Σκέφτομαι

Σκέφτομαι κι αναπολώ. Τον κήπο του μουσείου Rodin. Le Jardin de Varenne. Αθέατος απ΄έξω, ένας μεγάλος φροντισμένος κήπος με τα γλυπτά του καλλιτέχνη, με παγκάκια στη δροσιά, με το καφέ όπου ήπια εσπρέσσο κι έφαγα ένα μπολ φράουλες. Στη βίλλα όπου για δυο χρόνια φιλοξενήθηκε κάποτε ο Ρίλκε. Φέτος υπήρχε εκτός από την μόνιμη έκθεση κι ένα αφιέρωμα στην ιαπωνική συλλογή του Rodin, ζωγραφιές ιαπώνων καλλιτεχνών από τους οποίους εμπνεύστηκε.

Αφότου γύρισα απ΄το Παρίσι ψήνομαι και καίγομαι. Ανάπαυση πουθενά. Δεν είναι ο καύσωνας. Είναι η θλίψη των πυρπολημένων ημερών. Απόψε κοντά στην Πανσέληνο θα φανεί ο κόκκινος πλανήτης. Για κάποιους το φεγγάρι είναι κόκκινο. Στάχτη καλύπτει τις επιφάνειες. Έρχεται με τον αέρα σαν πληγή του Φαραώ.

Αφόρητη πένθιμη Αθήνα. Δεν κρατήσαμε πράσινο, δεν αφήσαμε λίγο αέρα, οι εσωτερικοί κήποι έγιναν σιχαμένοι φωταγωγοί. Σαν σε μια πολιορκημένη πόλη φθάνουν οι ζοφερές ειδήσεις για τα εκτός των τειχών. Τα εντός ήδη κάηκαν.

Δεν μπορείς ν΄αφήσεις την καρδιά σου στην Ελλάδα. Θα μαυρίσει. Θα γίνει καμμένη φρυγανιά.