ΛΟΥΜΠΕΣ ΚΑΙ ΧΑΝΤΑΚΙΑ

"Τσούλησα το ηρωικό μου ποδήλατο έξω από την πόρτα για ν΄αντιμετωπίσει έναν ακόμη κρατικό εφιάλτη: πυκνά σύννεφα αποπνικτικής σκόνης και μια ομοβροντία από αποκαλυπτικούς βρυχηθμούς, καθώς ένα ένα τα φορτία από ακατέργαστα χαλίκια προσγειώνονταν στο δρόμο ακριβώς έξω από το σπίτι".
Το παραπάνω απόσπασμα από τις εντυπώσεις ενός αμερικανού στο Νεπάλ θα μπορούσε να περιγράψει ένα μέρος της καθημερινής μου εμπειρίας, καθώς οι δρόμοι της γειτονιάς μου και αρκετοί άλλοι δρόμοι απ΄όπου περνάω, υφίστανται ένα συνεχές σκάψιμο - μπάζωμα εδώ και μήνες κι ένα ανεξήγητο μποτιλιάρισμα, του οποίου η αιτία αποκαλύπτεται μέσα σε σκόνη, καπνούς πίσσας που καίγεται, θόρυβο σκαπτικών μηχανημάτων, μανούβρες φορτηγών, πλαστικών πορτοκαλί πλεγμάτων τεντωμένων σε σιδερόβεργες και φωνές εργατών, που λες βγήκαν από τα έγκατα της Αίτνας.
Επιτέλους μέσα σ΄όλο αυτό το κακό, βουλώθηκε και μια εκτεταμένη λακούβα, τρισεπικίνδυνη, από την εποχή των Ολυμπιακών αγώνων, τότε που έστρωσαν δύο δρόμους κοντά στο σπίτι μου, αλλά άφησαν το μνήμα ανάμεσα. Μονίμως με λασπόνερα ακριβώς στη στροφή, ήταν ο κίνδυνος του δικύκλου και ο τρόμος του πεζού. Πριν προλάβω όμως να χαρώ το γεγονός, διαπίστωσα παρακάτω, ότι μια άλλη λακκούβα μικρή σχετικά, έχει διανοιχθεί ανεξήγητα κι έχει καταλάβει τα δύο τρίτα του ρεύματος. Κι αλλού πάλι εδώ και τρεις μήνες έχουν κόψει την άσφαλτο ανά διαστήματα κατά πλάτος, όμως έχουν κλείσει τα χαντάκια πρόχειρα, πότε με άσφαλτο, πότε με χαλίκια και πότε με αέρα. Κι άλλη μια τεράστια λακούβα που μ΄έχει καταταλαιπωρήσει, την είδα χθες ασφαλτοστρωμένη τελικά, όμως τώρα κάνει ένα μεγάλο σαμάρι, αφού απλώς έρριξαν το υλικό και το άφησαν στην τύχη του, χωρίς να το στρώσουν από πάνω με οδοστρωτήρα μόνο λίγο με το φτυάρι.
Έχω λοιπόν αναπτύξει μια προσωπική σχέση με τις λακκούβες, τις λακκουβίτσες, την φουσκωμένη άσφαλτο, την γδαρμένη άσφαλτο, τα σαμάρια, τις ραφές, τα χαντάκια, τα φρεάτια, τα ρείθρα κι οπωσδήποτε τα σπασμένα γυαλιά ή μπουκάλια στις άκρες των δρόμων. Τόσο προσωπική, που τουλάχιστον τις λακκούβες τις χαιρετάω κάθε μέρα με τ΄ όνομά τους.
Καλημέρα Γαρμπίλη! (λάκκος βουλωμένος πρόχειρα με χαλίκι). Γεια χαρά Μαύσωλε! (μνημειώδης λάκκος). Καλημερούδια Γιάννα! (λακκούβα με τρελό λίφτινγκ). Μέρα, Αχερουσία! (λακκουβάρα μονίμως με λασπόνερα). Καλησπέρα Μέκκα! (λακκούβα τεράστια με πέτρες μέσα που πρέπει να πας γύρω γύρω αργά και προσεκτικά). Καλησπέρα Ντοντίνιο! (χαντάκι που σπας δόντια). Στα μούτρα σου, Πινατούμπο! (σειρά εξογκωμάτων στην άσφαλτο). Καληνύχτα Κουασιμόδε! (γδαρμένη άσφαλτος, κάνει το κεφάλι κουδούνι).

6 σχόλια:

roula karamitrou είπε...

Ένα νιάου...εεεε ένα γεια να σουπω :)

quartier libre είπε...

@
πρέπει να ρθείς με το ποδήλατο
απ' τη γειτονιά μου!
θα ανακαλύψεις κι άλλω λογιώ :)

τοπική αυτοδιοίκηση!...
τς, τς, τς, τς, τς...

Ανώνυμος είπε...

οι λακκουβες ειναι χαρμα οταν εχουν και νερο μεσα....κατι σα μυστικοι πρακτορες ειναι....αμε....λες: ''καλα το παω'', μεχρι που τρανταζεσαι ολοκληρος και αντιλαμβανεσαι που σ...α εχεις πεσει...

Ανώνυμος είπε...

πάντως η γειτονιά σου έχει το σήμα κατατεθέν της ... κατά της μοδός...ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ!!!!
διάβαζα πριν λίγο ένα άρθρο και σχολίαζε ότι όλοι οι καθώς πρέπει trendsetters αυτό το χρώμα επιλέγουν για το κάτιτίς ξεχωριστό τους.... τρανό παράδειγμα (παρέθετε) τον Τσίπρα με τα πορτοκαλί μποτάκια!!!!
γειά σου κοκούλα:)

Coco είπε...

@ roula karamitrou: και σε σκέφτηκα σήμερα, γιατί ένας μάγκας μου έδωσε ένα χαρτάκι σκούρο να στρίψω τσιγάρο, και δεν ήξερα ότι έχει γλυκιά γεύση, έπρεπε να το φανταστώ! :)

@quartier libre: χρώματα, σχέδια, ανεξάντλητη ποικιλία!

@exofthalmi: σλάλομ, ακροβατικά, ιπτάμενα κόλπα, ειδικότης μας!

@Κασταλία: μμ, εντελώς συμπτωματικά σκεφτόμουν να βάλω μια πορτοκαλί κουρτίνα... πάντως τα δικά μου μποτάκια είναι μαύρα
φιλιά!

quartier libre είπε...

@
και βάθος!
βάθος κυρίως!...