ΕΤΣΙ ΜΕ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ...

... ΠΟΛΥ Θ΄ΑΡΕΣΩ! Όχι, δεν επεδίωξα ν΄αυτοκτονήσω με σκοινί και σαπούνι και μάλιστα κρεμάμενη απ΄την λάμπα της κουζίνας που δεν θ΄άντεχε, ούτως ή άλλως. Αλλά ο στίχος του αυτόχειρος ποιητού, που φλερτάριζε με τα γύψινα του ταβανιού του, μού ερχότανε στο μυαλό κάθε τόσο σαν έβλεπα τον εαυτό μου τί γελοία που ήμουν με δύο σκάλες, κουβά και ταβανόβουρτσα, ρολά και πινέλα, και προσπαθούσα να συνεφέρω την από πενταετίας άβαφτη κουζίνα της μάνας μου, τα χάλια της οποίας μπορεί να φανταστεί κανείς αν προσθέσει το γεγονός ενός από καιρό χαλασμένου απορροφητήρα, αρχαίου, δις επιδιορθωμένου και τελειωτικά αποσυρμένου.

Ευτυχώς δεν κάλεσα κανέναν μάστορα. Το πράγμα είχε πολύ μπλέξιμο. Πρώτον μετακόμιση των πραγμάτων και απαγόρευση μαγειρέματος: θα παραγγέλνετε απέξω και θα πίνετε νερό από το μπάνιο!! Προτίμησαν να φύγουν εκδρομή!

Έπειτα νόμισα πως το πράγμα ήταν απλούν: ένα βάψιμο. Αμουδέ!

Πάω στον χρωματοπώλη της γειτονιάς μου. Ηλικιωμένος και με πάθος στα κονταροπίνελα. "Το κονταροπίνελον...."! Διάλεξη περί χρωμάτων και μεθόδων και επίδειξη χρήσης του κονταροπίνελου. Προμηθεύτηκα ένα κουβά κόλλα, τρία κουτιά ριπολίνη πολυτελείας γκλαμ, να γυαλίζει, το κοντάρι και το κονταροπίνελο, άλλο ένα πινέλο, μια βούρτσα ρολό μερινός "εξαιρετική για την νοικοκυρά και τον ερασιτέχνη", τέσσερα ρολάκια αφρολέξ μέτρια, ένα μεγάλο και δύο αντίστοιχες λαβές, δυο μπουκάλια νέφτι με την οσμή του, ένα κουτί στόκο άσπρο, ένα κουτί αστάρι, δύο γυαλόχαρτα ψιλά και τρεις χαρτοταινίες. Σκαφάκι, εφημερίδες, χρώμα μυκητοκτόνο, άσπρο και κόκκινο πλαστικό χρώμα, μυστρί και σκάλες είχα. Επίσης είχα κι ένα μπιμπερό που το έβαζα με νερό στην κατάψυξη να δροσίζει... ατέλειωτα λίτρα νερού κατανάλωσα!

Αφού η κουζίνα άδειασε από τα τζάτζαλα μάτζαλα πιάνω να δω τί γίνεται με το ταβάνι. Εκτός που από κρεμ είχε γίνει καφέ σκατουλί σαν τους τοίχους, είχε σκάσει σε κάποια σημεία όπως και κάποιες περιοχές στον τοίχο. Διατί; Διότι η σπιτονοικοκυρά έφερε πάλαι ποτέ μπογιατζή(δες), που για να τής κάνει τη δουλειά γρήγορα και φτηνά πασάλειψε τα πάντα μ΄ένα χέρι πλαστικό. Χωρίς να ασταρώσει. Και το ταβάνι, που πρώτα είχε κόλλα. Κι ο ηλίθιος ο μπογιατζής είχε φαίνεται κόλλα, αλλά πού την έβαλε, όχι στο ταβάνι, όχι εκεί που νομίζετε, πού; Σε όλον τον εξωτερικό τοίχο στην πίσω βεράντα, μάλιστα, ως την ταράτσα (πέμπτος όροφος). Ιδού γιατί η μαύρη γάτα μου ξαπλώνει στο μπαλκόνι και γίνεται άσπρη, ιδού γιατί σφουγγαρίζω το δωμάτιο και σε δύο δευτερόλεπτα τα πάντα γίνονται άσπρα...

Καθ΄υπόδειξιν του γηραιού χρωματοπώλου, ανεβαίνω στη σκάλα με το μυστρί κι αρχίζω να ξύνω το ταβάνι. Σίγουρα η στρίγγλα γειτόνισσα θα νόμισε πως αποφασίσαμε κατεδάφιση. Έγινε η κουζίνα καραγιαπί. Κάτω απ΄τις φλούδες του πλαστικού αποκαλύφθηκαν στίγματα υγρασίας απ΄τους υδρατμούς της κουζίνας. Τους ξύνω καλά καλά με γυαλόχαρτο και με σφουγγάρι. Ο Μιχαήλ Άγγελος, σκέφτηκα, όταν ζωγράφιζε το παρεκκλήσι, μάλλον θα περνούσε γενεές δεκατέσσερις πάπες και καρδινάλιους μαζί.

Έξυσα και μέρος του τοίχου. Μάζεψα τα μπάζα. Έκανα ένα ντους. Έφαγα κοτόπουλο ντελίβερι. Ακολούθησε ένα δεκάωρο στοκαρίσματος, γυαλοχαρτίσματος, χαρτοταινίες παντού (γαμώ τα ράφια με τα διακοσμητικά) ασταρώματος και πάλι το ταβάνι. Απλώνω την κόλλα. Ένα χέρι. Δύο χέρια. Πολλά χέρια. Μού ΄φυγαν τα χέρια. Αποτέλεσμα: ο χάρτης της υδρογείου. Διότι είχε μείνει πλαστικό που δεν έβγαινε με τίποτα σε κάποια σημεία και γενικά ήθελε για ν΄ ασπρίσει κάνα χέρι αστάρι και πάλι πλαστικό από πάνω να φανεί αποτέλεσμα. Έρχεται η μάνα μου: "Γιατί είναι κίτρινο;" "Εεε, η κόλλα θα ασπρίσει...αλλά όχι παντού... άστο ν΄αναπνέει!" Τελικά το άφησα έτσι. Αν ήξερα την ταλαιπωρία και τ΄αποτέλεσμα ίσως το πέρναγα με άσπρο μυκητοκτόνο και τέλος. Αλλά...αναπνέει!!

Την δεύτερη μέρα του εξαίσιου Σαββατοκύριακου έβαψα τα υπόλοιπα. Πολλά χέρια. Με τη ζέστη στέγνωνε γρήγορα και το πέρναγα ξανά και ξανά. Συμπαθητικά. Οργασμός βαψίματος. Ακολούθησαν έξι συρτάρια, εκ των οποίων το ένα το έβαψα κόκκινο, έτσι για χάζι, και μια μπαλκονόπορτα.

Την τρίτη μέρα βγήκα έξω. Ήμουν σαν το ζόμπι. Πάω σ΄ένα καφέ εδώ κοντά. Κάθομαι, παίρνω καφέ, αρχίζω να νοιώθω άνθρωπος.

Κεφάλαιο απορροφητήρ: "Μάνα, τί θα γίνει μ΄αυτό;" "Ε, θα το βγάλουμε, μια βίδα είναι". "!!!"

Άντε πάλι. Απλώνω εφημερίδες, παλεύω, τον ξεκολλάω. Μαζί του έφυγαν και κάτι σπασμένα από πρίν κομμάτια του κωλότοιχου. Βλέπω δύο τρυπάρες ως το τούβλο... Περνάω γύψο προσωρινά γιατί δεν είχα τσιμέντο... Περιμένουμε τον καινούριο απορροφητήρα...

Για το υπνοδωμάτιο, που ακολουθεί, λέω να καλέσω τίποτα γκραφιτάδες να το περιποιηθούνε...