ΕΝΑ ΑΣΥΔΟΤΟ ΤΟΠΙΟ

Ο μήνας αυτός είναι τζαζ. Από το τζαζ φέστιβαλ στο Γκάζι το περασμένο Σαββατοκύριακο. Είναι αυτοσχεδιαστικός, άστατος, ηλεκτρισμένος, χύμα κρυώματα, υγρασία, αλλεργίες, ντάλα ήλιος το μεσημέρι, αχνιστή άσφαλτος, κι η θάλασσα κάπου μακριά, την μυρίζω από εδώ, όσο για βιβλία τα άπαντα του Ξανθούλη. Από το Μενού των Φαντασμάτων κλεμμένη η φράση του τίτλου, ολόκληρη έχει "...με άρωμα φρούτων και μελιτζάνας". Πρόκειται για το τοπίο της παιδικής ηλικίας, ένας Ιούνιος τελοσπάντων.

Αρκετό πετάλι, με πέδιλα, με πολύ νερό, με πολύ κόσμο στο critical mass της Δευτέρας, το κουρσάκι μου δεν παραπονιέται καθόλου, που το μεταχειρίζομαι σαν να ΄ναι κανένα mountain στις κακοτοπιές της Αθήνας, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα, χθες βλέπω μια γιαγιά μ΄ένα καταπληκτικό κόκκινο τρίκυκλο φορτωμένο το πίσω καλάθι με ψώνια πεταλάριζε χαλαρή κατά του Στρέφη ανάμεσα στ΄αυτοκίνητα, έτριβα τα μάτια μου.

Δεν είπα όμως για τη τζαζ, κατά τις δώδεκα το βράδυ της Κυριακής ανέβηκε στη σκηνή η Maria Joao, κίτρινο φόρεμα φουσκωτό με φτερά στον ποδόγυρο, σαν εξωτικό πουλί και ξεπέρασε την ηλεκτρική κιθάρα στον αυτοσχεδιασμό, αρκετοί θαυμαστές λικνίζονταν εκστασιασμένοι μπροστά, η Maria τους μιλούσε στα πορτογαλικά, αυτοί απαντούσαν στα ελληνικά, άψογη η συνεννόηση, κι η Sulpice παραφύλαξε στo backstage για φωτογραφίες, αλλά κι εμένα στον χώρο στάθμευσης των ποδηλάτων συνέλαβε ο φακός, ωραία ήταν η βραδιά και το φεγγάρι μισό και πορτοκαλί!