίμενε.
Ανακάλυψες νέους νόμους της φυσικής; : :)
Άμα σηκώνεσαι όρθια γίνεσαι πιο ελαφριά; :)) :)

Να το εφαρμόσω, μπας και χάσω καμιά εκατοστή που μου περισσεύουν :)

(χαρά στο κουράγιο σου, που έχεις διάθεση να "βγάζεις τη γλώσσα" στα προβλήματά σου!)

Όσο για τα... παραφερνάλια, ε ναι... είναι φανερό γιατί τα έχεις..
Προσυπογράφω το σχόλιο της menieK

Ανώνυμος είπε...

Να μη σου ξαναπώ για τους γέρους και ότι τους τραβάς σα μαγνήτης... Αντιπαρέρχομαι.
Αυτό που έχω να σου πω είναι ότι ορισμένες γυναίκες δεν κάνουν χωρίς το άρωμά τους. Εσύ απ΄ότι φαίνεται χωρίς τον ποδηλατά σου...
Χι χι χι...

Coco είπε...

@Sotiris K.: έρχεται το βάρος κυρίως στη μέση του σκελετού άμα είμαι όρθια πάνω στα πετάλια, και δεν τραβάει όλο το ζόρι ο πίσω τροχός, ιδίως στις λακκούβες το κάνω και δεν τραντάζομαι κι εγώ τόσο

@Sulpice: άρωμα γράσου!

Coco είπε...

Άκουσα σήμερα και το άλλο, ότι ο λόγος που σταματάνε τα μπατσόνια τις κοπέλες για εξακρίβωση είναι γιατί στο πολιτισμού ήτανε λέει μια ψηλή ξανθιά με κουκούλα που πυροβόλησε.

α. πού είδαν ότι ήταν ξανθιά αφού φορούσε κουκούλα
β. εγώ δεν είμαι ξανθιά και φορούσα κράνος
γ. μπορεί να ήταν τραβεστί

μάλλον το χάσαμε
να τα βάψουμε ξανθά
άχυρο
όλα