Ετοιμάζω βαλίτσες... δυο σκισμένα σακ δηλαδή. Πάντα στ΄ αεροδρόμια χάζευα κάτι ατσαλάκωτους με μια βαλιτσούλα με ροδάκια και χαντσφρί... κάτι αεροδυναμικές με 8ποντες, άψογο μακιγιάζ στις 5 το πρωί και στρογγυλά ροζ βαλιτσάκια για τα καλλυντικά... κι εγώ να τρέχω στην ίδια μου τη χώρα σα λέτσος τουρίστας, με σακ, σακκούλια, γατούλια και να ψάχνω πού μπορώ ν΄ανάψω τσιγάρο μες το Βενιζέλο... Αλλά μια φορά σας λέω άναψα ένα πούρο...κουβανέζικο, έτσι για το άχτι...γινόταν ο χαμός, όλοι πελαργοί, με τό΄να πόδι να στέκονται, γκρούπ Αφρικανών αποδώ, γκρούπ Ιθπανών αποκεί...χαμένες πτήσεις και ουρές... βίβα λος σιγκάρος... περιμένουμε....
Τί περιμένουμε...έχουν λέει απεργία οι πιλότοι των ελικοφόρων. Και τί πειράζει, λέω στη Sulpice. Kαλέ ξέχασες, πού είσαι πια, το δεύτερο αεροπλάνο, το μικρό είναι ελικοφόρο, μού λέει. Και το πρώτο το καβουρδιστήρι δηλαδή τί είναι; Α, μού λέει, δε θά΄ναι μικρό, θά΄ναι μπόινγκ. Καταλαβαίνω, να πάρω τα πούρα μου...
Αυτό ωστόσο που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί δεν ενώνουμε τις δυνάμεις ορισμένοι ενδιαφερόμενοι των άγονων γραμμών (άκου άγονων!). Να πάρουμε κότερα, βρε αδελφέ. Θα μας στοιχίσει κάτι παραπάνω αλλά κερδίζουμε σε περιπέτεια με στιλ.
3 σχόλια:
Και όπως ξέρεις,το στυλ είναι το παν σε αυτή τη ρημαδοζωή!
Εχω να πω ότι το μαύρο γατόνι σου μου θυμίζει τη Λούνα μου. Απ'ότι διάβασα και στο γατόσπιτο είναι και ταξιδιάρα σν κ τη δικιά μου!
κι εμένα στο κότερο με βολεύει και καλύτερα τρώω και καλύτερα κοιμάμαι, περιορίζονται ακόμη οι αντιδράσεις (οι ανθρώπινες) και κάνω πιο εύκολα φίλους (άλλα σκυλάκια άλλων).
Δημοσίευση σχολίου