ΥΠΟΔΗΜΑΤΙΚΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ

Όταν πριν δυο μήνες διαπίστωσα, ότι τα πάνινα παπούτσια μου είχαν διαλυθεί και ισοπεδωθεί κι από γκρι κίτρινο καρώ είχαν γίνει καφεσκατουλί, κι ακόμη, ότι τα μπορντώ ελαφριά μποτάκια μου είχαν παραδώσει το πνεύμα και θέλανε απεγνωσμένα να φύγουν απ΄τα πόδια μου, το καθένα για τους δικούς του λόγους πέρα απ΄το ξεχείλωμα, το αριστερό είχε λιώσει και το δεξί είχε γίνει άσπρο ριγέ, αποφάσισα πως έπρεπε να κατεβώ δέκα λεπτά απ΄το ποδήλατο και να ψωνίσω καινούργια υποδήματα.

Παίρνω παπούτσια, που καταλαβαίνω από τη πρώτη στιγμή, ότι θα γίνουν ένα με τα πόδια μου, δηλαδή αφήνω στα παπούτσια την πρωτοβουλία να φορεθούν και να μείνουν και δεν τα ζορίζω καθόλου. Αυτός ο υποδηματικός έρωτας επιδιώκει την αποκλειστικότητα. Δεν είναι τυχαίο, πως κυρίως ένα ζευγάρι παπούτσια δένει απόλυτα, ενώ τα υπόλοιπα περιμένουν καμμιά ευκαιρία, και συνήθως αντιδρούν με φοβερές σκηνές ζηλοτυπίας, κόβουν, χτυπάνε, δημιουργούν φουσκάλες, κάλους, σε πεθαίνουν, χαλάνε τον κόσμο, τρίζουν, γλιστράνε, γκρινιάζουν. Σύντομα επιστρέφουμε με ανακούφιση στην ευτυχία του αληθινού έρωτα, το άνετο παπούτσι. Τα άλλα είναι για ποικιλία.

Στο θέμα αυτό των υποδημάτων διαθέτω υποδειγματική πίστη. Ένα κάθε φορά! Πρόκειται για ένα είδος περιοδικής μονογαμίας! Γι΄αυτό και το ζευγάρι τα ελαφριά μαύρα δερμάτινα αρβυλάκια που φοράω τώρα, τραβάνε τα πάνδεινα, αλλά όπως σε κάθε γνήσιο έρωτα συμπεριφέρονται με αγάπη και κατανόηση. Βασίζονται βέβαια στη σιγουριά της έλλειψης σοβαρών αντίζηλων, μιας και δε διαθέτω χαρέμι υποδημάτων, ούτε καν παντόφλες, αλλά κάπου κάπου διατυπώνουν κάποια παράπονα ή κάνουν μικροπονηριές για να μη χάνει η σχέση το ενδιαφέρον της. Αν τραβήξουν λίγη υγρασία τρίζουν μέσα. Αν βιάζομαι να τα φορέσω, δεν μπαίνουν. Θέλουν ευγενικά. Για να ξεχωρίζουν μεταξύ τους, το αριστερό είναι λιωμένο και το δεξί γδαρμένο από πάνω και πιτσιλισμένο άσπρη μπογιά. Στέκονται παντού, διότι έχουν προσωπικότητα. Αλλά και ευρύ πνεύμα. Νούμερο σαρανταένα.