ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

Όταν βγήκα χθες απ΄ το ίντερνετ καφέ είχε νυχτώσει χωρίς να το καταλάβω. Όχι μόνο είχε νυχτώσει, μα είχαν βγει κι οι δράκουλες. Ήταν έξι και πίνανε κόκκινες μπύρες εκεί απέξω και καπνίζανε. Ο Νοσφεράτου κι η παρέα του. Στον δεξιό του δείκτη λαμπύριζε ένα ασημένιο περιδακτύλιο με μυτερό νύχι, είχε βαμμένα μάτια και μακριά ίσια μαλλιά. Παρά τη ζέστη φορούσε μια ποδήρη δερμάτινη καπαρντίνα κι απ΄αυτό καταλάβαινες πως ήταν αληθινός κόμης βρυκόλακας κι όχι τίποτα απομίμηση. Μέσα απ΄ το σχίσιμο της καπαρντίνας κάτω πρόβαλαν κεντημένα τα μπατζάκια του παντελονιού με ασημένια σχέδια.

Ο υπασπιστής του, πολύ λεπτός, είχε μια ασημένια ζώνη με καρφιά, πουκάμισο ανοιχτό στο στήθος όλο, μαύρο φυσικά, και δερμάτινο παντελόνι. Τα μακριά ως τον αγκώνα πέτσινα γάντια του έδεναν με καμμιά δεκαριά ασημένιες πόρπες το καθένα. Άλλοι δυο ακόλουθοι φορούσαν ανάλογα μαύρα ρούχα και μπότες, ενώ υπήρχαν και δυο βαμπ, ποιες νά΄τανε, η Λίλιθ κι η Λούσυ, με μακριά μαύρα ντεκολτέ φορέματα, μια ξανθιά και μια μελαχροινή, με σκούρο μακιγιάζ και ψηλή κόμμωση.

Για καλή μου τύχη είχα το ποδήλατο εκεί κοντά και βιάστηκα να το ξεκλειδώσω. Τότε ακούω έναν τους να ρωτάει: "Τι ώρα είναι"; "Δώδεκα και πέντε! Πάμε!" απάντησε ο Κόμης. Έβαλα έβδομη ταχύτητα κι εξαφανίστηκα.

Κι επειδή είπα ότι σήμερα θα είμαι ποιητική, παραθέτω ένα στιχούργημα, από την χειμωνιάτικη συλλογή φρικουργημάτων μου (ανάγνωση υποβλητικά και αργά):

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Νέκρα στις δώδεκα το βράδυ

Πέσαν για ύπνο τα γατάκια

Σβήνουνε όλα τα φωτάκια

Βάρκες κουνιούνται στο σκοτάδι!

Τελείωσε στις δώδεκα ακριβώς

η εκπομπή του ραδιοφώνου που μ΄αρέσει

άφησα το βιβλίο μου στη μέση

του δωματίου μου έκλεισα το φως!

Μα μέσα στη βαθιά μαυρίλα

Πίσω απ΄τα σύννεφα πανσέληνο φεγγάρι

Ω, μια αιθέρια ανατριχίλα...

Βγήκε ο κόμης Ντράκουλ να βολτάρει!

Έδειχναν τα σημάδια σίγουρα πως θα ΄ρθεί

Και πως τον έκοβε για αίμα λόρδα

Μια κουκουβάγια έπεσε ξάφνου ξερή

Κι απ΄ του μπακάλη εξαφανίστηκαν τα σκόρδα!

Όλα τα σπίτια προσπερνάει βιαστικά

Κι η ανάσα του ξεχύνεται καφτή

Επάνω σ΄έναν τοίχο κολλάει μια σκιά

Κι ένα ποντίκι τρέχει να κρυφτεί.

Τι έκανε ο Ντράκουλ χθες δεν ξέρω

Μα όλοι σήμερα φαίνονται χάλια

Χλωμή με ατονία δεν διαφέρω

Να στίψω αμέσως τρία πορτοκάλια!