I 'M CYCLING IN THE RAIN...


...what a wonderful feeling, I 'm happy again..!


Ναι, απόψε είχα κράνος, φωτάκια και βρεμμένη σέλα! Την είδα τη συννεφοσυννεφιά, αλλά δεν κρατιόμουνα. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ. Αν δεν ανεβώ στο ποδήλατο μια δυο μέρες, αντιμετωπίζω το σύνδρομο στέρησης με τα εξής συμπτώματα: α) Περπατάω σαν χεσμένη, β) Όταν στέκομαι, κάνω σημειωτόν, γ) έχω νευρικότητα και μια θολούρα στο κεφάλι, δ) Κάνω χοντρές αφηρημάδες, ε) Πονάει η μέση μου (δεν έχω πρόβλημα), το δεξί μου γόνατο (που χτύπησα) και γενικά νιώθω πιασμένη, στ) Το βλέμμα μου είναι απλανές, τ΄ανακλαστικά μου μειωμένα, ζ) Βρίζω τον εαυτό μου, όταν βλέπω άλλους ποδηλάτες στο δρόμο, και η) Γυρίζω σπίτι μπαφιασμένη και πτώμα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους πήρα το ποδήλατο παρά την απειλή βροχής και δοκίμασα μια καινούρια για μένα διαδρομή, δηλαδή Γκύζη - Αγ. Δημήτριο. Στο δρόμο είχα και παρέα μια άλλη ποδηλάτισσα και φτιάξαμε μόνες μας ποδηλατολωρίδα. Φτάνω μες την καλή χαρά σε μισή ώρα σκάρτα στον σταθμό του Μετρό Αγ. Δημητρίου, κι από κει άρχισε η terra incognita. Παίρνω τον παράδρομο, στρίβω δεξιά σε μια καταπληκτική κατηφόρα (δεν αντιστάθηκα!) και βγαίνω σε κάτι χωράφια. Νέκρα... Μια γιαγιά με τσεμπέρι... Ανηφόρες, κατηφόρες, κλίση 90 μοιρών. Κι άλλα χωράφια. Αλάνες. Βουνά. Σε λίγο θα δω και τίποτα κοπάδια με τσέλιγκες...ή τίποτα λύκους...Βρε...

Ανεβαίνω, ανεβαίνω, ξανανεβαίνω, έκαψα φλάντζα. Μισή ώρα μες τις οροσειρές. Βρίσκω το δρόμο, καλά που ήταν ακόμη μέρα. Φτάνω μούσκεμα. Μπαίνω σ΄ένα καφέ, και λέω του νεαρού, έναν καφέ. Πίνω δυο μπουκάλια νερό. Α, μού λέει, έπρεπε να πάρεις καλύτερα τη λεωφόρο Αγ. Δημητρίου...χμ χμ..

Στον γυρισμό με καθυστέρησε ένα γεύμα στη Δάφνη. Έτσι, όταν πήγα να ξεκλειδώσω το ποδήλατο, να οι πρώτες χοντρές σταγόνες. Ζεμανφού, πηγαίνω. Κατεβαίνω όλη την Ηλιουπόλεως με βροχή, κανονική όμως, όχι χαλασμός. Το πήγα μονοπεταλιά, ευκαιρία να δω και το κράτημα στο βρεμμένο οδόστρωμα. Μια χαρά και τα τρακτερωτά ελαστικά, γιατί εγώ ήξερα από slim!

Θυμάμαι παλιά, μαθήτρια ήμουν, μ΄έπιασε βροχή στο ποδήλατο και φορούσα ένα κίτρινο μπουφάν αδιάβροχο, τέτοια μπόρα, που όταν έφτασα σπίτι έσκυψα να δέσω το ποδήλατο και ακούω σφτσς! έστιψε το μπουφάν μια λίμνη, κι άφησα κι άλλες στο διάδρομο και τις σκάλες!

Μια χαρά λοιπόν, βροχή, χαρά και ευεξία!
Η φωτό της Νatasha Ηemrajani, 2004, τραβηγμένη από το παράθυρο του σπιτιού της, όπως και άλλες παρόμοιες εδώ!

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

χο χο χο ! τα λες αυτα γιατι μυριστηκες οτι μειναμε χωρις βενζινη, ετσι δεν ειναι?

ή μηπως εισαι και συ υπευθυνη για αυτο?

μα τι λεω? ΕΣΥ τα ξεκινησες ολα!!!!

Coco είπε...

@ Καλά! Άμα δεν θά ΄χει φαγητό και θά ΄χουν πήξει οι δρόμοι στο σκουπίδι, τότε να δεις χαρούμενους ποδηλάτες! Πάντως σήμερα με την στάση εργασίας τραμ και λεωφορείων και το επακόλουθο χάος, ό,τι έπρεπε το ποδήλατο!

happypepper είπε...

Aγαπητή μου Κοκό,
τα θερμά μου συγχαρητήρια για τη διάθεση! Έύγε!
Ως άνθρωπος του νερού και ως λάτρης της Θεάς Βροχής (και τουποδηλάτου, πάντα), φαντάζομαι την ευεξία της βόλτας!
Τη χάρισες και σε μένα μέσα απ τις λέξεις.

Ανδρόνικος είπε...

Το φαινόμενο αυτό του ποδηλάτου
το βλέπω όλο και πιο συχνά, στην Αθήνα.

Ωστόσο, αν και η πόλη μας δεν βοηθάει
με τόσους λόφους, ανηφοριές κατηφοριές,
έλειψη υποδομής κ.λπ.
- μου πέρασε, καθώς σε διάβαζα, από το μυαλό το φλασάκι
να κυκλοφορούν όλοι με ποδηλάτο
π.χ στη Σταδίου
και μου άρεσε!!!

Coco είπε...

@Happypepper: πάντα υπάρχει το δίλημμα μετά από ορθοπεταλιά σε βροχή: τώρα, να κάτσω;
Τώρα ρίχνει γερά, ωραία είναι!

@Καλώς ήρθες Ανδρόνικε! Εγώ σήμερα είδα το φαινόμενο του απλού πεζού! Πεζοί σε σειρές πήγαιναν..

Roadartist είπε...

po po περιπετεια κανονικη!
Ωραια φωτο!

Coco είπε...

@roadartist: κάθε μέρα μία περιπέτεια! Έπεται και συνέχεια στα απάτητα όρη του Μπραχαμίου!

faraona είπε...

Μια χαρα,χεχε! ουτε βροχη σε φοβεριζει ουτε τιποτα...και ναααα μετα οι λιμνουλες.

καλη μερα

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που έκανες την υπέρβαση αγαπητή μου γατούλα. Και με βροχή, βολτούλα. Πολύ ωραία. Όσο πάει πας και πιο μακριά με το ποδηλατάκι. Όμως δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Ο Άγιος Δημήτριος ή αλλιώς ΜΠΡΑΧΑΜΙ (αν δε το ξέρεις) είναι terra incognita. Από κάποια ώρα και μετά είσαι εσύ και οι λύκοι. Κοιτά βρε κανένα χάρτι πριν ξεκινήσεις ή ρώτα γνωστούς σου που έχουν πάει προς τα κει...΄
Πάντως καλά κάνεις... Φιλάκια

Coco είπε...

@ faraona: αυτός ο βροχερός καιρός μού θυμίζει Κέρκυρα!

@Sulpice: Μπρε! Οι γνωστοί δε με διαφώτισαν και ο χάρτης (www.bikely.com) δεν σημειώνει κλίση εδάφους ή αν είναι ερημιά! Αλλά τώρα κατάλαβα γιατί κανένας ποδηλάτης δεν έχει φτιάξει διαδρομή για την περιοχή! Πήγα να το κάνω εγώ αλλά κάπου δε μού το βγάζει.. Φιλούδκια!

eryx-t είπε...

Αυτό το λεκανοπέδιο έχει απίστευτο ανάγλυφο! Και δεν του φαίνεται, δεν το διανοείσαι αν δεν το περπατήσεις. Γιατί είναι τόσο πυκνοχτισμένο με πολυκατοικίες που φαίνεται απλά σα μια θάλασσα.Ακόμη και από ψηλά να το κοιτάξεις, μια τσιμεντοθάλασα φαίνεται. Οι λόφοι όλοι έχουν καλυφθεί με κουτάκια κουτάκια κουτάκια και το μάτι χάνεται.
Η πόλη μας για ποδήλατο δεν προσφέρεται αλλά οι γενναίοι ποδηλάτες και οι γενναίες ποδηλάτισσες όλο και αυξάνονται. Ένα ακόμη σύνθημα που θα πρέπει να λανσαριστεί είναι το "ποδηλατείτε, είναι μεταδοτικό!"

eryx-t είπε...

Α, και η φωτογραφία είναι πολύ ωραία! Καταπληκτική: Δικιά σου είναι;

Coco είπε...

@eryx-t: Όχι βέβαια, δεν είναι δική μου αλλά έπρεπε να ξαναβρώ το λινκ. Βλ. τέλος ανάρτησης!