ΠΟΣΟ ΠΑΕΙ ΤΟ ΦΙΛΙ!

Φιλιά και εναγκαλισμοί στην αποβάθρα και στην πιάτσα των ταξί του σιδηροδρομικού σταθμού του Γουάρινγκτον στη Βρεττανία, τέλος! Άκουσα την είδηση χθες στο ράδιο, με την πρόσθετη πληροφορία, ότι η ...παράβαση τιμωρείται με πρόστιμο των 150 ευρώ, αλλά δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω και ίσως να μην είναι αλήθεια. Αλλιώς παίζει το σενάριο φιλάω και επιπλήττομαι και αν επιμείνω, πληρώνω!

Στον σταθμό αναρτήθηκαν και προειδοποιητικές πινακίδες, όπου παρακαλώ προσέξτε, ο άνδρας υποδηλώνεται με καπέλο και η γυναίκα με σγουρά μαλλιά, πάνω κι όχι κάτω από το κόκκινο σήμα της απαγόρευσης. Η δε εταιρεία, όταν ρωτήθηκε για τον λόγο του μέτρου, απάντησε, ότι ο σταθμός είναι κόμβος και λόγω των ασπασμών και του συνωστισμού, σημειώνονται καθυστερήσεις στο Γουότερλου, το Λονδίνο και αλλού!

Άρα οι κύριοι της εταιρίας του Γουάρινγκτον προφανώς ελέγχθηκαν από τους άλλους σταθμούς και ενοχοποίησαν τα φιλιά και τους παρατεταμένους αποχαιρετισμούς. Έβγαλαν το άχτι τους. Δεν μπορεί εμείς να μπαφιάζουμε στη δουλειά κι εσείς να ζαχαρώνετε και να σας βλέπουμε και στις κάμερες! Ή πάλι τους έπιασε πουριτανική σεμνοτυφία, καθότι η εταιρία ονομάζεται Virgin Rail, και βέβαια δεν ταιριάζει να φιλιέσαι στις αποβάθρες μιας παρθένας σιδηροδρομικής γραμμής! Είναι shocking!

Ας υποθέσουμε τώρα, ότι κάποιοι φιλιούνται στο σταθμό. Τι εμποδίζει το τρένο να φύγει; Μήπως τα ζευγάρια στέκονται στη μέση και δημιουργούν traffic στους διερχομένους; Και αν ο security δει ένα ζευγάρι να φιλιέται, τι θα κάνει; Θα πάει κοντά και θα τους πει, I 'm sorry, I 'm afraid kissing is prohibited in here, please stay apart!

Δεν μπορώ, γελάω. Και δεν μπορώ να γελάσω και καλά, γιατί πονάει λίγο το δεξί μου σαγόνι, έφαγα μια αξιοπρεπέστατη σούπα το απόγευμα, για γούρι. Κατεβαίνοντας την Ηρώδου Αττικού τη σιχαμένη, βρέθηκα στην αριστερή πλευρά λόγω της μπερδεμένης ροής εκείνη τη στιγμή, ενώ συνήθως πάω από τα δεξιά. Κόβω ωστόσο άκρη άκρη , κι ήθελα να σταματήσω στην άλλη γωνία και να περιμένω να φύγουν τ΄αυτοκίνητα, όταν στη διασταύρωση της οδού Λυκείου, πριν του Μαξίμου, πέφτω σε μια μικρή τρύπα φαρμακερή, το ποδήλατο έκανε τούμπα κι εγώ απογειώθηκα θεαματικά και μετά ακούστηκε ένα ωχ!

Η τρύπα ήταν υπολογισμένη σατανικά για να κολλήσει ο μπροστινός τροχός! Η άσφαλτος στο σημείο εκείνο της συμβολής των οδών, δεν είναι στρωμένη. Ποτέ δεν έχω πέσει έτσι κατακόρυφα! Ούτε βουνό να κατέβαινα, κι όμως πήγαινα με μηδενική ταχύτητα, πολύ χαλαρά, και εκείνη τη στιγμή ευτυχώς σε άδειο δρόμο. Τώρα σκέφτομαι γιατί δεν απέφυγα την τρύπα; Γιατί μάλλον δεν γινόταν, πριν ελέγξω αν έρχεται τίποτε κι απ΄την Λυκείου, και διότι ήταν ύπουλη! Κι όχι μια, πολλές! Μια σειρά τρύπες κι εξογκώματα! Πριν το καταλάβω, άρχισα να πετάω!

Ο τσολιάς σάλεψε λίγο αλλά κατόπιν βρήκε την αυτοκυριαρχία του, παρέμεινε ακίνητος και κοιταζόμασταν. Κάθησα ακριβώς απέναντί του σ΄ένα πεζούλι να συνέλθω και να κάνω τον απολογισμό. Σαγόνι σαν από αριστερό κροσέ, αριστερό γόνατο μωλωπισμένο γερά, δεξιά παλάμη επίσης, κουδουνισμένο κεφάλι. Τ΄ακρόμπαρα έχουν γίνει αηδία στις άκρες. Καινούργιο κολάν εγκαινιάστηκε πρεπόντως. Κι όπως ήμουν καθισμένη και ζαλισμένη στο πεζούλι, ακούω έναν ήχο, χραπ χραπ, καταλαβαίνω ότι ερχόταν η αλλαγή της φρουράς, και σκέφτηκα, ποιος κουνιέται τώρα, να βάλω πιο άκρη το ποδήλατο, αυτοί μου λείπανε, αλλά ευτυχώς ήταν στο άλλο πεζοδρόμιο.

Να πάω στου Μαξίμου να ζητήσω το βίντεο για σουβενίρ και να τους πω και τα συγχαρητήρια, που ασφαλτοστρώθηκε η Λυκείου όμορφα όμορφα; Κι αν είναι έτσι εκεί, δεν θα πρέπει να έχω απορίες για την υπόλοιπη Αθήνα!