ΜΙΚΡΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Μ΄αρέσει η ησυχία της νύχτας. Μετά τα πανηγύρια, τη φασαρία, την τσίκνα, τα κεράσματα, τη συναναστροφή με όλο το σόι, φίλους και γνωστούς, τηλέφωνα, μηνύματα και τα σχετικά, τί πιο ευχάριστο από την ησυχία και το σκοτάδι να με τυλίγει, νά΄ναι αργία και να μην χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς το πρωί; Τη νύχτα μπορώ να ακούσω μουσική, να συγκεντρωθώ σ΄ένα βιβλίο, να περιηγηθώ στο διαδίκτιο, να σκεφτώ, να γράψω χωρίς διασπάσεις.

Πάντα αγαπούσα τις μικρές ώρες για την αίσθηση της άνεσης, ότι η μέρα δεν τέλειωσε μόνο με τούτα και με κείνα αλλά ακολουθεί και κάτι άλλο, πιο προσωπικό, πιο δημιουργικό, πιο εσωτερικό που δίνει τον τόνο σ΄ένα βαθύτερο επίπεδο ζωής. Οι πιο προσωπικές ώρες είναι αυτές της "κοινής ησυχίας", το ξημέρωμα, το καταμεσήμερο ή τη βαθιά νύχτα. Συνήθως οι καλύτερες ώρες για διάβασμα... και για άλλα πράγματα, αλλά τώρα μιλώ για το διάβασμα!

Είναι βέβαια το βρυκολάκιασμα μια κακή συνήθεια του γυμνασίου, δηλαδή απ΄όταν πήγαινα μικρή σ΄απογευματινό γυμνάσιο τρία χρόνια, και η κλίση μου του ξενυχτιού ισχυροποιήθηκε! Άμα διαβάζω τη νύχτα, ζω το περιεχόμενο του βιβλίου, μεταφέρομαι ολοκληρωτικά στον κόσμο του συγγραφέα.

Πόσο σιχαίνομαι τους συναγερμούς που βίαια και αδιάκριτα διαταράσουν τα ταξίδια αυτά σε παράλληλα σύμπαντα!