ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΑ

Χθες είχα γράψει μια ανάρτηση αλλά ο blogger δεν την αποθήκευε και κάποια στιγμή την έχασα. Μπλρπππ... κι εξαφανίστηκε στον διαδικτυακό βυθό μαζί με μια φωτογραφία, που έκανα ολόκληρη αλχημεία για ν΄ανεβάσω. Είναι η τρίτη φορά που το παθαίνω, και μετά δεν έχει νόημα να την ξαναγράψω, αφού γράφω αυθόρμητα.

Λοιπόν σήμερα ένας σαραντάρης βενζινάς, δίπλα από μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, μου εξομολογήθηκε τον διακαή του πόθο να πηγαίνει στη δουλειά του με ποδήλατο, που ήδη έχει, κι όχι με το αυτοκίνητο, μόνο που μένει Καισαριανή και δυσκολεύεται στον γυρισμό. Του είπα να προσπαθήσει δυο βδομάδες, αν θέλει, και μετά δεν θα ξεκολλάει απ΄το ποδήλατο. Έπειτα μια κοπέλα σ΄ένα κατάστημα, που πήγα να πάρω ένα σαπούνι, για ολική επαναφορά του οργανισμού από την κουφόβραση, μου εξομολογήθηκε κι αυτή, ότι με τις φίλες της νωρίς το πρωί πήγαιναν στο δάσος Χαϊδαρίου με τα mountain, και θα το΄θελε πολύ να κυκλοφορεί με ποδήλατο στην πόλη αλλά οι συνθήκες δεν ευνοούν. Της είπα μήπως παίρνει ντουζιέρα το μαγαζί... τόσο σαπούνι εξάλλου διαθέσιμο... Φαίνεται πως η θέα του ποδηλάτου εμπνέει κύματα ρομαντισμού και αναμνήσεων από κάποια εποχή σχετικής ανεμελιάς, την οποία έπνιξε το καυσαέριο κι η εφορία.

Κυκλοφορώντας με το παλιό/καινούριο κουρσάκι τις τελευταίες μέρες, και περνώντας απ΄το Κολωνάκι θυμήθηκα τη μαντάμ Σουσού, που αποσβόλωσε το γιατρό της, απαντώντας στην περιφραστική του ερώτηση, -Βγαίνετε συχνά; -Ναι, με την κούρσα μου! Η δική μου κούρσα έχει γράψει τουλάχιστον 300 χλμ από την Τρίτη το βράδυ, που τη δοκίμασα για πρώτη φορά. Κόβει, ξυρίζει, σκίζει και θερίζει! Έχει καταπληκτική ανάπτυξη και για να ολοκληρωθεί η ποίηση, το έτριβα με σύρμα λεπτό σαν χνούδι και το στίλβωνα με κρέμα μετάλλων χιλιοστό χιλιοστό εφτά γεμάτες ώρες, ώσπου έγινε φωτοβολίδα.

Η φωτοβολίδα εγκαινιάστηκε την Παρασκευή το βράδυ στα ΒΠ, με εκκίνηση από το ΟΑΚΑ και ξενάγηση από τους βόρειους ποδηλάτες στο Χαλάνδρι, Βριλήσσια, Μαρούσι, Άλσος Συγγρού, Κηφισιά και πίσω στο ΟΑΚΑ, όπου στις 3 παρά τα ξημερώματα παίξαμε bottle attack, στο οποίο διέπρεψα, κάνοντας τον χειρότερο χρόνο, μια άκυρη εκκίνηση, πήγαινα με το πάσο μου, στις στροφές έπινα καφέ και κοίταζα τ΄αστέρια, πέρασε μια μαύρη γάτα δύο φορές, έρριξα το μπροστινό λάστιχο σε μια υδρορόη, κόντεψα να πατήσω ένα μπουκαλάκι στο τελικό σλάλομ και δεν τερμάτησα καν! Κατόπιν πέντε άτομα επανέλαβαν τη διαδρομή τρέχοντας, και οι υπόλοιποι πεθάναμε στα γέλια, ενώ νικητές αναδείχθηκαν δύο κουρσάκια με ίσο χρόνο 1.17, τον οποίο επανέλαβαν και μοιράστηκαν την πρώτη θέση στο βάθρο, μέσα στη νύχτα, υπό τους προβολείς του περιπολικού, που έφερνε βόλτες σαν καρχαρίας...

Υστερόγαμον: το ποδήλατο πριν τον καθαρισμό εις την οδόν Μαντζάρου! Στην πρώτη φωτό διακρίνεται και η φιγούρα μου στο τζάμι με το πεπόνι στο κεφάλι... λόγω κάποιας επεξεργασίας η πρώτη μεγενθύνεται, η δεύτερη όχι...