AKTINEΣ ΨΙ

Είναι η δύναμη της σκέψης! Δεν εξηγείται αλλιώς! Έχει τρομάξει το μάτι μου, σκέφτομαι ότι θα μου συμβούν περίεργα και τελικά τα προσελκύω δια της τηλεπαθητικής οδού! Από την προηγούμενη βδομάδα το μυαλό μου αναρωτιέται, μήπως ζω σε κάποιο παράλληλο ανεστραμμένο σύμπαν, η Κοκό στη Χώρα του Καθρέφτη, ή η Μαύρη Γάτα στην Πόλη του Ποτέ Ποτέ και απάντηση δεν παίρνω εκτός από τους σωρείτες που κατεβάζουν βροχή παραδοξοτήτων.

Ένας τέτοιος σωρείτης έφερε την προηγούμενη Τετάρτη ένα μηχάνημα να επιδείξει, κι εγώ ήμουν βραδυάτικα υποχρεωμένη ν΄ακούσω τη διάλεξη, δεν πήγε ωστόσο αμέσως ο νους μου στο κακό. Μπαίνω στην αίθουσα, κάθονταν όλοι αμφιθεατρικά, πάω και γω γαλαρία, και βλέπω το μηχάνημα, μια άσπρη συσκευή σε μέγεθος πλυντηρίου με κόκκινα και μπλε λαμπάκια μπροστά και ένα χοντρό καλώδιο που κατέληγε σε θηλειά με δύο σπείρες.

Κατόπιν ανέβηκε στο βήμα ο ομιλητής. Τότε κόντεψα να βάλω τις φωνές. Διότι έχω τέσσερα χρόνια να δω τηλεόραση, αλλά θυμάμαι, που ο συγκεκριμένος παρουσιαζόταν σε διάφορες εκπομπές κι ανάθεμα κι αν είχα καταλάβει ποτέ τι έλεγε. Και τώρα άρχισε να μιλάει για τους κεραυνούς και τα κινητά, το νάτριο, το οξυγόνο, και το ποσοστό του καλίου που κατουράμε, και μιλούσε ασταμάτητα μια ώρα κι ένα τέταρτο κρατώντας τη θηλειά μπροστά του σαν νά΄θελε να κρεμαστεί, αλλά όχι, συνέχιζε ακάθεκτος, ότι την ευρεσιτεχνία του την έχουν κλέψει στην Αμερική, ότι τον πολεμάει το ...εγκατεστημένο, κι ότι τα κινητά και οι κεραίες υψηλής τάσης είναι αβλαβείς, αλλιώς οι μοτοσυκλετιστές εδώ και εκατονείκοσι χρόνια θά΄πρεπε να ΄χουν πεθάνει από την τάση του μοτέρ, αλλά κανένας τους δεν πέθανε παρά σε βαθιά γεράματα. Κι ότι οχτώ κινητά ανοιχτά ψήνουν τρεις κόκκους καλαμπόκι και το κάνουν ποπ κορν, όχι περισσότερους, άρα δεν μπορεί ένα κινητό να ψήσει το μυαλό μας, εκτός εάν, σκέφτομαι τώρα εγώ, έχει μέγεθος ίσαμε το 0,375 ενός καλαμποκόσπορου, τότε ίσως διατρέχουμε άμεσο κίνδυνο.

Μα τόση ώρα και παρά τις άμεσες ερωτήσεις, δεν εξηγούσε ο απίθανος τι ακριβώς έκανε το μηχάνημα, εντωμεταξύ το κτίριο είχε κάποιο ηλεκτρολογικό πρόβλημα και τα φώτα έσβησαν πεντέξι φορές για κάμποσα λεπτά, κι ο τύπος μιλούσε στο σκοτάδι. Μαζί με κάτι άλλους σκεφτόμασταν να το σκάσουμε στο σκότος, αλλά το αναβάλαμε, γιατί κλαίγαμε κι από τα γέλια. Εντωμεταξύ, μου είχε έρθει μια ιδέα. Ο ομιλητής ισχυριζόταν, ότι μια γυναίκα που βρέθηκε στο πεδίο ενός κεραυνού, χωρίς να την χτυπήσει ο κεραυνός, έβγαλε ένα δόντι, που δεν επρόκειτο να ξαναβγεί. Άρα γι΄αυτό και γω δαγκώθηκα δυο τρεις φορές στο μάγουλο, διότι είχα εκτεθεί με το ποδήλατο στους κεραυνούς τότε που έβρεχε, δίπλα στο δασάκι, και μάλλον ξαναβγήκαν οι φρονιμίτες! Κι όχι τίποτ΄άλλο, μόνο τους δύο έχω αφαιρέσει, οι άλλοι δύο θα με θυμηθούν κι αυτοί κάποτε!

Στο τέλος δεν άντεξα. Μάζεψα κράνος και γάντια, βγήκα έξω και σωριάστηκα σ΄έναν πάγκο να πάρω αέρα, γιατί πλέον ζαλιζόμουν. Εκεί καθόταν ένας νεαρός, που είχε ρωτήσει τι στο καλό κάνει το μηχάνημα αλλά απάντηση δεν είχε λάβει. Μ΄έναν άλλον ο ομιλητής είχε γίνει κόκκινος στα πρόθυρα της συμφόρησης και μ΄έναν τρίτο διαφωνούσαν για τα κινητά, και τότε είπε, κραδαίνοντας το κινητό του, σας προκαλώ να μου το βάλετε, όπου θέλετε, όσο θέλετε! Κι όπως γελάγαμε έξω, καταφτάνει ένας ακόμη και μας λέει, Βγήκατε; Χάσατε! Το μηχάνημα είχε μπει σε λειτουργία, η θηλειά είχε τοποθετηθεί σε κάποιου το κεφάλι, τα λαμπάκια αναβόσβηναν κι ακουγόταν ένας ήχος ζζζζν...ζζζζννν! Και έτερον ουδέν! Μετά από αυτά ένοιωθα το μυαλό μου λαπά στις έντεκα το βράδυ, τόση ανοησία μαζεμένη, που μιάμισι ώρα ποδήλατο με την έκτη και σε ανηφόρα δεν κατάφερε να με ξεθολώσει!

Θυμήθηκα το γεγονός αυτό απόψε, διότι έψαχνα ένα ήρεμο μέρος να πιω καφέ λίγη ώρα και να διαβάσω, διότι στο σπίτι μου πήραν το μυαλό δυο ώρες οι καμπάνες λόγω κάποιας υποδοχής στην Εκκλησία δίπλα. Κι επειδή μόλις έχω συνέλθει σχετικά από μια ψαρίωση, όχι ψωρίαση, αλλά ίωση απ΄αυτήν που έχεις πονοκέφαλο, συνάχι και σου μυρίζουν όλα ψάρι, είπα να κάνω το απόγευμα μια πιο ευχάριστη βόλτα από την χθεσινή με το ποδήλατο και μετά να κανονίσω για το βράδυ. Πάω λοιπόν στα Εξάρχεια, καθάρισε το κεφάλι μου στον παγωμένο αέρα, δένω το ποδήλατο σε μια κολώνα, κάθομαι από μέσα δίπλα του στο τζάμι να το βλέπω, δένει και κάποιος άλλος ένα ασημί ωραίο εργαλείο εκεί, να κάνουνε παρέα, τέλεια. Έρχεται κι ο σερβιτόρος, φέρνει έναν εσπρέσσο χωρίς να του το πω, με μάθανε πια στα περίχωρα, μιλάω στο τηλέφωνο, κι έπειτα στρίβω ένα τσιγάρο και ανοίγω το έρημο το βιβλίο μου. Δεν προλαβαίνω ν΄ανάψω το τσιγάρο και να διαβάσω μισή γραμμή, έρχεται ένας γέρος και μου λέει:

Θα σας δείρω!
Παρντόν;
Θα σας δείρω, μεταφορικώς και αλληγορικώς!
Ορίστε;
Διότι κάνετε δύο μεγάλα λάθη!
Ποια;
Καταστρέφετε την φυσική σας ομορφιά! Πρώτον, καπνίζετε! Δεύτερον, βάφετε τα μαλλιά σας!
Ω!
Αυτά τα χρώματα καταστρέφουν τη ρίζα. Τη ρίζα της τρίχας!
Είστε κομμωτής;
Όχι, φιλόσοφος! Η ρίζα είναι το ντιενέι! Ο σπόρος! Όλοι προερχόμαστε από τον σπόρο! Του πατέρα και της μητέρας! Και τι είναι αυτός ο σπόρος; Ο νους! (έβαλε το δάχτυλό του στο κεφάλι μου). Ο νους a priori! Ξέρετε τι είναι το a priori;
Από πριν!
Μάλιστα! Κι όταν σηκώσετε ψηλά τα χέρια σας, ποιο γράμμα σχηματίζεται;
Ήτα!
Όχι! Το Ψι! Δηλαδή η ψυχή! Νους και ψυχή (χτύπησε με το ένα δάχτυλο το κεφάλι μου και με το άλλο στο ύψος της καρδιάς). Αυτά απελευθερώνουν το πνεύμα και πάει προς τα πάνω! Ν΄απελευθερώσετε το πνεύμα σας! Τέσσερις χτύποι στην καρδιά, μια αναπνοή!

Σ΄αυτό το σημείο ήρθε ο σερβιτόρος, να του πει ότι ο φίλος του, που ήτανε μαζί τον περίμενε, και προφανώς θα μάσαγε παγάκια. Αλλά ο πλατωνικός μου εκμυστηρεύτηκε, πως έχει δυο ερωμένες, μια μεγάλη και μια μικρή, και για την μεγάλη διευκρίνησε, ότι ήταν μια σκυλίτσα, που όταν αυτός κουράζεται να γράφει και να μιλάει, την βγάζει βόλτα: "Όταν είμαι σε απορία, βγαίνω πορεία! Γιατί δεν σκοπεύω ακόμη να κατεβώ στον Άδη, στο σκοτάδι!" Κι έπειτα με πληροφόρησε, ότι έδινε διαλέξεις εκεί κοντά καθώς και ποιοι δρόμοι έχουνε ονόματα Ηπειρωτών και το μέγεθος κάθε δρόμου.

Αναρωτιέμαι. Την επόμενη φορά, που θα θελήσω να πιω καφέ, πού να πάω;

Υστερόγαμον: Οι φωτό από την περιοχή Εξαρχείων.