ΓΑΛΛΙΚΑ ΚΑΙ ΠΙΑΝΟ


Bonsoir Mesdames et Monsieurs, je m' appelle Coco et je suis tres heureux, qui j' etude Francais, enfinement! Παρακαλώ την Sulpice να διορθώσει την παραπάνω πρόταση σε περίπτωση κακοποίησης της γαλλικής γλώσσας! Λοιπόν άρχισα για τέταρτη φορά γαλλικά και είμαι αποφασισμένη! Οι προηγούμενες τρεις ήταν μια ατυχία. Οι τελευταίες δύο απέτυχαν λόγω δυσμενών συνθηκών εις την μικράν νήσο του μυστηρίου. Η πρώτη ήταν μια φορά κι έναν καιρό, πριν πάω σχολείο. Όχι ότι η μητέρα μου ήθελε να μάθουμε με την αδελφή μου οπωσδήποτε γαλλικά και πιάνο, αλλά πιο πρακτικά, κάποιος έπρεπε να μας βλέπει, όσο έλειπε στη δουλειά της. Έτσι πέραν από διάφορες κοπέλες, μάλλον φοιτήτριες, εκείνη που κάθησε το μεγαλύτερο διάστημα, πεντέξι χρόνια νομίζω, ήταν μια κυρία, η Ανζέλ. Αρκετά μεγάλη και μόνη της, τό΄χε πάρει πατριωτικά το θέμα να μάθει τρόπους στα enfantes terribles, δηλαδή έπρεπε να τρώω το κοτόπουλο και το καρπούζι με το μαχαιροπίρουνο και να καθαρίζω το πορτοκάλι μ΄έναν ιδιαίτερο τρόπο, να λατρεύω το ροκφόρ με βούτυρο και τα κρουτόν! Όλα καλά, αλλ΄ αυτά τα κρουτόν ποτέ δε μ΄άρεσαν! Γενικώς δεν είχα ούτε έχω πρόβλημα με το φαγητό, τρώω τα πάντα, εκτός από χελωνόσουπα... και κρουτόν.

Τα γαλλικά τώρα. Επειδή η Ανζέλ, Θεός σχωρέστην πια, ήταν αιγυπτιώτισσα, μίλαγε πολύ καλά τα γαλλικά και τ΄αραβικά, εξού και η πρώτη βρισιά που έμαθα είναι το α σικτιρ! το οποίο το έλεγε πολύ δραματικά και συνήθως το απηύθηνε σε πολιτικά πρόσωπα. Ήθελε λοιπόν η Ανζέλ να μας μάθει γαλλικά με τον βιωματικό τρόπο. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να προσπαθούσε με τ΄αραβικά. Για το ανυπόταχτο ον που υπήρξα, θα μού πήγαιναν ίσως καλύτερα!

Ξεκινήσαμε με μπονζούρ και μπονουί, τον Ζακ και τις καμπάνες κι είχαμε και μερικά βιβλιαράκια εικονογραφημένα. Θυμάμαι εκείνη την εποχή είχαμε δει στην ασπρόμαυρη τηλεόραση μιαν έτσι κι αλλιώς ασπρόμαυρη ταινία, πολύ ατμοσφαιρική, τη Ζαν ντ΄Αρκ. Κι ακόμη, τους Αθλίους, με τον Άντονι Πέρκινς Ιαβέρη. Γενικώς με την Ανζέλ πηγαίναμε πολύ σινεμά, συνήθως θερινό στο Vox στα Εξάρχεια. Γιατί δεν έμαθα γαλλικά; Έλα ντε. Κάπου αντέδρασα, γιατί ήθελα να γράφω τη σημασία των λέξεων και να τα ξανακοιτάω, ενώ η Ανζέλ επέμενε στη ζωντανή ροή. Είχε ίσως δίκιο, αλλ΄εγώ ανάποδη. Έπειτα είχαμε μια κόντρα. Επειδή εγώ δεν έβλεπα πολλή τηλεόραση, προτιμούσα να διαβάζω σε μια σοφίτα πάνω απ΄την κουζίνα - μη γελάτε, ήταν διατηρηταίο το σπίτι απ΄την εποχή του Όθωνα και ο ιδιοκτήτης του έμενε μόνιμα στη... Γαλλία!

Όταν όμως εγώ καθόμουν στη σοφίτα, η Ανζέλ δε μπορούσε νά΄χει το νου της. Εγώ απ΄την άλλη πράγματι διάβαζα, δικά μου βέβαια, μη φανταστείτε του σχολείου, αλλά ποιος ξέρει τί μπορούσα να πάθω; Ή να μάθω; Ήταν ένα πρόβλημα. Όπως και το φως το βράδυ στο υπνοδωμάτιο (ήθελα να ... διαβάζω!) και διάφορα άλλα τέτοια. Δεν πήγαν λοιπόν καλά τα γαλλικά κι ας μεγάλωσα με γκουβερνάντα γαλλικής! Πιάνο δεν δοκίμασα! Κέντημα, ξεχάστε το!

Θυμήθηκα όλ΄ αυτά, όχι μόνο λόγω των γαλλικών αλλά και μιας λεπτομέρειας... η τωρινή καθηγήτριά μου των γαλλικών είναι αιγυπτιώτισσα...

ΒLACK CARPET

http://science.nationalgeographic.com/science/photos/influenza/flu-virus.html

Σαββατοκύριακο μαύρο χάλι (black carpet). Θα μπει ο Οκτώβρης. Το ξέρω. Σούπες, τσάγια, φάρμακα, θερμόμετρα και χιλιόμετρα χαρτιού. Τα χαρτομάντηλα τέλειωσαν προ πολλού. Εξυπηρετούμαι με αγνό κωλόχαρτο, ταιριάζει και με τον σκατοϊό, που με βρήκε μπόσικη και τώρα κόβει βόλτες. Χθες το βράδυ σκέφτηκα ότι η γειτονιά θα μπορούσε να φέρει την αστυνομία. Και γω θα τούς έλεγα, αν έχετε κάτι καλό για τον βήχα, δώστε το, πριν δώσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Και βρείτε τη σπείρα, που δεν εξαρθρώνεται ... εκατό γριποϊοί μεταλλασσόμενοι φαντομάδες!

Αυτό το ελεεινό πράμα το παθαίνω εδώ και πεντέξι χρόνια, και η διάγνωση είναι γρίπη ή αλλεργία. Μη μού κατηγορήσει κανείς το ποδήλατο ή τις ταρζανιές που έκανα την περασμένη βδομάδα! Το ΄χω πάθει επανειλημμένως και χωρίς αυτά. Άρα, καλύτερα με αυτά. Την περασμένη Πέμπτη το κατάλαβα. Η ατμόσφαιρα ήταν άρρωστη. Ο λαιμός μου γδαρμένος. Τα μάτια μου έτσουζαν. Κόκκινη σκόνη αιωρείτο πάνω απ΄την Αθήνα. Μια ζέστη, μια ψύχρα. Νάτα! Πάσχει το software μου!

Πέρισυ είχε έρθει στο νησί το "Κυρά Πόπη". Αυτή η κυρά ξεφόρτωνε άμμο. Φορτηγά την πηγαινόφερναν κι η σκόνη παντού, να μην μπορείς να πιεις καφέ. Δυο βδομάδες κάθησε το "Κυρά Πόπη" στο λιμάνι, δυο βδομάδες τρελάθηκα στο βήχα. Αλλά πότε έγινα αλλεργική στη σκόνη και στα κλιματιστικά; Ξαφνικά!

Υπήρχε ένα αντιισταμινικό απλό και φτηνό, το Zirtek. Συνήθως οι γιατροί έδιναν Xozal, Aerius και διάφορα σπρέι, σιρόπια και καραμέλες. Τίποτα. Μόνο το Zirtek έκανε κάτι. Το ανακάλυψα πέρισυ, μετά από τρομερή ταλαιπωρία. Και τώρα το κατήργησαν! Όπως και το Vomex υπόθετο. Τί θα κάνει η γριά με πρόβλημα στο στομάχι, σας παρακαλώ; Θα πάρει το χάπι! η απάντηση. Ας πάρει και το αντισυλληπτικό, το ίδιο κάνει, αφού θα το βγάλει και αποτέλεσμα μηδέν! Εκεί λοιπόν που την πάλευες σπίτι σου μ΄ένα Vomex, ας ψάχνουν τώρα στο νοσοκομείο κρεββάτι, ορό και ένεση...

Στο Παρίσι πρόπερσι το καλοκαίρι, πάνω στην αλλαγή του καιρού έπαθα τα ίδια. Μιάμισι μέρα σερνόμουν και τελικά μπαίνω σ΄ένα φαρμακείο και δείχνω τη μύτη μου! Η φαρμακοποιός είδε την κατάσταση και μού έδωσε μια γαλλική συνταγή, Humex, δηλαδή τρία χαπάκια άσπρα την ημέρα και ένα μπλε τη νύχτα για μια βδομάδα. Ευτυχώς έκανε δουλειά και συνήλθα σχετικά γρήγορα. Εντωμεταξύ φρόντιζα να βρίσκομαι πιο πολύ σε ανοιχτούς χώρους... η συναχωμένη τουρίστρια... ωραία ήταν... τριπλοί εσπρέσσο, φράουλες και τέχνη...
Τώρα πείτε μου. Τί κάνω αύριο; Να πάω στη δουλειά; Να πάω σε καμμιά έκθεση, κανένα μουσείο;

Ο BEETHOVEN ΣΤΗΝ ΣΠΙΑΝΑΔΑ



Τί γίνεται όταν στις 6.15΄ το πρωί μπαίνω στην μπανιέρα για ντους και δεν έχει ζεστό νερό; Πρώτον αναπολώ το καλοκαίρι, όταν ο ηλιακός θερμαίνει το νερό, αλλά δεν το χρειάζομαι! Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. ΄Επειτα σκέφτομαι τον Μπετόβεν.


Διότι η σπιτονοικοκυρά του γκρίνιαζε κάθε πρωί, επειδή εκείνος έριχνε πάνω του παταγωδώς μερικούς κουβάδες κρύο νερό, τα νερά τρέχανε από το ξύλινο πάτωμα του πρώτου ορόφου στο ισόγειο σαλόνι της και κατέληγαν στο καλό σερβίτσιο του τσαγιού, με αποτέλεσμα να νερώνει το τσάι της, να λασπώνουν τα βουτήματα και να λιώνουν οι κύβοι της ζάχαρης. Ωστόσο ο Μπετόβεν δεν άκουγε τίποτα, και συνέχιζε τα κρύα λουτρά. Κατόπιν έφτιαχνε καφέ αλέθοντας μόνος του 60 κόκκους ακριβώς και τον απολάμβανε κυριολεκτικά με την ησυχία του. Δεν έχω χρόνο το πρωί ν΄αλέσω ουτ΄ έναν κόκκο, περιορίζω λοιπόν τις μερακλήδικες προθέσεις μου.

Οι πρωινοί συνειρμοί δεν σταματούν εδώ. Η υγρασία κι η ομίχλη ανακαλούν στο νοητικό μου προσκήνιο την Κέρκυρα. Γιατί την Κέρκυρα; Διότι μ΄αρέσει! Όταν ήμουν τεσσάρων ετών διατύπωσα την βαρυσήμαντη δήλωση: Εδώ θα έρχομαι να κάνω διακοπές! Αλλά είχα και μια σοβαρή ανησυχία... ποιος θα μού κουβαλάει τη βαλίτσα! Καταλαβαίνει κανείς γιατί την Κέρκυρα διάλεξαν πρίγκιπες, βασιλιάδες και λόρδοι!

Πέρα από πρίγκηπες και βατράχια η Κέρκυρα διαθέτει εσπρέσσο, ποδήλατα και φρέσκο μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Επίσης κοκκινιστό μοσχαράκι με χοντρό μακαρόνι (παστιτσάδα), σουβλάκια με πικάντικη κόκκινη σάλτσα, παπά με πλατύγυρο καπέλο, μικρή βυζαντινή μεικτή χορωδία Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, τρομπόνια, τούμπες και κλαρινέτα, βιβλιοπωλείο απόκρυφο και ηλιοβασίλεμα στον Πέλεκα.

Προς την Παλαιοκαστρίτσα με το ποδήλατο είχα συναντήσει τρεις καιρούς. Αφήνοντας τους φίλους να πάνε με το τζιπ, ξεκίνησα με συννεφιά, μετά μαύρισε, έπειτα έρριξε μια μπόρα γερή κι ύστερα έλαμψε ο ήλιος προς τη δύση του. Φτάνοντας βρίσκω τρεις καλογέρους στο κατώφλι καθιστούς.

Εκθέσεις ζωγραφικής στον Άη Γιώργη, γρήγορες βουτιές σε γαλάζια νερά με υφάλους, όλα είναι ωραία, παντού είναι η θάλασσα και το καράβι πάει πέρα!, η απάντηση της γριάς στην ερώτηση για το αν μπαίνω καλά, ε, πότε βρέχει πότε δεν βρέχει, το λεωφορείο έρχεται κάποτε, η απάντηση του γέρου στην στάση. Επίσημα γεύματα στο Μποσκέτο, ανεπίσημες βόλτες στη φεγγαράδα, δαιδαλώδη στενά κάτω από αιωνίως ετοιμόρροπα σπίτια στην παλιά πόλη και ελικοειδείς διαδρομές ανάμεσα από αιωνόβιες ελιές.

Όλ΄αυτά ανάκατα σκέφτηκα το πρωί κάνοντας κρύο ντους, τον Μπετόβεν και την Κέρκυρα και την μουσική και τα κρύα τα νερά. Και σαν κάπως κουφή βγήκε η ανάρτηση! Μα τον Άγιο!
Ο παλιός χάρτης σουφρώθηκε από εδώ και ο συνθέτης σε νεαρή ηλικία από εκεί!

I 'M CYCLING IN THE RAIN...


...what a wonderful feeling, I 'm happy again..!


Ναι, απόψε είχα κράνος, φωτάκια και βρεμμένη σέλα! Την είδα τη συννεφοσυννεφιά, αλλά δεν κρατιόμουνα. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ. Αν δεν ανεβώ στο ποδήλατο μια δυο μέρες, αντιμετωπίζω το σύνδρομο στέρησης με τα εξής συμπτώματα: α) Περπατάω σαν χεσμένη, β) Όταν στέκομαι, κάνω σημειωτόν, γ) έχω νευρικότητα και μια θολούρα στο κεφάλι, δ) Κάνω χοντρές αφηρημάδες, ε) Πονάει η μέση μου (δεν έχω πρόβλημα), το δεξί μου γόνατο (που χτύπησα) και γενικά νιώθω πιασμένη, στ) Το βλέμμα μου είναι απλανές, τ΄ανακλαστικά μου μειωμένα, ζ) Βρίζω τον εαυτό μου, όταν βλέπω άλλους ποδηλάτες στο δρόμο, και η) Γυρίζω σπίτι μπαφιασμένη και πτώμα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους πήρα το ποδήλατο παρά την απειλή βροχής και δοκίμασα μια καινούρια για μένα διαδρομή, δηλαδή Γκύζη - Αγ. Δημήτριο. Στο δρόμο είχα και παρέα μια άλλη ποδηλάτισσα και φτιάξαμε μόνες μας ποδηλατολωρίδα. Φτάνω μες την καλή χαρά σε μισή ώρα σκάρτα στον σταθμό του Μετρό Αγ. Δημητρίου, κι από κει άρχισε η terra incognita. Παίρνω τον παράδρομο, στρίβω δεξιά σε μια καταπληκτική κατηφόρα (δεν αντιστάθηκα!) και βγαίνω σε κάτι χωράφια. Νέκρα... Μια γιαγιά με τσεμπέρι... Ανηφόρες, κατηφόρες, κλίση 90 μοιρών. Κι άλλα χωράφια. Αλάνες. Βουνά. Σε λίγο θα δω και τίποτα κοπάδια με τσέλιγκες...ή τίποτα λύκους...Βρε...

Ανεβαίνω, ανεβαίνω, ξανανεβαίνω, έκαψα φλάντζα. Μισή ώρα μες τις οροσειρές. Βρίσκω το δρόμο, καλά που ήταν ακόμη μέρα. Φτάνω μούσκεμα. Μπαίνω σ΄ένα καφέ, και λέω του νεαρού, έναν καφέ. Πίνω δυο μπουκάλια νερό. Α, μού λέει, έπρεπε να πάρεις καλύτερα τη λεωφόρο Αγ. Δημητρίου...χμ χμ..

Στον γυρισμό με καθυστέρησε ένα γεύμα στη Δάφνη. Έτσι, όταν πήγα να ξεκλειδώσω το ποδήλατο, να οι πρώτες χοντρές σταγόνες. Ζεμανφού, πηγαίνω. Κατεβαίνω όλη την Ηλιουπόλεως με βροχή, κανονική όμως, όχι χαλασμός. Το πήγα μονοπεταλιά, ευκαιρία να δω και το κράτημα στο βρεμμένο οδόστρωμα. Μια χαρά και τα τρακτερωτά ελαστικά, γιατί εγώ ήξερα από slim!

Θυμάμαι παλιά, μαθήτρια ήμουν, μ΄έπιασε βροχή στο ποδήλατο και φορούσα ένα κίτρινο μπουφάν αδιάβροχο, τέτοια μπόρα, που όταν έφτασα σπίτι έσκυψα να δέσω το ποδήλατο και ακούω σφτσς! έστιψε το μπουφάν μια λίμνη, κι άφησα κι άλλες στο διάδρομο και τις σκάλες!

Μια χαρά λοιπόν, βροχή, χαρά και ευεξία!
Η φωτό της Νatasha Ηemrajani, 2004, τραβηγμένη από το παράθυρο του σπιτιού της, όπως και άλλες παρόμοιες εδώ!

ΝΤΟΥ ΝΤΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ!









Χθες Κυριακή πήγα στην ποδηλατοπορεία. Είχε πολλή συννεφιά, αλλά δεν μας το χάλασε. Μάλιστα ήταν και ωραία, γιατί δεν ψηθήκαμε. Λίγο ζεστάθηκα κάποια στιγμή με το κράνος, όμως είναι απαραίτητο, όχι μόνο στην ασφάλεια, μα και στο στιλ!

Όταν λέμε ποδηλατοπορεία, ουσιαστικά εννοούμε έναν ραλαντί γύρο της Αθήνας. Πηγαίνοντας στο Πεδίον του Άρεως έβλεπα ποδήλατα να κατεβαίνουν την λεωφόρο Αλεξάνδρας και άρχισα να πωρώνομαι! Χάζεψα εκεί μια μεγάλη συλλογή από ποδήλατα όλων των ειδών και ποιοτήτων, κάτι σαν πασαρέλα. Υπήρχαν και γονείς με τα παιδιά τους, και προς μεγάλη μου έκπληξη συμμετείχαν οικογενειακώς! Υπολογίστηκε ότι είμασταν 1000-1500 ποδηλάτες κάθε ηλικίας.

Ανεβήκαμε την Πατησίων, κατεβήκαμε από πλατεία Βικτωρίας την Γ΄Σεπτεμβρίου, Ομόνοια, Αγ. Κωνσταντίου, Σωκράτους, Δημαρχείο, Αθηνάς, Μοναστηράκι, Ερμού, Σύνταγμα, Φιλελλήνων, Ζάππειο, Αμαλίας, Βουλή, Πανεπιστημίου, Χαρ. Τρικούπη, άνοδος λεωφ. Αλεξάνδρας, Βασ. Σοφίας, στροφή μέσα από πλ. Μαβίλη και ξανά άνοδος από Σούτσου, κάθοδος Αλεξάνδρας και κατάληξη στο Πεδίο.

Υπήρξαν αρκετές στάσεις και απέναντι απ΄το ΥΠΕΧΩΔΕ (Χαρ. Τρικούπη και Αλεξάνδρας) αναρτήθηκε ένα βαμμένο άσπρο ποδήλατο μ΄ένα στεφάνι, διαμαρτυρία για τους ποδηλάτες που σκοτώθηκαν, νομίζω τρεις μέσα σ΄ ενάμισι μήνα.

Ανάμεσα στους ποδηλάτες έτρεχε ένας τύπος με skate κι ένας άλλος με πατίνια και μπατόν ορειβασίας, ένας μουσάτος με μπλέ ελεκτρίκ παπούτσια κλόουν σε κίτρινο-ροζ πουά ποδηλατάκι χωρίς φρένα έκανε οχτάρια κι ένας κίτρινος σκύλος ήρθε μαζί μας όλο το γύρο από την αφετηρία ως το τέρμα. Μάλιστα πήγαινε κι απ΄τη νησίδα! Υπήρχαν επίσης αρκετοί ποδηλάτες με σπαστά και συστήθηκα στον Πεταλάκη ως Κοκό! Ο Πεταλάκης φώναζε δυνατά συνθήματα, αλλ΄ εγώ δεν φώναζα, διότι η φωνή μου ήταν ήδη υποχθόνια.
Ακούστε μερικά υπερεμπνευσμένα:

Ανέβα στο πετάλι, θ΄ακολουθήσουν κι άλλοι! (προτρεπτικό)

Ντου- ντου - ντου, ποδήλατα παντού! (ορμητικό)

Ποδήλατα στην πόλη για να γουστάρουν όλοι! (ουτοπικό)

Η βενζίνη πήγε ενάμισι ευρώ, πότε επιτέλους θα βάλετε μυαλό! (οικονομικό)

Εξήντα δόσεις πήρες καινούργια λαμαρίνα και κάθεσαι και πήζεις μέσα στην Αθήνα! (σκωπτικό-επιθετικό)

Αν θέλετε στην πόλη αέρα καθαρό, βάλτε τα ποδήλατα μέσα στο Μετρό! (διεκδικητικό)

Ποδήλατα στην πόλη, να σφίξουνε οι κώλοι! (αθλητικό-σεξουαλικό)


Τρεις ώρες κράτησε η πορεία και λόγω του ότι η Τροχαία (την ευχαριστήσαμε) είχε κλείσει λωρίδες για να περάσουμε δεν αισθάνθηκα τίποτα, ούτε κούραση ούτε πνίξιμο. Άρα φταίει η έλλειψη χώρου και το καυσαέριο όταν κουράζομαι!

Παρότι δεν αναπτύσσαμε ταχύτητα, παρεκτός λίγο κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας, κινηθήκαμε σε λεωφόρους αδιάβατες τις καθημερινές και χαρήκαμε την Αθήνα. Ένα παιδάκι γκρίνιαζε στον μπαμπά του στο γυρισμό, γιατί να μην γυρίσουν σπίτι με τα ποδήλατα; Ένα άλλο ήταν ενθουσιασμένο διότι πρώτη φορά έβγαινε σε τόσο μεγάλο δρόμο!

Πολύ ωραία λοιπόν και ετοιμάζομαι για το Critical Mass την Δευτέρα 6 Οκτωβρίου στις 19.00, Σύνταγμα!

Κατά τ΄άλλα τα καθημερινά, σήμερα, Μέρα, λέει, Χωρίς Αυτοκίνητο, η Αθήνα ήταν μια απ΄τα ίδια και γω φοβήθηκα την βροχή, δεν πήρα το ποδήλατο και το σκυλομετάνιωσα, γιατί τελικά το πρωί δεν έβρεξε! Έτσι, όποιος φοβάται, χάνει!

ΛΟΓΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΟΓΙΑ


Έλεγε λοιπόν ο Μarcel τα εξής,
Δεν είναι αδιάφορο για κάποιον να μπορέσει να βρει τη μοναδική ηδονή που είναι σε θέση να απολαύσει,
και "το κάθε πλάσμα στον κόσμο αυτό" να μπορέσει να δώσει σε κάποιο άλλο "τη μουσική, το άρωμα ή τη φλόγα του",
χρησιμοποιώντας φράσεις (στα εισαγωγικά) από τις Εσωτερικές Φωνές του Victor Hugo.
Κάπου είχα σημειώσει το απόσπασμα, το είδα και το αντιγράφω.
Εντάξει, ο Marcel έλεγε τα δικά του.
Εμείς είμαστε αδιάφοροι. Όχι όλοι, μα οι περισσότεροι.
Δεν έχουμε χρόνο και διάθεση ούτε για μουσική, ούτε για άρωμα, ούτε για φλόγα.
Ποιητής είναι αυτός που αναζητά την ηδονή και την μετουσιώνει σε μουσική, άρωμα, φλόγα.
Ποίηση;
Πώς γίναμε έτσι! Ανέραστοι! Κουφοί, άοσμοι, κρύοι! Διεκπεραιωτές.

ALLEGRO MA NON TROPPO


E, σήμερα έτρεχα όλη μέρα! Από τις έξι το πρωί μέχρι τις έντεκα το βράδυ. Όλο το απόγευμα και το βράδυ σε βλακώδεις υποχρεώσεις. Όμως το πρωί μ΄ έσωσε το ποδήλατο. Είχα μια έμπνευση λόγω δροσιάς και πραγματικά ήταν πολύ ωραία. Με την συγκοινωνία χρειάζομαι μια ώρα και δέκα λεπτά και με άγχος. Με το ποδήλατο 35΄ άνετα, και αν φροντίσω να φύγω την τακτή ώρα, περισσεύει σχεδόν άλλη μισή ώρα για ανάκτηση δυνάμεων, πρωινό και καφέ στην πλατεία, χαζεύοντας τις μαμάδες με τα μωρά τους και τους γέρους με τα κομπολόγια τους, με ήρεμη διάθεση και καθαρό κεφάλι.

Ο γυρισμός όμως μού πήρα μιάμισι ώρα περίπου με μία στάση στο Ζάππειο λόγω πολύ πολύ ιδρώτα! Τι κίνηση και κακό! Έκανα το γύρο της Αθήνας! Λίγο πιο κάτω από το Πρώτο κόλλησα! Δεν περνούσε τρίχα! Ανεβαίνω λοιπόν μονοπεταλιά την Τριβωνιανού (Βαγγελίστρα μου, ανηφόρα!), προσπερνάω μια γραία που τσίριζε να φοβηθεί ο Χάρος, λίγο πιο πάνω βλέπω τον άντρα της σε απόγνωση, και βγαίνω Μέτς. Για να περάσω απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο μαζί με τους πεζούς, περίμενα, περίμενα... μπροστά από τρία κολλημένα τρόλει, ουρές αυτοκινήτων και μια μπετονιέρα και αντάλλασα ματιές με Ιάπωνες τουρίστες στη νησίδα, των οποίων το πρόσωπο από μάλλον ανέκφραστο, είχε πάρει μια μεσογειακή ανυπομονησία...

Κατόπιν έπεσα πάνω στην αλλαγή της φρουράς. Η φρουρά πήγε απέναντι κι εγώ χάλασα όλες τις πρώτες λήψεις των παρατεταγμένων φωτογραφικών μηχανών με τηλεφακό!

Το Κολωνάκι ήταν αίσχος! Ζαλισμένοι οδηγοί είχαν μπερδέψει τα ρεύματα και για να καταφέρω να φτάσω στη Σόλωνος πήρα το ποδήλατο στην πλάτη και το πέρασα πάνω από τους καπουτσίνους και τους σολωμούς με κάπαρη.

Highlight: μια ξανθιά σε κάμπριο. Σταματημένη στην κίνηση (ποια κίνηση). Βάζει κραγιόν... βγάζει μια λίμα, φτιάχνει ένα δυο νύχια ... ελέγχει στον καθρέφτη το σχήμα του αριστερού της φρυδιού... μιλάει στο κινητό ... αλλάζει σταθμό στο ράδιο ... κοιτάει γύρω γύρω... δεν κουνιέται τίποτα ... είχα φρακάρει κι εγώ, πίσω από έναν ταξιτζή και βαριόμουν να κόψω από Σίνα...
Την Κυριακή θα πάω στην ποδηλατοπορεία (12 το μεσημέρι στο Πεδίον του Άρεως, άγαλμα Κωνσταντίνου). Ευκαιρία και για βόλτα. Για την "Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο". Ποιο αυτοκίνητο...τα αυτοκίνητα στο κέντρο έχουν αλληλοακυρωθεί.
Στη φωτό ολλανδικό γραμματόσημο σχεδιασμένο από τον Rolf Soesman.

THIS IS THE QUESTION!


Κατά την ευγενή παράκληση της Roadartist στα σχόλια του προηγουμένου μου post να συνεχίσω οπωσδήποτε την ποδηλατική θεματογραφία, παρουσιάζω μια σχέση σε κόκκινο με φόντο την είσοδο του μετρό του Πανεπιστημίου. Την προηγούμενη φορά είχα δέσει εγώ το ποδήλατο στη Ferrari, τώρα όμως η μηχανή ήρθε να βρει εμένα.

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι την περασμένη βδομάδα δεν έκανα ποδήλατο. Νωρίς το πρωί είναι σκέτος πειρασμός να το πάρω να πάω στη δουλειά, μέσα σε μισή ώρα, άντε με καμμιά στάση τρία τέταρτα, ενώ με τα μέσα μαζικής συσφίξεως θέλω μια ώρα κι ένα τέταρτο, αλλά το μεσημέρι είναι δύσκολα τα πράγματα με την αποπνικτική ατμόσφαιρα, την κούραση και το κυκλοφοριακό. Είναι παράξενο, ότι δεν με κούρασαν, όταν το έκανα καθημερινά, οι ανηφόρες, αλλά το ότι δεν υπάρχει μια σταλιά χώρος. Κρίμα, γιατί άμα κάνω ποδήλατο κάθε μέρα γεμίζω ενέργεια, όταν όμως το αφήσω πάω πίσω. Επομένως πρέπει ν΄αλλαξοπιστήσω και να πάρω μια μηχανή;


Επιστρέφοντας σπίτι απόψε με τη σέλα να τρίζει και μετά την ευτυχή έμπνευση να πιω δυο μπύρες στα Εξάρχεια, γεγονός που μαζί με την κουφόβραση μ΄έκανε να ιδρώνω πιο πολύ, είδα και φωτογράφησα τον τοιχογραφημένο Άμλετ στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου: Two beer, or not to beer?

LEGER


Ας μείνουμε εις τα καλάς τέχνας! Θυμάμαι μια φρικαλέα μέρα στη δουλειά πέρυσι. Όχι τίποτα ιδιαίτερο αλλά είχε πέσει μια ψυχοπλακωμάρα. Κανείς δεν μιλούσε σε κανέναν. Ξινίλα, νέκρα και παλούκια. Σ΄ένα ενδιάμεσο η Sulpice κατέβασε στον υπολογιστή της, δε θυμάμαι, Ματίς ήτανε, τελοσπάντων κάτι που είχαμε συζητήσει και με φώναξε να το δω. Εντωμεταξύ εγώ περιφερόμουν σαν τη χαμένη ψυχή στην κόλαση και πήγα κατακεί βαριεστημένα. Κοιτάω...και φωτίστηκε η μέρα μου! Έπειτα όλη την υπόλοιπη μέρα ήμουν χαρούμενη!


Διάλεξα δυο πίνακες του Leger που μ΄αρέσουν για ευνόητους λόγους!

COLETTE AU CAFE


Βρήκα στην κουζίνα ένα βάζο στιγμιαίο εσπρέσσο, ο οποίος απεδείχθη αηδία και ξέμεινε απ΄τον Ιούλιο. Αλλά δεν θα τον πετάξω, θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην τέχνη! Δηλαδή θα αποτελέσει υποκατάστατο μελάνης, ακριβώς όπως υπήρξε υποκατάστατο καφέ! Το πείραμα έκανα πέρυσι στο νησί, όπου εκτός από κάτι μισοξεραμένα γκουάς, με τα οποία δημιούργησα τον εξαίρετο πίνακα με τίτλο "η ομελέτα" και τον κρέμασα στο δωμάτιό μου, χωρίς ν΄αποκαλύψω αρχικά τον εμπνευσμένο καλλιτέχνη, οπότε όλοι κοίταζαν μια τον πίνακα μια εμένα και αναρωτιόντουσαν τί έπαθα και αγόρασα το τερατούργημα, διέθετα λοιπόν μπόλικο κοκκινόχωμα, σκουριασμένα τενεκεδάκια, τούρτες βοδιού, λίγη σινική, κάρβουνα, αβγά και καφέ. Για να μην ξεκινήσω απ΄τα εξτρίμ υλικά, όπως τα του βοδιού - βέβαια άκουσα ότι κάποιος πουλάει αρκετούς πίνακες φιλοτεχνημένους με το ευγενές υλικό - τελοσπάντων σε μια κρίση αυτοέκφρασης βούτηξα ένα πινέλο σε αραιωμένο νεσκαφέ, και κοίταζα γύρω μου τί να φτιάξω. Διάβαζα τότε τη Ζιζί της Κολέτ, το τελευταίο ίσως βιβλίο πριν η Μέδουσα κλείσει ευσχήμως την βιβλιοθήκη για να την χαίρονται οι κατσαρίδες και τα ποντίκια. Το βιβλίο είχε μιαν ασπρόμαυρη φωτογραφία της συγγραφέως, την οποία απέδωσα βιαστικά, και νομίζω την έκανα πιο μακρομούρα. Το αποτέλεσμα ήταν μια άτσαλη ζωγραφιά με απόχρωση σέπιας και ορεκτική μυρωδιά καφέ για ένα χρονικό διάστημα.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΚΙΑ


Μπήκε στη δουλειά σήμερα μια πετσί και κόκκαλο και δήλωσε στη φίλη της που είναι το εντελώς αντίθετο ότι την κυνήγησε και τη δάγκωσε ένα σκυλί στην πλατεία. Όταν η φίλη της που είναι Επί των Συγκολλήσεων (sic) το επάγγελμα τη ρώτησε αν έκανε αντιλυσσικό εμβόλιο με έπιασαν ακατάσχετα γέλια, και δεν ήξερα πού να κρυφτώ, όχι για να μη με πουν κωλόπαιδο και αναίσθητη, που είμαι, αλλά για να μη με δαγκώσουν εκείνες. Ναι, είχε κάνει και αντιλυσσικό, και αντιβίωση πήρε και φτηνά την γλίτωσε, γιατί το λυσσασμένο τέρας της έσκισε το παντελόνι και ευτυχώς γιατί θα της έκοβε ένα κομμάτι νααα, κι άρχισε κι έλεγε πως στο νοσοκομείο είδε κάτι ανάλογο ... φρίκη πρωί πρωί, κι όλες κι όλοι πια βρήκαν θέμα για τα λυσσασμένα αδέσποτα, και γω να πνίγομαι από τα γέλια, γιατί λυπόμουν το σκύλο που την πέρασε για κόκκαλο και ατύχησε κι ήθελα να ρωτήσω, ο σκύλος τί απέγινε;

Δεν μισώ κανέναν ούτε θέλω να φάνε κανέναν τα τέρατα. Όμως όταν περνάω απ΄ την πλατεία με το ποδήλατο σιγά σιγά με κυνηγούν πεντ΄ έξι σκύλοι, γαβγίζουν από κοντά, κολλάνε στα πόδια μου, τους βγάζω τη γλώσσα αλλά δε μ΄έχουν φάει ακόμα. Ποτέ δεν δαγκώσανε κάποιο παιδί. Ποιος παρανοημένος σκύλος πήγε να μασουλήσει την κακομοίρα εκείνη και σε ποια άβυσσο σκυλίσιας απελπισίας πρέπει να βρισκόταν για να επιχειρήσει ν΄αυτοκτονήσει δαγκώνοντάς την; Γιατί σίγουρα ψόφησε.

ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ


Όταν βγήκα χθες απ΄ το ίντερνετ καφέ είχε νυχτώσει χωρίς να το καταλάβω. Όχι μόνο είχε νυχτώσει, μα είχαν βγει κι οι δράκουλες. Ήταν έξι και πίνανε κόκκινες μπύρες εκεί απέξω και καπνίζανε. Ο Νοσφεράτου κι η παρέα του. Στον δεξιό του δείκτη λαμπύριζε ένα ασημένιο περιδακτύλιο με μυτερό νύχι, είχε βαμμένα μάτια και μακριά ίσια μαλλιά. Παρά τη ζέστη φορούσε μια ποδήρη δερμάτινη καπαρντίνα κι απ΄αυτό καταλάβαινες πως ήταν αληθινός κόμης βρυκόλακας κι όχι τίποτα απομίμηση. Μέσα απ΄ το σχίσιμο της καπαρντίνας κάτω πρόβαλαν κεντημένα τα μπατζάκια του παντελονιού με ασημένια σχέδια.

Ο υπασπιστής του, πολύ λεπτός, είχε μια ασημένια ζώνη με καρφιά, πουκάμισο ανοιχτό στο στήθος όλο, μαύρο φυσικά, και δερμάτινο παντελόνι. Τα μακριά ως τον αγκώνα πέτσινα γάντια του έδεναν με καμμιά δεκαριά ασημένιες πόρπες το καθένα. Άλλοι δυο ακόλουθοι φορούσαν ανάλογα μαύρα ρούχα και μπότες, ενώ υπήρχαν και δυο βαμπ, ποιες νά΄τανε, η Λίλιθ κι η Λούσυ, με μακριά μαύρα ντεκολτέ φορέματα, μια ξανθιά και μια μελαχροινή, με σκούρο μακιγιάζ και ψηλή κόμμωση.

Για καλή μου τύχη είχα το ποδήλατο εκεί κοντά και βιάστηκα να το ξεκλειδώσω. Τότε ακούω έναν τους να ρωτάει: "Τι ώρα είναι"; "Δώδεκα και πέντε! Πάμε!" απάντησε ο Κόμης. Έβαλα έβδομη ταχύτητα κι εξαφανίστηκα.

Κι επειδή είπα ότι σήμερα θα είμαι ποιητική, παραθέτω ένα στιχούργημα, από την χειμωνιάτικη συλλογή φρικουργημάτων μου (ανάγνωση υποβλητικά και αργά):
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Νέκρα στις δώδεκα το βράδυ
Πέσαν για ύπνο τα γατάκια
Σβήνουνε όλα τα φωτάκια
Βάρκες κουνιούνται στο σκοτάδι!

Τελείωσε στις δώδεκα ακριβώς
η εκπομπή του ραδιοφώνου που μ΄αρέσει
άφησα το βιβλίο μου στη μέση
του δωματίου μου έκλεισα το φως!

Μα μέσα στη βαθιά μαυρίλα
Πίσω απ΄τα σύννεφα πανσέληνο φεγγάρι
Ω, μια αιθέρια ανατριχίλα...
Βγήκε ο κόμης Ντράκουλ να βολτάρει!

Έδειχναν τα σημάδια σίγουρα πως θα ΄ρθεί
Και πως τον έκοβε για αίμα λόρδα
Μια κουκουβάγια έπεσε ξάφνου ξερή
Κι απ΄ του μπακάλη εξαφανίστηκαν τα σκόρδα!

Όλα τα σπίτια προσπερνάει βιαστικά
Κι η ανάσα του ξεχύνεται καφτή
Επάνω σ΄έναν τοίχο κολλάει μια σκιά
Κι ένα ποντίκι τρέχει να κρυφτεί.
Τι έκανε ο Ντράκουλ χθες δεν ξέρω
Μα όλοι σήμερα φαίνονται χάλια
Χλωμή με ατονία δεν διαφέρω
Να στίψω αμέσως τρία πορτοκάλια!

ΚΟΥΜΠΑΚΙΑ




























Πριν λίγο ανακάλυψα ότι έσπασε το κουμπί της κίτρινης βερμούδας μου! Ζαλίζομαι στη σκέψη ότι πρέπει να βρω ένα κατιτίς να το αντικαταστήσω, μην πέσει το βρακί! Ευτυχώς υπάρχει κορδονάκι! Όλη τη βδομάδα τρεχάλα, βάζω ό, τι βρω μπροστά μου, να ψάχνω τώρα και για κόπιτσα; Άλυτο πρόβλημα!

Η αλήθεια είναι, ότι το ποστ το γράφει το φάντασμά μου για μένα! Έχω εξαντληθεί, κι ελπίζω η επόμενη εβδομάδα να μην έχει τόσες ηλίθιες ατυχίες, όσες με βρήκαν τις τελευταίες δύο. Η πιο πρόσφατη βλακεία είναι, ότι έψαχνα από το μεσημέρι μέχρι πριν λίγο επειγόντως ένα e-book, για λόγους δουλειάς, το οποίο χάθηκε μαζί μ΄όλα τ΄αρχεία του υπολογιστή στο φορμάτ εξαιτίας του ιού. Ευτυχώς η Sulpice, που ήξερε το θέμα μου, βρήκε το site και με διαφώτισε, γιατί πια εγώ ούτε την τύφλα μου δεν βλέπω. Επίσης μού έδωσε χθες και κάποια προγράμματα που είχα χάσει, και υποθέτω ότι τώρα μπορώ ν΄ανταπεξέλθω. Πέντε προγράμματα που είχα δοκιμάσει πιο πριν, δεν απέδιδαν, για ζοφερούς άγνωστους ηλεκτρονικούς λόγους. Το άλλο καλό νέο είναι ότι μετά από δύο απίστευτα ξενύχτια εξαιτίας λάθος κωδικού, που μου είχαν δώσει, έχω και ασύρματη σύνδεση!

Όλα καλά, επομένως, αλλά χρειάζομαι ένα spa! Κι ένα κλειδί 12αρι μάλλον γιατί λάσκαρε η καινούρια σέλα και τρίζει σαν το Χάρο. Μα τί κωλόδρομοι είναι αυτοί, και τους είχα ξεχάσει; Τρύπες, λακκούβες, μνήματα, χαράδρες, τούμπες, φλούμπες, χαλικόχωμα, στραβοχυμένη και ξεγδαρμένη άσφαλτος, κι από πάνω να κολλάει στην κυκλοφορία ως και το ποδήλατο! Το οποίον πλέον μετά από την ολιγοήμερη δοκιμή στην κανονική αστική κυκλοφορία έχει γίνει κουδουνίστρα. Όλο κάτι λασκάρει, τα λάστιχα πέφτουν, θόρυβοι κλιν κλον ακούγονται, τριξίματα και σκουξίματα, πάει το κακόμοιρο, σ΄ένα μήνα θα θέλω άλλο!

Οι καημένες οι ξένες εταιρίες, δεν ξέρουν! Προτείνουν στα σχετικά sites ποδήλατα πόλης πολύ, πως να το πω, κομψά, κυρίες! Ενώ εδώ χρειάζεται κάτι μεταξύ τρακτέρ και οδοστρωτήρα για να κυκλοφορήσεις. Πάρε ένα ποδήλατο! Αν ζήσεις, δεν θα το μετανοιώσεις, είπε ο Mάρκος (Twain)!