ΔΑΓΚΩΤΟ!

Πολλές φορές καθώς κάνω ποδήλατο μ΄έχουν πάρει στο κατόπι σκύλοι, συνήθως οι γνωστοί κιτρινοκαφέ, χρώμα αντίστοιχο μ΄αυτό το χαρακτηριστικό του ωραίου αττικού ορίζοντα ήδη από τις εφτά το πρωί, ειδικά μάλιστα άμα έχει έρθει και σκόνη αφρικάνικη είναι πολύ πετυχημένη απόχρωση, εμπνέει το καλλιτεχνικό ένστικτο. Στους σκύλους αυτούς δεν δίνω σημασία, δηλαδή τους έχω υπόψη μου, αλλά κρατάω ψυχραιμία και συνεχίζω σταθερά.

Είναι δε διαφόρων χαρακτήρων, αν και όλοι ανεξαιρέτως έχουν μια μανία με τις ρόδες που γυρίζουν, αλλ΄ επίσης και με τα πόδια που γυρίζουν στο πετάλι, ορισμένοι χυμούν αμέσως γαβγίζοντας για εκφοβισμό και φεύγουν γρήγορα, άλλοι ακολουθούν λίγο περισσότερο, κάποιοι επιχειρούν να δαγκώσουν, ακουμπάνε και φεύγουν, μερικοί γαβγίζουν από μακριά, μια μερίδα απ΄αυτούς είναι πολύ βαριεστημένοι, πάνε να γαβγίσουν και να σηκωθούν αλλά τελικά μόνο χασμουριούνται και ξύνονται, κάτι τέτοιους πετυχαίνω στην Αγορά, άλλοι όμως, παραμονεύουν και ορμάνε να δείξουν δόντια, τέτοια είναι τρία μπατσόσκυλα στην Ηρώδου Αττικού, ευτυχώς έχουν ωράριο, αν είναι πολύ νωρίς το πρωί ή μετά τη δύση του ήλιου δεν κουνιούνται, το πρόβλημα εκεί είναι καμμιά φορά η πυκνή κίνηση, κι αυτά με κόβουν από μακριά που κατηφορίζω και πετάγονται. Υπάρχουν και ορισμένοι που ακολουθούν ποδηλατικές πορείες για μεγάλες αποστάσεις, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, μάλλον μας περνάνε για ένα είδος αγέλης και μας περιτρέχουν μ΄ένα σκυλίσιο αίσθημα ευθύνης.

Ανεβαίνοντας σήμερα την μετεκλογική Σκουφά το πρωί, μετά το συνηθισμένο σλάλομ στην Ιπποκράτους, χαλάρωσα γιατί ήταν άδεια και πήγαινα στα δεξιά, όπου λίγο πριν την πλατεία ακούω γαβγίσματα, όρμησαν από αριστερά, έξω από μια καφετέρια, δυο σκύλοι κίτρινοι, ο ένας επέμενε, δεν ταράζομαι, συνεχίζω, αλλά εκείνος στόχευε το αριστερό μου πόδι, κάνει μια έφοδο και με δοκιμάζει λίγο απέξω, κατόπιν έκανε μια δεύτερη προσπάθεια να με φάει καλύτερα και εφάρμοσε το σαγόνι του γύρω από τον αστράγαλο, μάλλον του άρεσε η κρέμα σώματος με γεύση κακάο.

Στην τρίτη πια άρχισε να με μασουλάει καλύτερα, τινάζω λίγο το πόδι μου, άι αποκεί, του λέω, που δαγκώνεις κιόλας....άουτςςς, αληθινό το άουτς, φωναχτό, κάποιοι περαστικοί ανησύχησαν και στάθηκαν, αλλά έφυγε επιτέλους, πόναγε το πόδι μου αλλά ευτυχώς έμειναν μόνο μώλωπες, τρία τέσσερα σημάδια στον έξω και έσω αστράγαλο από τις δοντάρες του. Τώρα που το κοιτάω, και λίγο πιο πάνω, στο πιο ψαχνό. Μ΄έφαε το θηρίον! Το αστείο είναι ότι σήμερα είπα να μην φορέσω μποτάκια, που φόραγα όλες τις προηγούμενες μέρες, μόνο που δεν ξέρω αν θα΄μουν πιο προφυλαγμένη, ίσως έτρωγε κατευθείαν ψαχνό. Σκυλί που φωνάζει, λένε, δεν δαγκώνει... ετούτο όμως και φώναζε και δάγκωνε! Τουλάχιστον δοκίμαζε!

Ελύσσαξαν οι σκύλοι στο Κολωνάκι; Μήπως έγιναν περικοπές στην τροφή τους; Πάνιασε το προσούτο, έσωσε το παντεσπάνι; Άγρια τα πράματα!