ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΡΧΑΡΙΑ

Τύχη αγαθή, έλαχον βραβείου από την Αbttha, την οποία ευχαριστώ από καρδιάς και το δέχομαι ως δείγμα εξαιρετικής φιλίας, καθόσον το μπλογκερικόν αλληλοβραβείον καλείται Προξιμιδάδ, παρεμπιπτόντως, να πω ότι μου θυμίζει Βραζιλία συνάμα και παξιμάδι, ωραία και τα δύο, το πρώτο με σάμπα, ποδόσφαιρο, φτερά και στρινγκ, το δεύτερο με λάδι, ντομάτα, φέτα και κάπαρη. Αλλά τώρα εγώ ντρέπομαι να μοιράσω βραβεία, και θα σταματήσω το θέμα εδώ, για να επιβεβαιώσω και τον ισχυρισμό μου, ότι είμαι ανάποδη!

Σήμερα χαλάρωνα. Χαλάρωση σημαίνει πρώτα πρώτα μια μεγάλη μεγάλη βόλτα με το ποδήλατο βουστροφηδόν στην Αθήνα και κατόπιν καφέ. Κι έπειτα πάλι βόλτα ελικοειδώς, με κατάληξη, όπου με βγάλουν διάφοροι μπερδεμένοι συνειρμοί, κι αυτή τη φορά με βγάλανε σ΄ένα άντρο προχωρημένου piercing και tatoo. Δεν είχα καμμιά όρεξη ούτε τατουάζ να χτυπήσω ούτε τρύπες ν΄ανοίξω, αλλά να μελετήσω ενδελεχώς τα άλμπουμ με τα σχέδια, το οποίο και έκανα καθισμένη άνετα σ΄έναν πέτσινο καναπέ. Επίσης συζήτησα με έναν από τους καλλιτέχνες εκεί για διάφορες τεχνικές και χρώματα.

Κάποια στιγμή ήρθε μια κοπέλα να καθήσει, ενόσω ο φίλος της θα πήγαινε μέσα στο εργαστήριο, προφανώς για τατουάζ. Το περιβάλλον πρέπει να της φαινόταν ήδη κάπως παράξενο και κοίταζε γύρω γύρω, τελικά ήρθε στον καναπέ και με ρώτησε ευγενικά, αν κάθεται κάποιος δίπλα μου, εχμ, ναι, της είπα, αλλά δεν πειράζει, δεν θα ενοχληθεί... Η κοπέλα κάθησε σχετικά αμήχανα, προς την άλλη πλευρά του καναπέ, με μαζεμένο το παλτό της, της λέω πάλι, αφήστε το εδώ, ας στριμωχτεί και λίγο... η κοπέλα με κοιτάει με απορία... είναι λίγο κακομαθημένο φαντασματάκι! Εκείνη μαζεύτηκε ακόμη περισσότερο ρίχνοντάς μου λοξά βλέμματα! Ή το χιούμορ μου είναι τελικά σκέτη κρυάδα ή όλοι σοβάρεψαν πάρα πολύ και πρόωρα, πού να ξέρω!

Πήρα τελικά κάτι χρώματα για άσχετα πειράματα και μου χάρισαν κι ένα πέτσινο βραχιόλι, που θα ζήλευε ο Μονομάχος και βγήκα με το ποδήλατο στα χέρια να χαζέψω περαιτέρω. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, δεν κοίταξα τίποτα άλλο, παρά κόλλησα σ΄ένα τραπεζάκι με κομπολόγια. Διάλεξα ένα υποκίτρινο-πορτοκαλί, με τριαντατρείς χάντρες μακρόστενες δουλεμένες σαν πολύεδρα, τα δόντια του καρχαρία, του σκύλου του επικίνδυνου! Έλα μωρέ, του λέω του μάστορα, που είναι καρχαρίας! Τσιπούρα είναι! Τι τσιπούρα, αληθινά δόντια καρχαρία, βαμμένα σε τσάι! Ναι, είναι ωραίο κομμάτι! συμπλήρωσε ένας φίλος του. Κάπως ελαφρύ, έκανα την δύσκολη. Χειροποίητο, κι άμα χαλάσει το κορδονάκι, να έρθεις, είμαι πάντα εδώ, ο Βλαδίμηρος ο Άραβος! (sic) Κι αυτός εδώ ο ωραίος, είναι ο Σπύρος, το καλό παιδί! Τότε ο Σπύρος το καλό παιδί καταντράπηκε κι άρχισε να χτυπάει ένα κομπολόι από μαύρο όνυχα, τσικ τσικ τσικ!