ΣΕ ΠΑΩ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Βγαίνω λοιπόν το πρωί με το σκοτάδι και πήγαινα χαρούμενη με το ποδήλατο μέσα στο κρύο. Κάπως όμως σαν να μην τραβούσε το πετάλι. Λέω, το σακκίδιο με τα χαρτιά και τα βιβλία θα είναι και με κόβει. Κατεβαίνω μια κατηφόρα, ανεβαίνω μια ανηφόρα, σκαμπανέβαζα περίεργα. Ανεβάζω μια ταχύτητα, ανεβάζω κι άλλη, την ανηφόρα με έκτη κι εκεί που δεν τράβαγε στο ίσιωμα, στην ανηφόρα να έχει τράτο.

Εντωμεταξύ, σε μια διάβαση ένας γέρος είδε το ποδήλατο και ερεθίστηκε. Σταματημένη εγώ μπροστά πέρα απ΄τη διάβαση, είχε χώρο, πίσω τ΄αυτοκίνητα, κυριολεκτικά όλη η διάβαση δική του, κι απ΄το απέναντι πεζοδρόμιο, αιώνες πριν, άρχισε να φωνάζει. Που πήγεεεες! Πηγαίνει εκεεεεί! Θα με σκοτώσεεεεις! Έλα Βαγγελίστρα μου κι άγιοι Απόστολοι, πρωί πρωί, μια σταλιά γέρος μανιακός, περνούσε τη διάβαση ουρλιάζοντας, τον κοιτούσε ο κόσμος, γιατί φαίνεται ήδη πριν κατεβεί από το πεζοδρόμιο φαντασιωνόταν, πως το ποδήλατο ειδικά, που ήμουνα στην άλλη άκρη, θα υψωθεί πετώντας και με διπλό λουπ θα γυρίσει να προσγειωθεί στο κεφάλι του! Και μετά στάθηκε από πίσω μου και μέχρι ν΄ανάψει το φανάρι με περιέλουζε με ακατανόητα ρήματα!

Αλλά εγώ είχα τα δικά μου. Στρίβω σ΄ένα γδαρμένο δρόμο, κόβω άκρη, νάτο, είχα καθήσει. Πίσω λάστιχο κατέβαινε σταθερά. Είχα κανένα δεκάλεπτο δρόμο, λέω θα πάω και βλέπουμε. Έτριψα το πιπέρι. Τελικά το λάστιχο εξαφανίστηκε κι έκανα ορθοπεταλιά, ν΄αλαφρώσω το βάρος, μη γίνει κι η ζάντα σαν στραβοχυμένος λουκουμάς. Μ΄έπιαναν και τα γέλια, γιατί είχα καταντήσει σαν κάτι παιδάκια με BMX, που κάνουνε ταρζανιές και συχνά μένουνε με τη ζάντα σκέτη, γγκκκκρρρνννν.... και πάει λέγοντας. Ωιμέ, κατάντια!

Σταματάω, ωστόσο, αξιοπρεπώς σ΄ένα φανάρι και κοίταζα αδιάφορα, κυρία. Έρχεται δίπλα μου ένας μηχανόβιος, γελάει, έπαθες φούιτ, με λέει. Με νιώθεις, του λέω. Γελάμε. Ανάβει το φανάρι, φεύγουμε. Πως έγινε και παρακάτω, πάλι εγώ σ΄ένα φανάρι, κι ενώ εκείνος είχε φύγει πιο πριν μπροστά, νάτος πάλι έρχεται από πίσω. Έχει ένα βουλλκανιζατέρ, εδώ πιο πάνω, να σε αλλάξουν! Μπα, του λέω, είναι στο δρόμο μου ο ποδηλατάς, θα του το αφήσω, γιατί καθισμένο δε με βγάζει Θεσσαλονίκη! Πάλι γέλια, ωραία.

Το αφήνω στον μάστορα τον αγουροξυπνημένο, που ξύπνησε οριστικά, όταν του είπα, κοίτα και το λάστιχο, γιατί μάλλον ψόφησε κι αυτό, κι ελπίζω να μη χρειαστεί και ζάντα! Το πήγες! μου λέει με φρίκη. Το πήγα, ομολόγησα η βάρβαρη. Κι έφυγα με κράνος, γάντια και λαστιχάκια πεζή. Κοιτάτε όσο θέλετε, είμαι εθισμένη, κι άμα δεν έχω ποδήλατο, έχω τουλάχιστον τα παραφερνάλια πάνω μου για γούρι!

Τελικά το λάστιχο είχε πάρει ένα σωρό γυαλιά ψιλά, αλλά ένα χοντρό και φονικό ξέσκισε λάστιχο, επένδυση και σαμπρέλα. Γεια μας. Αλλά τώρα, με καινούργιο, πήγαινα και Θεσσαλονίκη! Επειδή, όμως είχα κάτι δουλίτσες ακόμη στην Αθήνα, κατηφόρησα για το κέντρο. Φτάνω Σύνταγμα, βλέπω έναν ποδηλάτη με ποδηλατικά καλοκαιρινά και έτρεχε μπροστά μ΄ένα κουρσάκι. Ο τύπος έκανε τρελά οχτάρια και στο μεταξύ έβγαζε και το παγούρι κι έπινε νερό. Πιάνει αυτός δεξιά από ένα τρόλει, σφυρίζει σαν τον άνεμο, εξαφανίζεται, κρατούσα εγώ αριστερά και μέση για λίγο μη με φάνε τα ταξί, ο κίτρινος πυρετός, αλλάζει σύρματα το τρόλει και με λούζει σπίθες τρις. Φεύγω μπροστά, χαιρετάω τον οδηγό, φωτοστεφανωμένη και ένδοξη.