RIDERS ON THE STORM

Ε, τίποτα δεν έμεινε στεγνό! ΄Η σχεδόν τίποτα! Όταν έβγαλα τα μποτάκια διαπίστωσα ότι τα καλτσάκια ήταν σχετικά στεγνά, όμως η κατάσταση των υπόλοιπων ρούχων μου από το μπουφάν ως το βρακί κι από το κράνος ως τα γάντια, μαρτυρούσε, ότι είχα κάνει ένα υπέροχο βρόχινο ποδηλατικό μπάνιο, τέτοιο που χρόνια είχα να απολαύσω!

Αφού η βροχή δεν σταματούσε, αποφάσισα να διασχίσω μεμιάς το Ρουβίκωνα ξεκινώντας με μια βουτιά ενάντια σε παφλάζοντα κύματα, μαινόμενα ρείθρα και βουλωμένους υπονόμους, πίσω από τρία βρυχώμενα σκουπιδοφόρα, αγνοώντας επιδεικτικά το υγρό εκτόπισμα οξύθυμων ταξί και ευφραινόμενη κάτω από τους καταρράκτες ατέλειωτων υδρορόων, διασχίζοντας λίμνες λάσπης και πετρελαίου και επιπλέον τρομοκρατώντας σαδιστικά τους πεζούς με τα στριγγλίζοντα φρένα του υδρόφιλου ποδηλάτου μου.

Κάποτε είχα και εξοπλισμό, δηλαδή ένα αδιάβροχο ασημί συνολάκι, που φορούσα σε περίπτωση βροχής πάνω από τα ρούχα, το οποίο συνδυασμένο με αρβυλάκια, άφηνε πολύ πίσω τον Άρμστρονγκ σε αστροναυτική χάρη και ομορφιά. Αυτό το συνολάκι, μαζί με μια ακόμη κίτρινη αδιάβροχη φόρμα έπεσε σε αχρησία, όταν χάρισα το παλιό μου κουρσάκι και εξαφανίστηκε οριστικά στην εκκαθάριση μιας μετακόμισης.

Από πολύ μακριά ήρθαν αυτά στην μνήμη μου μαζί με την ανάμνηση του γεγονότος, ότι παλιότερα έκανα συχνά ποδήλατο στη βροχή είτε με αδιάβροχο είτε χωρίς, με θυμάμαι αίφνης στα 12 ή τα 15 να κατηφορίζω τη Θησέως υπό καταρρακτώδη βροχή, επίσης την υπερχειλισμένη Ποσειδώνος, ή πάλι να προσπερνάω τα τρόλει που λικνίζονταν σαν μαούνες σταματημένα το ένα πίσω από το άλλο στην Αμαλίας, μια εποχή πριν την πεζοδρόμηση της Αρεοπαγίτου, τότε που δεν υπήρχε ο κόμβος της Αττικής Οδού στο Μαρούσι, ούτε μετρό, ούτε τράμ αλλά υπήρχε ο ιππόδρομος στο Τροκαντερό, το αεροδρόμιο στο Ελληνικό και πάπιες στο Ζάππειο. Ακόμη τότε δεν έβλεπα άλλα ποδήλατα στον δρόμο, εκτός από κανέναν αθλητή ή αγόρια στις πλατείες με τα ΒΜΧ.

Κράνος δεν είχα, γάντια δεν φορούσα, αυτά τα είδη ήταν εξεζητημένα, για αθλητές, μα το ποδήλατο είχε δυναμό και μεγάλα φώτα, ταχύτητες με μοχλό χαμηλά στον σκελετό, φτερά αλουμινίου, μεγάλες μανέτες φρένων σαν περισπωμένες και πέρα από το τεράστιο κουδούνι, μια κόρνα σαν τρομπέτα πάνω στο τιμόνι! Αυτά τα τελευταία, όταν πήγαινα σχολείο τα απενεργοποιούσα, ξεβιδώνοντας το πάνω μέρος του κουδουνιού και βγάζοντας τη φούσκα (από κλύσμα) της κόρνας, διότι οι συμμαθητές μου έκαναν θόρυβο μ΄αυτά επίτηδες, που ακουγόταν μέχρι μέσα στις τάξεις, επιπλέον έβρισκα τη σέλα γυρισμένη ανάποδα, τα αφρώδη καλύμματα των χερουλιών σαν βγαλμένα καλσόν και τον σκελετό να κολλάει περιχυμμένος γάλα κακάο και πασπαλισμένο φλούδια ηλιόσπορων!