Ο ΑΧΘΟΦΟΡΟΣ Τ΄ ΟΥΡΑΝΟΥ

Τούτος ο μήνας, ετούτος δω ακριβώς, είναι ντουμπλ φας, που όταν τόνε γέννησε η μάνα του τρόμαξε που βγήκε με δυο φάτσες, σιαμαίο ένα πράμα, να κλαίει και να γελάει ταυτόχρονα, έφριξε η κακομοίρα και δεν τον αναγνώριζε για παιδί της, τι που της έλεγαν οι γριές -πάντα μαζεύονται γριές σ΄αυτά και λένε το μακρύ τους και το κοντό τους- αγόραρος, φτου του, τυχερό να είναι, και να, φτυσίματα απ΄τα γενναιόδωρα, καλέ, φτυστός ο μπαμπάς του, μα μήπως έμοιαζε και στον κουμπάρο, είπε η αναπόφευκτη φαρμακόγλωσσα.

Έκλαιγε η μάνα, αχ τι μού΄λαχε, μα το παιδί πείναγε, κι έτρωγε διπλά, γρήγορα μεγάλωσε κι είχε μάτια στην πλάτη, κανένας δεν το ξεγελούσε κι όσο για μνήμη, καταπληκτική, τα πάντα θυμότανε επακριβώς, κι όταν τέλειωσε γρήγορα γρήγορα με τα γράμματα αποφάσισε να ταξιδέψει ανατολή και δύση. Τα μάτια σου τέσσερα, είπανε στο καφενείο, που παίζανε πόρτες και φεύγα, ήταν απ΄ αυτές τις περιττές συμβουλές, ή έχεις τέσσερα μάτια ή δεν έχεις, τα υπόλοιπα είν΄ εξυπνάδες. Γι΄αυτό κι ο Ιανός δεν απάντησε, παρά γέλασε με το ένα στόμα κι έβγαλε τη γλώσσα του με το άλλο, άνοιξε τη διπλή τζαμένια πόρτα, πήρε τα μάτια του κι έφυγε από το χωριό.

Μα σαν ήτανε το χωριό του μικρό, μικρότερος του φάνηκε ο κόσμος όλος, γιατί τον γύρισε γρήγορα μιας και δεν στεκότανε να κοιμηθεί καθόλου, τη νύχτα κοιμότανε μόνο το ένα κεφάλι και τη μέρα έβλεπε και το δρόμο που πήγαινε όσο και τον δρόμο που άφηνε και τα χόρταινε όλα διπλά, έφευγε και ποτέ δεν έφευγε, δεν τού΄φτανε ο κόσμος τελικά κι άρχισε πια να βαριέται.

Στις δουλειές ήταν απρόφταστος, όσο να τελειώσει το ένα είχε αρχίσει το άλλο, αλλά δεν στέριωνε πουθενά, γιατί τον κοίταζαν με κάποιο φόβο κι ενώ τον καλοπιάνανε από τη μια, από την άλλη του τα σούρνανε, διπροσωπίες απ΄όσους έχουν ένα πρόσωπο και προσπαθούνε να το κρύψουνε κι αυτό, σιχάθηκε και πού να πάει δεν είχε.

Στο μεταξύ κάτι έπρεπε να κάνει γιατί ήτανε στη μέση κι η Ροδιά. Αυτή η κοπέλα είχε κόκκινα μαλλιά σαν το κρασί, και πολλές φακίδες, πάρα πολλές φακίδες, κανείς άντρας δεν την ήθελε, δηλαδή την θέλανε όλοι και την παραθέλανε, όμως φοβόντουσαν, ότι ήταν τρελή και μάγισσα και τους έπαιρνε τα μυαλά μαζί με τον αέρα, έτσι την άφηναν και παντρεύονταν μια κανονική κοπέλα, μα τη νύχτα πάντα τη Ροδιά βλέπανε στ΄όνειρό τους.

Τώρα της Ροδιάς πολύ της άρεσε ο Ιανός, γιατί δεν κουραζότανε ποτέ να την φιλάει, κι ακόμη μπορούσε να της μιλάει ενόσω την φιλούσε, πόσο όμορφη είναι και τέτοια, να μη ζηλεύει κιόλας ότι κοιτάει άλλες γυναίκες, ορίστε, τα έκλεινε τα άλλα μάτια του, κι αν δεν μιλούσε πολλά ακόμη μπορούσε να κάνει ταυτόχρονα αλλά δεν τα λέμε, διότι μας ακούν και μικρά παιδιά, που τα γνωρίζουν όλα, άρα δεν χρειάζεται να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες, καταντάει βαρετό.

Επειδή όμως θέλετε ν΄ ακούσετε το τέλος, πρέπει να πούμε ότι δεν έχει. Βέβαια ο Ιανός βρήκε μια δουλειά να του ταιριάζει, κουβαλάει σύννεφα όλη τη μέρα, συχνά και τη νύχτα, υπερωρίες, τα φέρνει από δω και τα πάει από κει, κι αυτή δεν είναι η ευκολότερη δουλειά του κόσμου, όσο και να φαίνεται τέτοια, μπορείτε να δοκιμάσετε. Η Ροδιά πάλι έγινε πρωταθλήτρια κολύμβησης, μα μόνο τη νύχτα κάνει προπόνηση, τη μέρα ράβει φορέματα και τα στολίζει με πούλιες κόκκινες κι ασημένια κεντήματα.