ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΗΣΗ

Την προηγούμενη βδομάδα με χτύπησε η πόρτα ενός ταξί στην Ακαδημίας. Σταματάει ξαφνικά αριστερά μου μες τη μέση, γινόταν χαμός από την κίνηση, ανοίγει η πίσω πόρτα, την βλέπω που ανοίγει, βγάζω μια καλή γκαριξιά, αλλά ο βιαστικός απομέσα δίνει δεύτερη ώθηση και χαριστική, και πετάει ανενδοίαστα την πόρτα διάπλατα πλέον, ούτε που κοίταξε, ούτε που πήρε χαμπάρι, πού είστε κύριε, στο χωράφι σας και πετάτε πόρτες, να μας σκοτώσετε λίγο πριν την Όπερα;

Δεν προλαβαίνω λοιπόν πια τίποτα, με πιάνει η άκρη της πόρτας γόνατο, χέρι, δεν καταφέρνω ισορροπία, πέφτω δεξιά, ευτυχώς ανάμεσα στο περίπτερο και τα κάγκελα του καγκελάριου, βγαίνει ο περιπτεράς απ΄το πορτάκι, μένει το ταξί σταματημένο, μένει κι ο επιβάτης να με κοιτάει, ρωτάει αν είμαι καλά και τα λοιπά, έχω τσαντιστεί, καλά είμαι του λέω, στρέφομαι στο κυκλοφοριακό χάος και φωνάζω σοπράνο, γαμώ τα ταξί!!! Μούγγα ο ταξιτζής, η φωλιά του λερωμένη.

Πονούσα κανά δυο μέρες αλλά εντάξει. Βέβαια η Sulpice με την οποία είχαμε ραντεβού για καφέ πιο κάτω με παρέλαβε στα κακά χάλια και συρθήκαμε σε μια γνωστή μας καφετέρια, όπου η κοπέλα εκεί μου έφερε κάμποσο πάγο στο Πανοπτικόν των καπνιστών που καθήσαμε. (Πανοπτικόν= ειδική γυάλα κοινωνικού διαχωρισμού επιβλαβών στοιχείων. Αντιστρόφως ανάλογη σχέση μικρού εμβαδού και μεγάλης πληθυσμιακής πυκνότητας).

Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά και με το ποδήλατο. Ο πίσω τροχός έπαιζε και κόλλαγε στο φρένο. Μόλις δε που είχα αλλάξει σαμπρέλες και λάστιχα μετά από κάποια ταλαιπωρία, δηλαδή πρώτη του μηνός για τον καλό μήνα, τσφφφ, κόβει το μπροστινό ένα γυαλί, το αλλάζω και κατόπιν διαπιστώνω, ότι έχανε και το πίσω απ΄τη βαλβίδα, βάζω και καινούργια λάστιχα επί τη ευκαιρία, γιατί τα άλλα μέσα σε τρισήμισι μήνες είχαν βγάλει μαλλιά, ραγάδες και κοψίματα.

Το ωραίο ήταν πως ήθελα να κάνω και το μάστορα. Πρόσεξα κάτι ακτίνες χαλαρές και πήρα τον ακτινολόγο να ακτινολογήσω! Στην είσοδο της πολυκατοικίας ξημερώματα Σαββάτου, ο κόσμος έμπαινε και έβλεπε μια γνωστή πια ποδηλατομανή, ανίατη περίπτωση, σε εμφάνιση νεγκλιζέ με τα χέρια όλο γράσο, να σκαλίζει το ποδήλατο ίσια κι ανάποδα και να βγάζει και να βάζει την πίσω ρόδα.

Αποτέλεσμα; Συν ένα! Δηλαδή τα έκανα χειρότερα. Ο τροχός δεν ευθυγραμμιζόταν με τίποτα και επιπλέον κόλλησε εντελώς πάνω στα φρένα, σε σημείο ν΄ αναρωτιέμαι, πώς θα το σύρω ως τον ποδηλατά. Είναι πάντως αλήθεια, ότι χρειάζομαι ένα σταντ, γιατί αλλιώς δεν γίνεται μια σωστή δουλειά. Άραγε σε πια δυσθεώρητα ύψη μαστροχαλασιάς θα έφτανα αν είχα και το σταντ, εκτός από τον ακτινολόγο, που τον είχα αγοράσει για να μάθω λέει να κάνω ακτινολόγηση!

Ο Μήτσος στις τρεις και το μεσημέρι (έκλειναν τέσσερις) είδε τον τροχό και αναφώνησε, πα πα πα! Δεν βλέπεις;;; κάνει οχτάρια! (Εγώ έβλεπα). Πήγαινε να κλαφτείς στο αφεντικό μέσα να έρθει να στρώσει τη ζάντα, μάλλον στράβωσε! Έρχεται ο αρχιμάστορας, κάνει μια ακτινολόγηση, λέει του Μήτσου: Πφ! Εντυπωσιάστηκα! Ο δε Μήτσος έχει ένα καλό, είναι καλός μάστορας, κι ένα κακό, αγχώνεται. Ένας άλλος βοηθός, του είπε μια φορά, ψυχραιμία, μωρέ, κι εκείνος ούρλιαξε, αν ήμουν ψύχραιμος δεν θά΄μουνα ο Μήτσος!

Ελπίζω, ότι τελικά δεν έχει πάθει τίποτα η ζάντα ή το πίσω πηρούνι. Η αλήθεια είναι, ότι εκτός από το πέσιμο εξαιτίας του ταξί, έχω περάσει και αρκετούς λακκουβόδρομους. Πάντως μετά την ακτινολόγηση πηγαίνει καλά. Κι εκεί που έφευγα από τον ποδηλατά, αφού του παρήγγειλα και φτεράκια για τη βροχή, άρχισε να βρέχει.

Τότε συνάντησα έναν τύπο, που έχω δει συχνά σε βόλτες ποδηλατικές αλλά είχα αρχίσει να πιστεύω πως είναι μουγγός. Στέκεται κιόλας ώρες ακίνητος και θυμίζει σφίγγα. Τον χαιρετάω και τότε, ναι, απίστευτο, μίλησε! Είχε φωνή! Ότι να προσέξω, γιατί με την χαζουλοβροχή, ο δρόμος έγινε σκέτη γλίτσα με λάδια και γλιστράει του θανατά. Είπαμε και κάτι επιστημονικά για λάστιχα και χωρίσαμε.

Αποφάσισα να καθίσω για καφέ, να διαβάσω και να περιμένω να στεγνώσει ο δρόμος. Μετά από λίγο βλέπω τον τύπο στην άλλη άκρη του τετραγώνου, σε άλλο καφέ, είχε την ίδια στρατηγική ποδηλατικής επιβίωσης. Μόνο που αυτός δεν διάβαζε. Ατένιζε τη Σαχάρα...