ΦΥΣΗΞΕ ΒΑΡΔΑΡΗΣ!

Για να είμεθα ειλικρινείς δεν εφύσηξε κανένας Βαρδάρης! Μάλιστα είχε σχεδόν άπνοια και τέσσερις καιρούς. Ψύχρα το πρωί, ζέστη του διαβόλου το μεσημέρι, άνοιξη το απόγευμα και κρύο με υγρασία το βράδυ, απ΄ αυτήν που τρυπάει τα κόκκαλα και τα κάνει φλογέρες, αλλά είπαμε δεν φύσηξε ο βαρδάρης να καθαρίσει μια, ν΄ακουστεί και μουσική δυο, απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη! Επειδή όμως Θεσσαλονίκη χωρίς βαρδάρη είναι μπουγάτσα χωρίς άχνη και κανέλλα, κάπου θα τον βρούμε κι αυτόν, αναμείνατε στ΄ ακουστικό σας!

Ένα σουρρεάλ όνειρο που είδα, και τι σας λέω, όλα τα όνειρα, ακόμα κι αυτά που θυμόμαστε μέσες άκρες σουρρεάλ είναι, κι οι μέσες κι οι άκρες, ότι πήγα λέει στη Σαλονίκη ξημερώματα, δηλαδή τα ξημερώματα ξύπνησα, αλλά και πάλι κοιμόμουνα και είχε το τρένο σμηνίτες με σάκους και γριές με περμανάντ, κι ακόμη είχε το αυτοκίνητο ήλιο και κάποτε φτάσαμε κι είδαμε τον πύργο τον φαιό, εντάξει, μη θυμώνετε, λευκός είναι.

Κι απ΄το ξενοδοχείο βλέπαμε το Θερμαϊκό, έκταση εκστατική δις της ημέρας, πρωί κι απόγευμα, το βράδυ δεν θυμάμαι ακριβώς τι φαινότανε, εκεί ανάμεσα στα τσίπουρα θάτανε κι ένας Θερμαϊκός, δεν μπορεί, το πιστεύω. Και μέσα στ΄όνειρο έμπλεκε ένας γάμος μ΄εξαπτέρυγα και παπάδες φουριεμένους σκαστούς απ΄τ΄ Όρος και γλέντι εξάωρο στους Ταγαράδες, ύστερα άλλοι έφυγαν να κοιμηθούνε να ξυπνήσουνε νωρίς με τα σήμαντρα, άλλοι μπορεί και να το συνέχισαν αλλού με ουίσκι και κατόπιν πατσά, κι εμείς στο ενδιάμεσο, τη χαραμάδα του χρόνου, που κινούνται οι γκάγκαροι τουρίστες, αποφασίσαμε μια βόλτα μεταμεσονύχτια στην Τούμπα, εμένα μου λες.

Γιατί στο ύψος του Αριστοτελείου, ιδού εκεί εφύσηξε ο άνεμος, ομίχλη λέει η μια, ο ... βαρδάρης την έφερε, αν είναι δυνατόν, δεν βλέπαμε τη μύτη μας, μα δεν φύσαγε ντιπ καταντίπ, αν φύσαγε θά΄χε διαλυθεί ο πουρές, αδαείς νότιοι, τι μυρίζει λέει ο άλλος, κάτι καίγεται πετάω κι εγώ, πράγματι κάτι είχε καεί, αλλά το έμαθα αργότερα, εκείνη τη στιγμή στοπ, κενό, χημικά, καιγότανε η μύτη, ο λαιμός, απ΄τα ληγμένα τα ισραηλινά ήτανε, κορδέλες, τα ματ κατέβαιναν, είχε σχολάσει ο γάμος, Salonica alternative by night, εσπευσμένη επιστροφή από παραλία, κι όσο να βρεθεί στάθμευση πήρα μπουγάτσες να στρώσουμε, αυτό ναι, ήταν όνειρο!

Ένα όνειρο ποτέ δεν είναι μόνο του, χρειάζεται κι άλλα όνειρα μέσα στα όνειρα, πλουμιστά κατά το δυνατόν, έγχρωμα κι ασπρόμαυρα, απ΄όλα νά΄χει, κι είχε τα σχέδια, τα χαρακτικά και τους καμβάδες του Μιρό, παλαβός ο καταλανός, έσπειρε τη διχόνοια, τί΄ναι τούτο, τό ΄χουνε βάλει ίσια ή είναι ανάποδα, όχι ίσια είναι, αλλά πάει και διαγώνια σαν θες, αρκεί να βάλεις το καρφί στη γωνία, ποια γωνία, όποια θες, τι θέλει να πει ο ποιητής, ό, τι θέλεις λέει, αλλά εσύ θες να σου πούνε, τρομερό κόλλημα και μάστιγα του πολιτισμού. Κουλτούρα σουρρεαλιστική επομένως στο Τελλόγλειο, μόνο καφέ μην πιείτε εκεί, πάτε όπου αλλού θέλετε, διότι ο καφές εκεί δεν πίνεται, είναι όπως βουτάς το πινέλο στο νερό, ένα κάτι τέτοιο καλλιτεχνικό.

Καφές στην παραλία. Α, τι γίνεται κάτω, αργά κυλάνε όλα και χαλαρά, πασαρέλα από τη μια τα μοντέλα στην τρίχα, πασαρέλα κι απ΄την άλλη τα ποδηλατάκια πέρα δώθε, αχ, και γω δεν είχα το δικό μου, τι να κάνουμε, έμεινα να χαζεύω το φεστιβάλ όξω απ΄ το φεστιβάλ, ευχαρίστως θα έδερνα έναν ποδηλάτη για το άχτι συν τη φουσκάλα απ΄το περπάτημα, από πέρισι το χειμώνα στις πορείες είχα να περπατήσω, αλλά κράτησα χαρακτήρα πολιτισμένο και περπάτησα, όλη την πόλη γύρισα, την κάτω δηλαδή, γιατί πάνω, που είχε μείνει απωθημένο, πήγαμε με το Ρουλιώ στον Κεδρηνό, όχι μόνο καφέ, θέλουμε και θέα πανοραμική.

Τ΄όνειρο έσκασε σε μια μεγαλειώδη έκρηξη, όταν το κοτόπουλο έφαγε τα σκουλήκια 4-1, πυρ, χάλαζα και σεισμός στην Τούμπα, αλλά εγώ κοιμόμουν είπαμε, αν το πιστεύετε, ξυστά στο γήπεδο, αλήθεια, σ΄όλη τη διάρκεια του αγώνα, δεν υπάρχω, το ξέρω, κάντε πως δεν ακούτε, η λιακάδα το μεσημέρι στην Καλαμαριά ήταν υπέροχη, το τσίπουρο υπεροχότερο, κι η φιλοξενία του Ρουλιώ υπεροχώτατη, αν τυχαίνει και δεν ξέρετε απ΄ αυτά, λυπάμαι, πρέπει να πάτε πάνω να μορφωθείτε, δεν γράφονται κι όλα, επιτέλους!

Υστερόγαμον: Ο πίνακας είναι Μιρό, χέρι και πουλί, με το συμπάθειο... αλλ΄εμένα μού φαίνεται σαν το λευκό τον πύργο φυσημένο απ΄τον βαρδάρη... και πάλι με το συμπάθειο...