TANGO TERRIBILE!

Θυμήθηκα σήμερα ένα όνειρο που είδα ...προχθές. Νωρίς το θυμήθηκα, θα πει κανείς, αλλά αυτό συνέβη μ΄έναν συνειρμό, όταν άκουσα στο ράδιο ένα τάνγκο. Το όνειρο βέβαια ήταν μια ολόκληρη περιπέτεια, όμως όλα είναι συγκεχυμένα πια, εκτός από το συγκεκριμένο επεισόδιο, που ήρθε στο νου μου μ΄ αφορμή τη μελωδία.

Μπαίνω, που λέτε, σ΄έναν αρκετά σκοτεινό χώρο, έναν προθάλαμο με σανίδι στο πάτωμα, και το μόνο που φέγγιζε κάπως ήταν δυο τσιμεντένιες κολώνες και το δοκάρι αποπάνω. Ησυχία.

Όπου εμφανίζεται μια λευκή θηριώδης μορφή, κάτι σαν παλαιστής του σούμο, αλλά πανύψηλος, τέρας, το κεφάλι του έφτανε στην οροφή και το σώμα του μ΄εμπόδιζε να προχωρήσω, κι όχι μόνο αυτό, είχε αρχίσει να κινείται αργά κατά πάνω μου με απειλητική διάθεση, με προκαλούσε να παλέψουμε και γω ήξερα πώς δεν τίθεται μεν θέμα να το σκάσω, όμως ήταν μάταιο και να παλέψω, στο μεταξύ το μουγγό μαμμούθ αργοσάλευε και σε λίγο θα μ΄έλιωνε σαν μυρμήγκι.

Κάνω λοιπόν ένα βήμα, κολλάω πάνω του και τότε ακούστηκε από κάπου αριστερά ένα τάνγκο, υποτίθεται μάλιστα πως εκεί γύρω υπήρχε και κόσμος, αλλά το τέρας ήταν δική μου υπόθεση. Κι ενώ δεν ήξερα καθόλου να χορεύω, άρχισα να ωθώ τον γίγαντα στο ρυθμό μαζί μου, κι εκείνος ανταποκρίθηκε και κάναμε και φιγούρες!

Υπήρξε μια προτροπή να προχωρήσουμε πιο μέσα, συνεχίσαμε να χορεύουμε σχεδόν πετώντας, ανάμεσα σ΄άλλους χορευτές σαν σκιές, σε μια τεράστια γυμνή αίθουσα, με μεγάλα γυμνά παράθυρα που φωτιζόταν μόνο απ΄το φεγγάρι!

Υστερόγαμον: παραμονές πανσελήνου όλ΄ αυτά, ε!