ΤΟ ΑΠΟΔΟΜΗΜΕΝΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Δεν καταλαβαίνω τίποτα πια. Ούτε τους σοφούς καθηγητές. Τους μέτρια σοφούς κάτι λίγο. Τους σοφότατους καθόλου μακαθόλου. Προσπάθησα ειλικρινά. Μάλιστα. Διάβασα απομέσα μου. Τίποτα. Χάος. Διάβασα φωναχτά. Σκότος. Διάβασα φωναχτά και ανάποδα, μήπως είναι γρίφος. Ασέληνος νυξ.

Είναι αυτή η αποδόμηση, που με συγχίζει και αποδεικνύεται αδιάσειστα, ότι είμαι αστοιχείωτη. Δεν έχω κουλτούρα και δεν θ΄αποκτήσω ποτέ μου, παραμένω μια μπανάλ ποδηλάτισσα. Η πολυκατοικία κείτεται γκρεμισμένη, πλίνθοι, κέραμοι, λούκια, μπετά, ξύλα, είδη υγιεινής κρέμονται από τον σωριασμένο έκτο πάνω στον τέταρτο, μα τα φορτηγά καθυστερούν να έρθουν να πάρουν τα μπάζα. Έρχεται όμως ο ποιητής! Δείχνει τα υλικά με το δάχτυλο, ιδού! η έμπνευση! και μετά πάει για καφέ με τον εκδότη του. Κατόπιν θα καθήσει να γράψει κανένα άρθρο σε εφημερίδα, αν προλάβει, γιατί το βραδάκι θα πρέπει να εμφανιστεί σε τηλεοπτική εκπομπή. Την άγρια νύχτα, λίγο θολωμένος, θα συνεχίσει το φιλοσοφικό του έργο χρησιμοποιώντας ατάκτως τα προαναφερθέντα υλικά της κατεδαφισμένης πολυκατοικίας.

Γέλασα πολύ, όταν άκουσα θέμα εξετάσεων σε πανεπιστημιακή σχολή ενός τέτοιου ακατάληπτου σοφού. Μπορεί να πρόκειται για φοιτητική μυθολογία αλλά μ΄αρέσουν τρομερά οι μυθολογίες, ιδιαίτερα όταν περιέχουν τέρατα. Η μοναδική βαθυστόχαστη ερώτηση για 250 φοιτητές ήτανε, προσέξτε απλότητα και βάθος, "Γιατί"; Όχι "Γιατί, μάνα μου" ή ΄"Γιατί, Θεέ μου, με εγκατέλειψες" ή "Γιατί, μπαμπά, δεν έχουμε λεφτά;". Σκέτο, υπαρξιακής αγωνίας, μεγαλειώδες "Γιατί;". Τι θα απαντούσα; Ειλικρινέστατα, θα έγραφα "γιατί κλάνει το γατί". Ίσως πέρναγα, ίσως όχι. Διότι μόνον ένας φοιτητής πέρασε, ένας που απάντησε εξίσου βαθυστόχαστα: "Γιατί όχι;" Και πήρε, λέει, άριστα, όπως ένας άλλος μπαφιασμένος, που δεν καταλάβαινε ούτε το σύγγραμμα ούτε τις παραδόσεις, μήτε τις περίπλοκης διατύπωσης ερωτήσεις, ή πάλι απλά βαριόταν να διαβάσει και τελικά ζωγράφισε στην κόλλα του ένα πέος πεότατον. Πέρασε κι εκείνος με το σπαθί του!

Αν ήμουν φιλόσοφος πανεπιστημιακή δασκάλα, φτου στον κόρφο μου, και πάλι φτου, και είχα φτάσει σε αποδομημένο ερμηνευτικό αδιέξοδο, παρά ταύτα θα έπρεπε να παρουσιάσω συγγράμματα, κι όχι ό, τι κι ό,τι, θα μάζευα άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά μόδας, προκηρύξεις, διαφημίσεις και γραφτά φοιτητών, θα τα έριχνα στον υπολογιστή, έπειτα θα τα μαγείρευα με μπόλικο κρεμμύδι, πιπέρι, σαλιγκάρια και σως γλυκόξινη, δίπλα σπαράγγια, το όλον να μην καταλαβαίνεις τι τρως αλλά να γλύφεις τα δάχτυλά σου.

Υστερόγαμον: Ο τίτλος... γιατί έτσι!