ΒΙΤΡΙΝΕΣ

Παρακαλώ την απερίσπαστη προσοχή σας, αποδώ και μπρος απαιτείται σεβασμός και να φοράτε τα καλά σας όταν εισέρχεστε στο σπουδαίο τούτο μπλογκ, διότι η γράφουσα δεν είναι πλέον μια τυχαία λασπωμένη ποδηλάτισσα, εντάξει λασπωμένη είναι, αλλά τί μ΄αυτό, εφόσον την Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, ώρα 13.30΄ εισήλθε μαζί με άλλους ποδηλάτες στο Senado Federal, με τα κράνη, τα γάντια, τα ποδήλατα και όλα και δεν φτάνει που εισήλθε από την ράμπα των επισήμων αλλά εντός του φουαγιέ με τα μάρμαρα σήκωσε το τιμημένο κόκκινο και κοκκινολασπωμένο μάουνταιν στον αέρα πάνω από τους κόκκινους μπερέδες των φρουρών και την ακάλυπτη κεφαλή του γερουσιαστή Paulo Paim. 


Ακολούθησε έκτακτη συνεδρίαση και συνεντεύξεις τύπου στην αίθουσα συνεδριάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τρεις γερουσιαστές, εκπροσώπους των ποδηλατικών οργανώσεων και λοιπούς ποδηλάτες, εμών των ιδίων δηλαδή, με θέμα την ασφάλεια στους δρόμους και αφορμή την απίστευτη πράξη ενός οδηγού στο Porto Alegre, ο οποίος παραλογίστηκε, πάτησε γκάζι και όρμησε πάνω στο Critical Mass Ride, με τον 15χρονο γιο του μέσα στ΄ αυτοκίνητο, έναν ποδηλάτη εκτοξευμένο πάνω στο καπώ του και διασχίζοντας τους υπολοίπους, την Παρασκευή 25 του Φλεβάρη. Πώς δεν σκοτώθηκε κανείς, αν και δύο ποδηλάτες είχαν σοβαρότερα τραύματα, που ελπίζω ότι δεν θα έχουν περαιτέρω συνέπειες στην υγεία τους, είναι εξίσου απίστευτο.

Ένας άνθρωπος έχασε το μυαλό του και τον έλεγχο, θεώρησε μια ειρηνική πορεία που γίνεται μια φορά τον μήνα κι ένα οικολογικό σύνθημα "ποδήλατο: ένα αυτοκίνητο λιγότερο" ως απειλές, κι αφού διέπραξε το αδιανόητο, επιχείρησε να δικαιολογηθεί διαβεβαιώνοντας, ότι οι ποδηλάτες τον τρομοκράτησαν και αυτόν και τον γιο του και τού χτύπησαν το αυτοκίνητο, πράγμα που πέρασε από τις ειδήσεις στον κόσμο, μαζί με την εικόνα του σπασμένου παρμπρίζ του εγκαταλελειμένου και με αφαιρεμένες κατόπιν τις πινακίδες αυτοκινήτου. Το παρμπρίζ βέβαια είχε σπάσει από το ποδήλατο, που μαζί με τον ποδηλάτη είχαν χτυπηθεί από τον ίδιο και τινάχτηκαν πάνω στο καπώ. Καμμιά τριανταριά άλλα ποδήλατα έγιναν βίδες.

Άλλη μια βραζιλιάνικη ντροπή, αναφωνούν ορισμένοι. Γίναμε Νέα Υόρκη, στην Ευρώπη δεν θα συνέβαιναν αυτά! λένε άλλοι. Σε έρευνα τοπικού ραδιοσταθμού πάνω από το 70% των ερωτηθέντων θεωρεί το συμβάν "ανεξήγητο", οι υπόλοιποι το αποδίδουν στην πίεση του σύγχρονου τρόπου ζωής. Πολλοί ωστόσο σε σχετικές συζητήσεις δεν κρύβουν την απέχθεια ως και το μίσος για τους ποδηλάτες γενικά. Είναι τρομοκράτες, σπάνε την βιτρίνα.

Μια κοινωνία που ένα κομμάτι της πέτυχε ν΄αποκτήσει στάτους, δεν μπορεί να κυκλοφορεί με ποδήλατο παρά μόνο για αθλητισμό σε ελεγχόμενο περιβάλλον.  Οι χαμηλού έως υποχθόνιου οικονομικού επιπέδου γνωρίζουν την θέση τους και όσοι εκτίθενται  συνειδητά στους τέσσερις ανέμους με μοναδικό όχημα το ποδήλατο, απαρνούμενοι μερικώς ή γενικώς τα σύμβολα της επιτυχίας αποτελούν κατάμουτρη προσβολή. Για την ακρίβεια ίσια πάνω στο παρμπρίζ. Απ΄όσους ήμασταν στο Senado Federal, οι περισσότεροι διαθέτουν ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα και ...ποδήλατα. Το όνειρο του φτωχού πάει μ΄αυτή τη σειρά.  Αλλιώς,  ανατρέπεται η τάξις.


Ο ποδηλάτης με το σχετικά ακριβό ή και πανάκριβο ποδήλατο, έχει την πολυτέλεια ν΄απαιτήσει ασφάλεια στους δρόμους, γιατί είτε με κάρμπον είτε με σίδερο, το ίδιο ανάποδα θα κοιτάς τα μαμάου. Αλλά τα πράγματα έχουν φτάσει σε μια εξαγρίωση. Μέσα σ΄έναν χρόνο που κυκλοφορώ στην Brasília, τ΄αυτοκίνητα έχουν κυριολεκτικά διπλασιαστεί. Ακόμη κι αν η πόλη αυτή έχει ακόμη άπλετο χώρο, σχεδιασμένη ειδικά για αυτοκίνητα, όλοι ξέρουν το αποτέλεσμα σε μερικά χρόνια. Όσο για τον κάτοικο εδώ,  φέρει το κοσμητικό "κορμός με τέσσερις ρόδες",  ένας αυτοκινητοκένταυρος.

 Μπροστά στο κτίριο του ανώτατου πολιτικού οργάνου του κράτους, ο οδηγός κάποιου από τους γερουσιαστές παρολίγο να με πατήσει. Αν και με είδε, συνέχισε ανενδοίαστα, μπήκε ανάποδα και μού την βγήκε, αλλά δεν παράτησα τον δρόμο, μ΄έναν ελιγμό τον απέφυγα ξυρίζοντας το πεζοδρόμιο και έφυγα. Μια παρέα ποδηλατών μου είπαν, αΐ, σού την έπεσε, ε;   Ναι, πολύ σημειολογικό θα ήταν να κόλλαγα στο παρμπρίζ γερουσιαστή!

Υστερόγαμον:  Αχ, Σικάγκο γίναμε, παιδάκι μου!

 Για το θέμα έχω γράψει πληροφορίες και λινκς  με το ψευδώνυμο Kastellopower στο φόρουμ των Ποδηλατών. Εκτός από τα λινκς με φωτό που δίνω εκεί, εδώ κι εδώ δύο ακόμα σετ.

4 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Φοβερή στιγμή να ζήσεις ε?? Εντάξει λοιπόν, τα σέβη μου! Και κοίτα πώς αλλάζει το κύρος μιας χώρας, μιας πόλης, στην ιστορία του χρόνου. Κάποτε το αυτοκίνητο ήταν το απόλυτο! Και πόσοι είχαν εξάλλου; Σήμερα θεωρείς πολιτισμένο έναν τόπο όταν κυκλοφορούν λιγότερα αυτοκίνητα...Η αλλαζονεία μας οδηγεί να επιστρέψουμε στην ποιότητα. Όσοι...Γιατί έχει δρόμο ακόμη το θέμα...

Roadartist είπε...

Και εδώ πάντως τα πράγματα χειροτερεύουν.. Επιτρέπουν πλέον σε συγκεκριμένες ώρες, δυο ποδήλατα στο τελευταίο σειρμό του μετρό.. Σαν δε ντρέπονται.. Σαν κοροιδία ακούγεται.. Καλημερούδια σου, καλό καρναβάλι!

Coco είπε...

@kovo voltes: σαρανταπέντε πειρατές κι ένα βαρέλι ντήζελ!

@Roadartist: μια φορά μπήκα στο μετρό, άσχετη, για δοκιμή, τότε που άνοιξε, δεν θεώρησα ότι υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να μην επιτρέπεται, κατέβηκα δύο κυλιόμενες με το σίδερο και μετά με πιάσανε έντρομοι χαχχαχαααα

Sulpice είπε...

Αυτά δεν είναι καλά πράγματα! Μιλιούνια τα τρελίδια τελικά! Το γεγονός ότι κάποιος έχει αυτοκίνητο, αυτό δε σημαίνει ότι είναι ο άρχοντας του δρόμου (κατά το ιππότης της ασφάλτου). Με ανησυχεί ότι πολλοί είναι αυτοί που έχουν ξεχάσει πως κυκλοφορούσαν οι παππούδες τους και οι πατεράδες τους στα χρόνια τους....
(Ωχ! Συγγνώμη! Ξέχασα να σκουπίσω τα πόδια μου!)