Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ

Χθες το πρωί ξύπνησα από τα πέντε ξημερώματα και κατά τις εννιά πια, που είχα πιαστεί, μεταξύ άλλων να διαβάζω τη Ζατέλη, κόλλημα κι αυτό, σκέφτηκα να κάνω καμμιά βόλτα, με το ποδήλατο εννοείται, έφτασα σε δέκα λεπτά στο Κολωνάκι, διότι είχα όρεξη για κρουασάν με σοκολάτα, έφαγα δύο, τρία θα ήταν πολύ, κι αναλογιζόμουν πού να πάω, διότι βαριόμουν να κινηθώ στο κέντρο, ήθελα κάτι περισσότερο, κατηφορίζω λοιπόν και αφήνομαι.

Ο δρόμος έβγαζε με μαθηματική ακρίβεια στη θάλασσα. Από ένα σημείο μάλιστα και ύστερα, με τραβούσε ο θαλασσινός αέρας από τη μύτη. Κι όπως αυτήν την εποχή οι δρόμοι έχουν μετριότατη κίνηση, πήγαινα άνετα, με κουρσάδικο ρυθμό, έφτασα στην παραλία της Γλυφάδας σε κανένα μισάωρο, κι έκανα και τη μισή Γλυφάδα γύρω γύρω, πέρα δώθε, ώσπου εδέησε ν΄αποφασίσω να κατεβώ να πιω έναν καφέ και νεροοοοό, είχα πια κορακιάσει, διότι προνοητική όπως είμαι, εκτός απ΄το μαγιώ λησμόνησα και το παγούρι, σιγά μη σταματάμε τώρα στο περίπτερο, δύσκολο το σταμάτημα.

Το πιο καλό όμως είναι ότι είχα πάρει μαζί μου και το βαρίδι, δηλαδή το βιβλίο της Ζατέλη, διότι, είπαμε κόλλημα, γινόταν να μην το πάρω, μιας κι αναγκάστηκα να βγω απ΄το σπίτι; Εδώ να σημειώσω ότι ένας από τους λόγους που έφυγα κοπανηδόν, είναι το κομπρεσέρ του δήμου από τις εφτά το πρωί. Κουβαλούσα λοιπόν το βιβλίο των εφτακοσίων εβδομήντα σελίδωνε στην πλάτη, κατά τα άλλα, ούτε τρόμπα, ούτε σαμπρέλα ούτε εργαλεία για την κακιά στιγμή, ούτε αντηλιακό του συνειδητοποιημένου ποδηλάτη, όχι σαν και μένα που άρπαξε το αριστερό μου χέρι, το αριστερό μου πόδι, και το αριστερό μου μάγουλο, από αριστερά έδινε.

Πρωί ακόμη, ο κόσμος είχε αρχίσει να βγαίνει για μπάνιο ή για ψώνια, όσοι δούλευαν μάλλον ήταν ήδη κλεισμένοι, δε ρεμάλιαζαν σαν και του λόγου μου, πίνω τον καφέ, μιλάω στο τηλέφωνο, διαβάζω το βιβλίο μου και κάποια στιγμή νιώθω έτοιμη να γυρίσω, είχα κανονίσει για φαγητό.

Η επιστροφή ήταν καθαρά κουρσάδικη, σφαίρα, συνεχές πετάλι, ταχύτητα μέτρια, Γλυφάδα-Σύνταγμα 30΄. Ένας σωστός χρόνος για ερασιτέχνες ποδηλατόβιους πλην βιβλιοφάγους και κρουασανοφάγους. Στο Σύνταγμα πήρα ένα νερό από περίπτερο, αλλά δεν πρόσεξα και μόλις πίνω την πρώτη γουλιά παρολίγο να την φτύσω στα μούτρα ενός τουρίστα. Ήταν ανθρακούχο, φτφφφφ.... Κατόπιν πήρα ένα νερό νεράκι, είναι το καύσιμο τελοσπάντων.

Αυτή η βόλτα ήταν ανανεωτική, τα πάντα γύρω μου μού φαίνονταν μετά σαν καινούργια. Ουσιαστικά ήταν τα τελευταία γεμάτα χιλιόμετρα για το κουρσάκι ως έχει. Διότι σε τρεις μήνες έχει τρέξει μίνιμουμ 1800 χλμ. και ήρθε η ώρα μιας ανανέωσης και για εκείνο, το πήγα επομένως απόψε στον ποδηλατά ν΄αλλάξει πίσω κέντρο, κασέτα ταχυτήτων, σασμάν και λεβιέδες ταχυτήτων. Κι από βδομάδα δεν θα προλαβαίνει κανείς να δει τι ήταν αυτό που πέρασε!

Υστερόγαμον: Για τις μέρες της στέρησης, έπλυνα απόψε τον Σίμο, το παλιό κόκκινο MTB, τον γυάλισα, τον λίπανα, τον έλεγξα, τον άφησα αλήτικο χωρίς σχάρα και σταντ... σαν καινούργιο!