ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ

Το διαπίστωσα σήμερα, το εννόησα αυτό που μου συμβαίνει τόσον καιρό, αλλά ειδικά το τελευταίο διάστημα: είμαι προχωρημένης τεχνολογίας, διαθέτω ενσωματωμένη ασύρματη σύνδεση στον οργανισμό μου, που πιάνει αμέσως, όχι τα συνηθισμένα δίκτυα, παρά τα πιο ψωνισμένα, παλαβά, κολλημένα και ασυνάρτητα πειρατικά.

Υπάρχουν και τέτοια, μάλιστα χωρίς συνδρομή! Αρκεί να έχεις την κεραία, κι απ΄ό τι φαίνεται την διαθέτω, αν κρίνω από τα συναπαντήματα που έχω τελευταία, και κοντεύω να κάψω τον σκληρό. Τη μια με βρίζουν και την επομένη με κερνάνε γλυκό βερίκκοκο. Πρώτα συντονισμένη μετωπική επίθεση και μετά χαϊδέματα και ξαφνικότατο ενδιαφέρον για τα ...ποδήλατα, δηλαδή εσύ ξέρεις από τύπους ποδηλάτων, τάχατες συμβουλές σε άσχετους ν΄αγοράσουν το κατάλληλο. Καλύτερο το κολύμπι, απαντάω, και κρεμάω το σύστημα.

Χτυπάω ξενύχτια να τελειώσω μια δουλειά στην προθεσμία, πάω τα χαρτιά στον έλεγχο, και σε τρεις μέρες μου λέει ο υπεύθυνος, απ΄όπου περιμένω τ΄αποτελέσματα, όλα εντάξει; Να το κλείσουμε; Αφού εγώ από σένα περιμένω την έγκριση, αλλιώς τράβαγα του κεφαλιού μου, πάταγα το enter, κι όποιον πάρει ο χάρος!

Με ειδοποιεί ένας τύπος, που τον γνώριζα ελάχιστα, ότι θίχτηκε από την συμπεριφορά μου, του ζητάω εξηγήσεις με ήπιο τρόπο, δεν εξηγεί τίποτα, ποια συμπεριφορά, συγγνώμη κύριε, ποιος είστε, αθάνατη Ριτάρα, ψάχνω την κατάσταση, μιλάω ειλικρινά, ρωτάω, μήπως τούτο, μήπως κείνο, εξηγώ, τίποτα, το κενό, και επανέρχεται με υπόκωφη παρανοϊκή ειρωνεία για να με αποχαυνώσει, να καταστήσει το μυαλό μου τροφή για εξωγήινους κροκόδειλους!

Παίρνω λοιπόν κι εγώ το ποδηλατάκι μου να με χτυπήσει λίγο ο αέρας, και πέφτω πάνω στην εσχατιά της παραφροσύνης, μέσα στο κέντρο της Αθήνας, η Σόλωνος πνιγμένη, κατηφόριζα, σ΄ένα σημείο στάθηκα έτοιμη να κόψω μέσα από έναν πεζόδρομο, μπροστά μου πάνω στο πεζοδρόμιο ερχόταν ένας ποδηλάτης, απροσδιόριστης ηλικίας και με ρωτάει επιτακτικά, δεν σε πειράζει κανείς; Τον κοιτάω. Δεν φοβάσαι στην Αθήνα, όταν κυκλοφορείς μόνη σου; Τον ξανακοιτάω, προσπαθώ ν΄ανεβώ στον πεζόδρομο, ο τύπος μπροστά μου, στον δρόμο μαίνεται ο κακός χαμός, διαφυγή από πουθενά, επιμένει, δηλαδή βασίζεσαι στη δύναμή σου, ε; ότι δεν θα σε πειράξει κανείς! Στη δύναμή σου!

Σ΄αυτό το σημείο πήρε μια άκρως περιφρονητική έκφραση, σαν για να φτύσει, αλλά δεν έφτυσε, παρά φώναξε, αισθάνεσαι ασφαλής στην Αθήνα; Ναι! του απαντάω! Ορθώθηκαν τα μαλλιά του! Κατέβηκε από το ποδήλατό του, και ούρλιαξε, Άρα δεν είσαι από δω! Τώρα ήρθες εδώ; Πάντα ήμουν εδώ! Και νιώθεις ασφαλής!!! Αποκλείεται!

Εντωμεταξύ έφευγε σιγά σιγά με τα πόδια, και κραύγαζε, τόσο που βγήκαν δυο πωλήτριες απ΄ το διπλανό κατάστημα και τα μηχανάκια σταματούσαν, Όχι! Όχι! Δεν είσαι ελληνίδα! Είσαι...είσαι... κάτι άλλο είσαι... από αλλού είσαι! Τώρα μόλις ήρθες! Δεν είσαι ελληνίδαααα! ωρυόταν, με κοιτούσε και κουνούσε το κεφάλι του δεξιά αριστερά, ελεεινολογώντας την ξενική άγνοιά μου για τα ήθη του τόπου και το θράσος να μιλάω ελληνικά ενώ από κάπου αλλού είχα έρθει...