Π.Ο.Π.

Αν τρέχεις μες την κάψα του ιστορικού τριγώνου στις δύο το μεσημέρι, το πιθανότερο να είσαι τουρίστας. Ο Αθηναίος ο σωστός δεν τραβολογιέται ντάλα μεσημέρι στ΄αρχαία, άρα κάτι δεν πάει καλά με μένα. Βεβαίως επιβεβαιώθηκε. Διότι αργότερα, δίπλα στο τραπέζι που καθόμουν, ήρθε να καθήσει μια παρέα, οι δύο ηθοποιοί, και μου λέει ο ένας για να περάσει, excuse me, it's O.K., πετάω εγώ την αμερικανιά, στο αδιάφορο, διάβαζα και δεν τον είχα κοιτάξει, μα τι της λες της κοπέλας, ελληνίδα είναι, του λέει ο άλλος, που είδε ότι διάβαζα ελληνικό βιβλίο, και γελάει, όμως απαντά ο πρώτος, αφού δείχνει πιο ξένη από τις κοπέλες εκεί, εκείνες μοιάζουν με ελληνίδες! Πήγε να το σώσει, εγώ έμεινα άναυδη με στρογγυλά μάτια στο κενό, κοιτάω τις ισπανίδες, μια παρέα που γελάγανε και τσιρίζανε και άρχισα ν΄αναρωτιέμαι.

Μην ειν΄οι κόκκινες τιράντες; Μην είναι το ποδήλατο; Μην είναι το σανδάλι; Μην είναι το βιβλίο;

Παλιότερα είχα πάθει τα ίδια, μ΄ένα ψάθινο καπέλο που κυκλοφορούσα, μου μιλούσαν σ΄όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες κι εγώ για πλάκα απαντούσα με καμμιά λέξη τούρκικη ή πάλι σ΄έναν εστιάτορα που μου τα΄πρηξε, τον ρώτησα στ΄αγγλικά, αν έχει χωριάτικη σαλάτα, ναι, με ντομάτα, ναι, ναι, και αγγούρι, και κρεμμύδι, και ελιές, και φε- φέ-, Φέτα! λέει θριαμβευτικά, φέιττα, προφέρω, κι έχει και όλιβ όιλ; ρωτάω, μα ναι, περάστε, καθίστε, Καλά, μωρέ πατριώτη, μην την κόψεις ακόμη τη ντομάτα, να κάνω μια βόλτα πρώτα, και μετά τα ούζα...