ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ

Δεν είναι δυνατόν, δεν παίζει, δεν υφίσταται! Υπάρχει ένα σημείο στη οδό Σταδίου, στο οποίο φαίνεται πως πάλλονται σχιζοφρενικά ενεργειακά ρίγη μεταξύ 10-11 μμ. καθ΄εκάστην! Δεν είναι τυχαίο, ότι δυο τρεις φορές που έχω σταθεί εκεί βράδυ, ανοίγει η πύλη της παράνοιας. Δύο από αυτά τα φαινόμενα είχα αναφέρει παλιότερα, και βαριέμαι να παραπέμψω τώρα, κάπου μέσα στα προηγούμενα ασυνείδητα ποστ μου θα βρίσκονται, καλύτερα λοιπόν να μιλήσω για το τρίτο φαινόμενο, διότι σημειώθηκε πρόοδος! Το πρώτο το άκουσα, με το δεύτερο μίλησα και το τρίτο τ΄αποψινό... το ΑΓΓΙΞΑ!

Περνάω τη διάβαση και ανεβαίνω με το ποδήλατο στο πεζοδρόμιο με σκοπό να το δέσω κάπου εκεί. Ανεβαίνοντας κάνω δυο τρία μέτρα και σταματώ στην δεύτερη κολώνα από την απέξω πλευρά ξυστά. Το πεζοδρόμιο πλατύ, άδειο, όχι όμως ολόαδειο! Ένας τύπος με μούσια κι εφημερίδες στ΄αριστερό του χέρι ερχόταν προς το μέρος μου, κι όπως σταματάω, επαναλαμβάνω, ξυστά στην κολώνα, και μισοκατεβασμένη απ΄το ποδήλατο, ακούμπησε ο αριστερός μου αγκώνας τον αριστερό του αγκώνα, ελαφρά.

Τι ήτανε να τον ακουμπήσω! Έφριξε! Το μούσι του έγινε βούρτσα! Σε άλλη περίπτωση, λες ένα ωπ, ένα συγγνώμη, ένα κάτι τελοσπάντων και το θέμα λήγει εκεί! Και γω είχα φωνάξει μες την Ακαδημίας για το ταξί που με χτύπησε, αλλά το χέρι μου και προπάντων το γόνατο πονούν ακόμη, και το κουρσάκι κάθεται γιατί δεν πρόλαβα να το φτιάξω! Ο μουσάτος όμως ήθελε να βγάλει κάποιο άχτι. Και τότε άνοιξε η πύλη της παράνοιας:

Πού πας έτσι; Και θα μας σκοτώσεις! Κι εδώ είναι πεζοδρόμιοοοοοο! Κι αν ήτανε η μάνα μου που΄ναι γριά κι ανήμπορη θα την σκότωνες; Κι είν΄αυτός τρόπος που κυκλοφορείς; Κι αν είχα χτυπημένο χέρι με πρόβλημα; Εντωμεταξύ του είπα ότι ήμουν σταματημένη πριν φτάσει δίπλα μου κι ότι ίσα που ακουμπήσαμε καθώς κατέβαινα απ΄το ποδήλατο, για ένα άγγιγμα κάνει έτσι; Και τότε στο μετρό ή τα λεωφορεία ή το πρωί στο ίδιο πεζοδρόμιο δεν κυκλοφορεί για να μην τον σκουντάνε; Και να, πόσα μηχανάκια ανεβαίνουν σαν νά΄ναι δρόμος και να μην φωνάζει για ένα ποδήλατο σταματημένο. Κι ότι μάλλον εγώ έπρεπε να του φωνάξω που με ακούμπησε γιατί ο δικός μου αγκώνας είναι χτυπημένος και πονάει! Αυτά του τα είπα επίτηδες για να φρίξει. Πράγματι έφριξε κι άρχισε να ουρλιάζει φεύγοντας, ε, μα είσαι βλάκααααας! Βλάκαααας! Με τις φωνές βέβαια είχαμε αρχίσει να γινόμαστε θέαμα. Τελικά ο μυγιάγγιχτος έφυγε αφρίζοντας.

Στην αρχή χαλάστηκα λίγο γιατί γενικά προσέχω αλλά μετά με έπιασαν γέλια. Ο τύπος ήταν στον κόσμο του και το άγγιγμα τον προσγείωσε ανώμαλα. Χώρια που πήγαινε κοντά κοντά στις κολώνες, γιατί ίσως και να φοβόταν τ΄αυτοκίνητα που ανέβαιναν τη Σταδίου! Ή πάλι η κολώνα που διάλεξα να σταματήσω ήταν ο σύνδεσμός του με τον πλανήτη Γη, μια είσοδος σε κρυφή υποχόνδριο σκουληκότρυπα και δεν ήθελε να στέκονται ποδήλατα εκεί να ταράζουν την ενεργειακή ροή... ποιος ξέρει...