ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤO! ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Προς αποφυγή πολλών και δυσάρεστων παρεξηγήσεων με ανεξέλεγκτες συνέπειες στην τέχνη, τον τουρισμό και τη διεθνή ποδηλατική κουλτούρα, επισημαίνω ότι το ποδήλατό μου είναι αυτό της φωτογραφίας, που τράβηξε η σκιά μου κάτω αριστερά. Η δε παραλία βρίσκεται στον Διαγόρα, όπου κάποτε είχα κάνει κι ένα ωραιότατο χειμερινό μπάνιο μες τον Δεκέμβρη.

Λίγη ώρα πριν πάρω τη φωτογραφία υπήρχαν κι άλλα δύο ποδήλατα δεμένα εκεί. Κάποια από τα ποδήλατα που είδα γενικά στο νησί ήταν πολύ σκουριασμένα μεν, λειτουργικά δε, εκτός ίσως από ένα απερίγραπτο, ένα κίτρινο, το οποίο είχε βαφτεί με σπρέι χωρίς να λυθεί, και ο πίσω τροχός ήταν σαν πατημένος από λεωφορείο, αλλά έδινε την εντύπωση, ότι έστω κι έτσι κάποιος το χρησιμοποιεί!

Στην παλιά πόλη επιτρέπονται από τον Ιούλιο τα ποδήλατα, αλλά εγώ το έδεσα απέξω διότι αν ήθελα να μπω εκεί μέσα καβάλα, δεν ενδείκνυνται τα λεπτά λάστιχα αλλά άλογο με πέταλα. Περικεφαλαία πάντως έχω μια μοντέρνα ελαφριά με αεροτομές. Γενικά την παλιά πόλη την έχω τριγυρίσει και άλλοτε, αλλά είχα πέσει και σε φάσεις επισκευών με δρόμους σκαμμένους και κάποιους χώρους κλειστούς. Αυτή τη φορά κρίμα που η Δημοτική Πινακοθήκη ήταν κλειστή και δεν είδαμε μια έκθεση του Φασιανού. Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ήταν δροσερό και με το Πούρο συνήλθαμε από την ζέστη και την υγρασία.

Για συναυλία στο στάδιο Διαγόρας έτυχε να έρθει ο Χατζηγιάννης ("χεράκια ψηλά"!) και πήγαμε, μάλιστα κάποια στιγμή καθήσαμε στην πίστα του ποδηλατοδρομίου, μου φάνηκε μικρούλι το καημένο! Η Ρόδος δεν είναι ένα ποδηλατικό νησί με την έννοια της Κω, που ο κόσμος μετακινείται πολύ με ποδήλατο, αλλά είναι γνωστή στον αθλητικό χώρο, λόγω του παλιού ποδηλατοδρομίου, των Ροδιτών αθλητών που διακρίθηκαν και της μοναδικής ελληνικής εταιρείας κατασκευής σκελετών ποδηλάτων.

Μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να μην πρόλαβα να κάνω όλα όσα είχα φαντασιωθεί, όμως ορισμένα μέρη εξάπτουν τη φαντασία, όπως εκτός απ΄ την μεσαιωνική πόλη, η περιοχή Εφτά Πηγές, μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Ρόδο, ένα φυσικό πάρκο με ποτάμι, πάπιες μέσα στο ποτάμι, παγώνια έξω απ΄το ποτάμι κι έναν πύθωνα βολεμένο στο τουριστικό κατάστημα, κι ακόμη φράγμα και λίμνη, στην οποία βγαίνεις περνώντας με τα πόδια στο παγωμένο νερό από ένα αρκετά μακρύ, στενό και εντελώς σκοτεινό υπόγειο τούνελ, πολύ μυστηριώδες. Στα λουτρά πάλι της Καλλιθέας, το σκηνικό του Δολώματος με την Βουγιουκλάκη, άφησα την παρέα μου στο μπαρ επάνω να ξεκινήσουν με μπύρες και απόλαυσα παρά τον αέρα ένα θερμό νυχτερινό μπάνιο σε κοσμοπολίτικο περιβάλλον!

Τις διαδρομές αυτές πήγαμε με τ΄αυτοκίνητο, με ορισμένα ευτράπελα, καθώς δεν υπήρχαν κατατοπιστικές πινακίδες από την πόλη της Ρόδου, παρά μόνο προς την πόλη, έτσι ώστε παρασυρόμασταν λίγο πιο πέρα και κατόπιν γυρίζαμε πίσω ή πηγαίναμε λαβυρινθοειδώς! Το ποδήλατο το χρησιμοποίησα για μετακίνηση κάθε μέρα στην πόλη, το λιμάνι και λίγο παραέξω, και ικανοποίησα το παλιό μου απωθημένο, να κάνω το γύρο έξω από τα τείχη πολλές φορές. Άφησα βέβαια ένα σωρό χρωστούμενα, το νησί είναι κυρίως για κουρσάδικες διαδρομές, μάλιστα κυκλικές, τις οποίες κάνουν οι Ροδίτες ποδηλάτες τα Σαββατοκύριακα. Όμως κάτι μου λέει, ότι θα ξαναπάω!