ΖΙΖΕΛ

Σήμερα είχα πονοκέφαλο κι ήμουν σαν να μ΄είχε πατήσει τρένο, που μεταφέρει σπασμένες πέτρες από κατάδικους. Καταπολέμησα την συμφορά διαβάζοντας Λακάν. Ο πονοκέφαλος δεν τον άντεξε και πολύ σύντομα τράπηκε σε φυγή, αφήνοντάς με ολομόναχη με τον Λακάν. Κατόπιν δεν τον άντεξα ουτ΄εγώ, του έρριξα ένα καλό βρίσιμο, ως αυτόνομο υποκείμενο που είμαι, και τον άφησα ανοιχτό πάνω στο γραφείο, να γυρίζει τις σελίδες ο νοτιάς, ο υπεύθυνος για το πρωινό χανγκόβερ. Αργότερα συνάντησα κόσμο, που γκρίνιαζε για ξαφνικό πονοκέφαλο. Όταν όμως τους πρότεινα τη λακανική θεραπεία, κούνησαν το κεφάλι τους με οίκτο. Ε, αφού δεν πιστεύουν στις πρωτοποριακές μεθόδους, ας καθήσουν με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια μουγκρίζοντας!

Κατεβαίνω με το ποδήλατο την Ιπποκράτους και θέλω να στρίψω αριστερά στην Σκουφά. Είναι ακόμη μέρα και η κίνηση χαλαρή. Στο φανάρι δύο αυτοκίνητα σταματημένα αριστερά, με φλας ότι θα στρίψουν και γω δεξιά από το πρώτο χωρίς να σταματήσω, γιατί άναψε το φανάρι, πηγαίνω με ελάχιστη ταχύτητα, όταν ο πρώτος, ξεκινάει, αλλάζει ξαφνικά γνώμη, και στρίβει λίγο δεξιά, δηλαδή καταπάνω μου, γιατί του ήρθε να συνεχίσει στην Ιπποκράτους, μπροστά του όμως, μετά το ύψος της Σκουφά, υπήρχε μια τάφρος του δήμου, τετράγωνη, με κροκοδείλους μέσα και σκέφτηκε κάπως να την αποφύγει.

Ευτυχώς που είχα απόσταση από αυτόν, που είχα πάρει ανοιχτά την στροφή, που δεν υπήρχε άλλη κίνηση δίπλα μου, που τέλος δεν ήτανε γραφτό μου να με πατήσει ένας γέρος εκατονογδόντα ετών με καινούργιο αυτοκίνητο, που διανύει τη ένατη εφηβεία του και σκορπάει τον όλεθρο ολούθε. Συνήθως βγαίνω μπροστά στο φανάρι για ν΄αποφύγω κάτι τέτοια. Δεν είχα όμως προλάβει πριν ανάψει, είδα και το φλας, ηπατήθην. Γκτνουπ! Παρότι προσπάθησα να τον αποφύγω, εκείνος συνέχισε να στρίβει, μέχρι που μ΄έφτασε και με χτύπησε με το φτερό του δεξιού μπροστινού του τροχού, κατάλαβε ότι κάπου βρήκε, άκουσε ίσως και το ου-εεεέ! το δικό μου και τότε ευτυχώς σταμάτησε. Κι εγώ ευτυχώς δεν έπεσα, βρήκε λίγο πόδι και λίγο ποδήλατο χωρίς περαιτέρω. Γυρίζω τον κοιτάζω, του κάνω νοήματα με τα χέρια, που πήγαινες είσαι στα καλά σου, τον έβριζε κι ο οδηγός από πίσω, κι εκείνος είχε καταλάβει τη λαδιά και σήκωνε τα χέρια του, τι να κάνουμε, καλά ευχαριστώ.

Αλλά και στη Σκουφά συνεχίστηκαν οι αηδίες. Ένας ροβεράς σταθμευμένος δεξιά αποφάσισε να αρχίσει να βγαίνει μες την κίνηση, χωρίς να περιμένει καθόλου. Μπροστά του αυτοκίνητα σταματημένα στην κίνηση, τίποτα αυτός, έβγαινε. Του φωνάζει ένας μηχανόβιος, χαμπάρι. Τον κράζω εγώ, τίποτα. Καταφέρνω να φύγω, γιατί είχε δημιουργήσει σφίξη, και πίσω συνεχιζόταν το χάος. Φαίνεται πως το σημείο εκείνο έχει ιδιαίτερη ενέργεια. Διότι οι οδηγοί που σταθμεύουν εκεί καταλαμβάνονται από άνοια. Μια άλλη φορά, που είχε τόση κίνηση, ώστε οι επιβάτες αφήνανε τα ταξί και πήγαιναν με τα πόδια, μια κυρία είχε ανοίξει τέρμα την πόρτα του οδηγού και τι έκανε; Έγραφε κάτι με πλήρη αφοσίωση σ΄ένα σημειωματάριο ακουμπισμένο στον ουρανό του αυτοκινήτου, με την πλάτη γυρισμένη, μες το δρόμο, ατάραχη. Πόρταααα! της φωνάζει ένας ταξιτζής. Πόρταααα! ένας με παπί. Πόρτααα, εεεεεε! εγώ. Ε, λοιπόν, δεν κουνήθηκε τρίχα. Τις συγκρατούσε τέλεια η λακ. Το πιο απίστευτο όμως, ήταν ένας άλλος τύπος, εκεί ακριβώς, ο οποίος είχε πάλι τέντα την πόρτα του οδηγού και κάτι έψαχνε με το κεφάλι χωμένο στο πάτωμα και τον πισινό του τουρλωμένο προς τον δεξιό καθρέφτη των διερχομένων οχημάτων. Κουφός κι εκείνος, εντελώς. Μα τελοσπάντων θες να ψάξεις, μπες από του συνοδηγού και ψάχνε όσο θες τον χαμένο θησαυρό του Ιντιάνα Τζόουνς, τι συμβαίνει τελοσπάντων, τόση αναισθησία δυσκολεύομαι και γω να ψάξω να βρω από πού πηγάζει.

Η νύχτα όμως ήταν ωραία και χαλαρή. Κι επειδή διψούσα, φτάνοντας στο κέντρο σκεφτόμουν να σταματήσω κάπου να πιω μια μπύρα, και μετά να συνεχίσω σπίτι. Βρέθηκα στην κατάληψη της Λυρικής, πρόσθεσα άλλο ένα ποδήλατο στην ολλανδική ποδηλατοσύναξη που υπήρχε απέξω, εισήλθα καλλιτεχνικώς και έπεσα πάνω στη συνέλευση. Θα ανεβεί η Ζιζέλ; Πότε κι από ποιους; Ιδού η απορία!