PEDALADA A MINISTERIOS!

Τα πράγματα εδώ κυλάνε φαρδιά πλατιά και φιδογυριστά κι ατάραχα σαν τον Αμαζόνιο. Τούντου μπεμ. Όλα καλά. Εντωμεταξύ, χθες το πρωί πήγα στο εμπορικό κέντρο, μπήκα καρσί στην παπελαρία και πήρα μια ψαλιδάρα να, την μεγαλύτερη τεζούρα που είχαν, για ράφτες! Φυσικά υπερέβαλα, κι ένα κοπιδάκι θα έφτανε, ή ακόμη το ψαλιδάκι μου για τα νύχια, αλλά ήταν το μέγεθος της επιθυμίας, που καθιστούσε αναγκαίο το ψαλίδι ή το μαχαίρι να΄ναι τεράστιο, κι ας ήταν μόνο δυο τρεις ταινίες να κοπούν, ν΄ανοίξει το καπάκι και να βγει ανάποδα απ΄το κουτί που ήταν φυλακισμένο δέκα μέρες, μουγκρίζοντας, το θηρίο! Ο Τάσος ο Ευέξαπτος!

Εννοείται το ποδηλατάκι μου το άσπρο, σαν το γάλα της καρύδας! Είχα αναβάλει να το ανοίξω γιατί είμαι ακόμη σε ξενοδοχείο αλλά και γιατί με τρέχουν εδώ κι εκεί με αυτοκίνητο κι έπειτα μ΄έχει φάει μια αλλεργία που μπήκε λαθραία στα σακ μου, καταρροή και βήχας, με είχε πιάσει ξαφνικά και με είχε ταλαιπωρήσει δυο τρία χρόνια, μετά με ξέχασε εντελώς άλλα δύο και τώρα με ξαναθυμήθηκε. Αρχικά νόμισα πως κρύωσα, αλλά όχι, ήτανε αυτή η υστερικιά, γιατί αντιδράει, δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με το κλίμα και τον τόπο και όλα;

Όπως και νά΄χει, έδεσα το ποδηλατάκι, και το είχα έτοιμο για σήμερα. Αφού το έδεσα, είδα συμπτωματικά στο ίντερνετ, ότι οι ποδηλάτες της Μπραζίλια θα είχαν μια συγκέντρωση το βραδάκι και βόλτα μετά. Ευκαιρία λοιπόν να το εγκαινιάσω! Με επέστρεψαν με αυτοκίνητο αργά τ΄απόγευμα στο ξενοδοχείο, κι είχα βρει καθαριστικό με βάση το πετρέλαιο και λάδι, γραφίτη μάλιστα, και το καθάρισα στοιχειωδώς από κόλλες και γράσα, λάδωσα την αλυσίδα, είχα περάσει αποβραδίς τα χρώμια με ...οδοντόκρεμα, είχα φουσκώσει και τα λάστιχα με μια καταπληκτική τρομπίτσα που πήρα από είδη σπορ, μαζί μ΄ένα ωραίο μωβ σορτσάκι κολάν, γιατί το παλιό μου σχεδόν έλιωσε, κι ακόμη λίγα σφιξιματάκια, λίγη ρύθμιση οι ταχύτητες, έτοιμο!

Απίστευτο! Μόνο του πήγαινε! Στα πεζοδρόμια, στις διαβάσεις, στα μονοπάτια με το πατημένο κοκκινόχωμα ανάμεσα απ΄το γρασίδι και τέλος στην άσφαλτο, στον Eixo Monumental, τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο, που καταλήγει στα Δικαστήρια, εκεί θα ήταν η συγκέντρωση. Πράγματι, βλέπω κάμποσους διαδηλωτές με πανώ και συνθήματα, αλλά ούτε ένα ποδήλατο, μόνο το δικό μου! Να έκανα λάθος αποκλείεται, αλλά τι να γίνει, έφερα μια βόλτα πίσω από τις κάμερες και πήρα αντίστροφα τον εισάουμ, να επιστρέψω, πού θα πάει θα τους βρω κάποια στιγμή, τους χαμένους!

Ήταν παραταύτα μια τέλεια βόλτα. Σε μισή ώρα χαλαρά είχα φέρει γύρω το κέντρο με τα υπουργεία και τα κυβερνητικά κτίρια. Αύριο λογαριάζω και μια pedalada στο φως της μέρας. Και το κερασάκι: κόπηκε ο βήχας! Μάλλον είμαι αλλεργική στο να μην κάνω ποδήλατο!

Υστερόγαμον: Το κολάζ, Ελύτης.