ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ!


Επέστρεψα από τη Ρόδο το Σάββατο, πλήρης μετά ποδηλάτου και σακκιδίου πλάτης! Το είχα αποφασίσει πριν μια βδομάδα χωρίς να το έχω προγραμματίσει, λες και έχω προγραμματίσει ποτέ τίποτα, έβαλα δυο βρακιά στο σακκίδιο, πήγα να πάρω εισιτήρια πλοίου, ευτυχώς υπήρχαν τα τελευταία κυριολεκτικά, και κατέβηκα στον Πειραιά σαν σίφουνας. Στη Ρόδο φυσούσε.



Μια καταπληκτική αίσθηση είναι να βγαίνεις απ΄ το πλοίο πάνω στο ποδήλατο και να φέρνεις γύρω την πόλη μέσα σε δέκα λεπτά. Πού άλλες φορές, που τραβολογιόμουν με σακ ασήκωτα και αεροδρόμια και ανταποκρίσεις και κυρίως χωρίς ποδήλατο! Βέβαια πουρνό πουρνό που έφτασα, άυπνη και λυσσασμένη της πείνας έπρεπε να κάνω κάτι, γιατί δεν θα άντεχα μέχρι τις δέκα-έντεκα που η Ρόδος ξυπνάει. Όσοι νομίζετε ότι η Θεσσαλονίκη είναι χαλλαρή, μάλλον αγνοείτε τη Ρόδο!

Ακολούθησε λουκούλειο πρόγευμα. Διαλέγω ένα ξενοδοχείο με θέα τη θάλασσα και τεράστιο μπουφέ. Συνεννοούμαι με τον μαιτρ και σε λίγο έρχεται ο καφές. Εντωμεταξύ είχα πιεί δύο πορτοκαλάδες και τρία νερά, και περιμένοντας το Πούρο, με την οποία θα μέναμε μαζί στο σπίτι που μας παραχώρησε η Garfield, που δυστυχώς δεν μπόρεσε να έρθει, έχοντας δώσει ραντεβού εκεί λοιπόν, γιατί ήταν εννοείται πιο ευχάριστα απ΄το λιμάνι, άρχισα να τρώω αδιακρίτως, αβγά μάτια και χτυπητά, μπέικον, διάφορα τυριά, ψωμάκια φρυγανισμένα, ψωμάκια αφρυγάνιστα, μαρμελάδα βερύκοκο και βύσσινο, κι ακόμη μορταδέλα και ...παστουρμά, τυροπιτάκια, λεμονοπιτάκια, βάφλα με μερέντα, φέτες πορτοκάλι και αποπάνω άλλον ένα καφέ κι ένα λίτρο νερό... Για την ιστορία σημειώνω, ότι αντιστάθηκα στις σαρδέλες και το γιαούρτι! Τ΄άλλα τραπέζια είχαν αδειάσει και ξαναγεμίσει τρεις φορές κι εμείς ακόμη τρώγαμε!

Όχι, δεν έπαθα τίποτα! Η αϋπνία έπρεπε ν΄αντισταθμιστεί με φαγητό, διότι υπήρχαν άγρια σχέδια. Πρώτος προορισμός το Πρασονήσι, στη μύτη του νησιού, κατά σύσταση της Garfield, να πάτε να δείτε το Πρασονήσι! Πήγαμε με το αυτοκίνητο του Πούρου από την καινούργια κεντρική οδό, φτάνουμε μεσημέρι πια, και τι να δούμε; Ένα βράχο ενωμένο με μια γλώσσα αμμουδιάς με το ακρωτήρι, από τη μια κι από την άλλη παραλία, στη μια φυσούσε πιο πολύ, αλλά και στις δυο γινόταν του χαμού από kite surfs, διάφοροι τρελλαμένοι τύποι με τον κώλο στο νερό και το κεφάλι στον άνεμο. Περπατήσαμε πάνω στον βράχο, ήταν μαύρος με χαραγμένα μονοπάτια από σεληνιακούς ανέμους, πέρα διακρινόταν η Κάρπαθος αναμαλλιασμένη.

Κι αφού ψυχανεμιστήκαμε και γίναμε βεδουϊνες απ΄τη σκόνη και τον ήλιο, θά΄ταν καλό να βουτούσαμε και στη θάλασσα επιτόπου, αλλά προτιμήσαμε να πάμε σε μια λιγότερο ανεμοπαρμένη παραλία. Σ΄ένα τουριστικό υπερπαντοπωλείο που πήραμε νερό, σνακς και παγωτό, έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το λάστιχο και πήγαινα ξυπόλυτη, διότι τα αθλητικά δεν εξυπηρετούσαν πλέον. Η απόλυτη χαλάρωση ανάμεσα σε Γάλλους που έφτιαχναν ψωμάκια με ντομάτα και λουκάνικο, και να μου πει ένας άνθρωπος πώς τα καταφέρνουν οι ξένοι να πίνουν μπύρα μες την πύρα, με τον ήλιο κατακέφαλο και δεν παθαίνουν, να μου το εξηγήσει κάποιος αυτό, θα το εκτιμήσω.

Για μπάνιο και ...φαγητό καταλήξαμε το απόγευμα στην ήσυχη Λίνδο. Εννοείται ότι στον γυρισμό εγώ κοιμόμουν μες τ΄αυτοκίνητο και το βράδυ δεν βγήκα με τους άλλους αλλά ξεράθηκα επιτόπου. Εύλογα ξύπνησα στα τρία χαράματα, κι όταν διαπίστωσα ότι αποκλείεται να κοιμηθώ άλλο, σκέφτηκα, ευκαιρία για μια ποδηλατική διαδρομή στη δροσιά! Πήρα τον παραθαλάσσιο δρόμο προς τ΄αεροδρόμιο και πήγαινα κόντρα στον άνεμο, ο οποίος περιέργως δεν μ΄ενοχλούσε, κι είχα σκοπό να φτάσω στην Κάμειρο, καμμιά 30ριά χλμ, αλλά σταμάτησα στα 25-26, λίγο πιο έξω από τη Σορωνή, γιατί λάσκαρε η πίσω ρόδα, και τότε πρόσεξα την ώρα, καλά θα ήταν να γυρίσω γιατί είχαμε πει με το Πούρο να πάρουμε πρωινό.

Η παραθαλάσσια αυτή διαδρομή ήταν υπέροχη νωρίς το πρωί, χωρίς πολλά αυτοκίνητα και πούλμαν, και συνάντησα κι άλλους ποδηλάτες, μόνους ή σε ομάδες που είχαν βγει με πλήρη εξάρτυση αλλά και τουρίστες για βόλτα. Λίγο πριν τον Διαγόρα στην επιστροφή παραλίγο κιόλας να φτύσω έναν ποδηλάτη. Είχα μια γεύση σκόνης και όπως ήμουν πάνω στο ποδήλατο έφτυσα δεξιά στον άδειο δρόμο αλλά τότε είδα από τ΄αριστερά μου να με προσπερνάει ένας ποδηλάτης με τη στολή του και όλα του, ευτυχώς γλίτωσε τα σκάγια, πωπω όνειδος, και απλώς χαιρετηθήκαμε!

Και τώρα διακόπτω το Χρονικό της Ρόδου, για μια διαδρομή και μπάνιο στα αττικά κρυστάλλινα ύδατα!

Υστερόγαμον: Ρουφιάνοι τα κάψατε όλα...

6 σχόλια:

Unknown είπε...

Ααα ευτυχώς που δεν ξέχασες το μαγιώ, γιατί αρχικά είπες ότι πέταξες μόνο δυό βρακιά στο σάκο και ανησύχησα...

Βρε;
Τί τούκανες του έρμου του μπισίκλου;

koptoraptou είπε...

Και γαμώ τα ντιζαινάτα οχήματα;;;
Μιλάμε είναι κουκλί!

Πολλά φιλιά και να περνάτε άμπσολούτλι φάμπιουλους!

Coco είπε...

να λύσω την παρεξήγηση: το ποδήλατο-κόμπος δεν είναι το δικό μου!
εμένα είναι ένα κανονικό τρίγωνο, συν ένα κανονικό λάστιχο που έπαθα απόψε αλλά ευτυχώς κοντά στο σπίτι και το άλλαξα πριν λίγο!

Sulpice είπε...

Αν και δεν διάβασα την ανάρτηση (θα τη διαβάσω αύριο).. θέλω και γω να επιβεβαιώσω αυτό που λέει η οικοδέσποινα ή η πυργοδέσποινα (λόγω Ρόδου) αυτού του χώρου: ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΣΣΟΣ....!
Φιλούδκια

Hypericum Perforatum είπε...

υπέροχη λύσσα
υπέροχη όρεξη
και μια ταβέρνα στη λεωφόρο Πεντέλης
(ξανα)περιμένει

Coco είπε...

@Sulpice: ο Τάσος ο Ευέξαπτος! Σεβασμός στη νονά!

@Hypericum P.: avec plaisir!