ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ

Για τα βραζιλιάνικα λεωφορεία τα λόγια είναι περιττά! Είμαι όμως επιζήσασα και μπορώ να καταθέσω μια μαρτυρία ψυχής, θέλοντας να ενθαρρύνω τους Αθηναίους που χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς. Τα βραζιλιάνικα λεωφορεία σκοτώνουν! Είναι ο καμουφλαρισμένος στρατός ξηράς της Βραζιλίας, και για να μην χάσει την φόρμα του το δυναμικό σε καιρό ειρήνης, μεταφέρουν άμαχους επιβάτες και ανίδεους τουρίστες.

Τα απέφευγα συστηματικώς και επιμελώς, έως ότου η Βαρώνη εξέφρασε την επιθυμία να γνωρίσει επιτέλους αυτή την εξαιρετική ατραξιόν της πόλης. Χρυσή την έκανα, προσωπικούς σωφέρ της έφερα, την εξόρκισα, μην μπει στα οχήματα του διαβόλου! Όλα μάταια, η περιέργειά της και η δίψα για συγκινήσεις υπερκέρασαν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, και ένα μεσημέρι εισήλθε χωρίς περίσκεψη και χωρίς να έχει κάνει προηγουμένως την διαθήκη της, σε ένα από δαύτα. Επέμενε μάλιστα να την ακολουθήσω για να εκπολιτιστώ επιτέλους , να μην είμαι συνέχεια με το ποδήλατο.



Εγώ βέβαια, ως ανίδεη περί τα μέσα μεταφοράς εδώ, δεν ήξερα ποια λεωφορεία σταματούν σε ποια στάση, κι η Βαρώνη θεώρησε, ότι αυτό οφείλεται στην ποδηλατική μου naïveté, όμως δεν χρειαζόταν να γνωρίζω, απλούστατα διότι όλα τα λεωφορεία σταματούν σε όλες τις στάσεις απ΄όπου περνούν και δεν υπάρχει πίνακας δρομολογίων ούτε στις στάσεις ούτε στον κεντρικό σταθμό, αν ο προορισμός σου δεν είναι το τέρμα, τότε παραμένει σκοτεινό αντικείμενο του πόθου.

Μέσα υπάρχει εισπράκτωρ. Μάλιστα. Ο οποίος λαμβάνει το αντίτιμο των 2 ή 3 χεάις, αδιευκρίνιστος ο λόγος της διακύμανσης στην τιμή για ίσες διαδρομές, και επιτρέπει την είσοδο από έναν σιδερένιο μύλο, γαλλιστί τουρνικέ, όπου μια χαρά μπορείς να σφηνώσεις μαζί με τα συμπράγκαλά σου και να μείνεις λάιβ αρτ. Αν περάσεις, λέω αν, τότε πρέπει να έχεις κρατηθεί γερά, το κόλπο είναι να σπρώξεις τον μύλο με το ένα χέρι και με το άλλο να κρατηθείς βγαίνοντας, αλλιώς, καθώς το πολεμικό άρμα βρίσκεται εν κινήσει, θα εκτιναχθείς κατευθείαν στο πίσω μέρος του οχήματος, ως οπίσθιο συμπληρωματικό σχόλιο στις πολιτιστικές αφίσες. Υπάρχει και μια ακόμη παγίδα, να σπρώξεις μεν αλλά ο εισπράκτωρ να μην έχει ελευθερώσει τον μύλο κι όταν το κάνει να βρεθείς στην καλύτερη περίπτωση με κάποιον αγκαλιά και στην χειρότερη με την κοιλιά χαρακίρι από κανένα ξύλινο δωδεκάποντο.

Είχαμε παραταύτα καθήσει σε δύο θέσεις, με τα δόντια σφιγμένα κρατιόμουν γερά και με τα δύο χέρια. Η Βαρώνη χαλαρή, σχολίαζε την έλλειψη δρομολογίων, πράγμα απαράδεκτον στη ...Γαλλία, αλλά της επεσήμανα, ότι μάλλον δεν χρειάζεται, δεν έχει ξέφραγους τουρίστες εδώ κι αυτό που προείχε ήταν να βγούμε ζωντανές από το busão, λεωφορειάρα, ή bau, φέρετρο, αλλιώς δεν θα ξαναδεί ούτε το Παρίσι, ούτε τα δρομολόγια των γαλλικών μέσων μαζικής μεταφοράς. Επομένως να κρατηθεί ....

...ίσα που πρόλαβε. Το λεωφορείο έστριψε αφηνιασμένο σ΄ένα balão, και έφερε αφρισμένους κύκλους στις ανηφοροκατηφόρες του κύκλου του θανάτου για να συνεχίσει μουγκρίζοντας μια αιμοχαρή προέλαση πάνω σε ανώμαλη άσφαλτο. Τα balão είναι κόμβοι για να μην κόβεται η ροή της κίνησης, αρχικά σε στέλνουν αρκετά πιο πίσω από κει που θες να πας, και μάλιστα αντίθετα, εφαρμόζοντας την κβαντική θεωρία στην οδική κυκλοφορία της Brasília.

Κι αν πρέπει να σηκωθείς για να πας στην πίσω πόρτα, από την οποία και μόνο μπορείς να κατεβείς, τότε αίρεται και ο νόμος της βαρύτητας. Έγινα έρμαιο, πετούσα δώθε κείθε κλαίγοντας από τα γέλια και προσπαθώντας να πιάσω το σκοινάκι για να στείλω σήμα στον οδηγό. Διότι υπάρχουν μεν κουδούνια αλλά είναι απενεργοποιημένα, το σύστημα έχει αντικατασταθεί αποτελεσματικότερα με ένα κορδονάκι πάνω από την οριζόντια μπάρα, ναι, εκείνη εκεί πάνω, τραβάς το σκοινάκι για το οξύ και παρατεταμένο σφύριγμα που θα διαπεράσει τους θορύβους των σιδερικών της κολάσεως και θα τρυπώσει στά αφτιά του οδηγού.

Σπίθες τινάζονταν, στριγγλιές έσκιζαν τον αέρα και το τέρας μας έφτυσε μ΄ένα τράνταγμα από τις παταγώδεις πόρτες του στον κεντρικό σταθμό. Φανταστείτε την Ομόνοια πριν το μετρό. Η μυθική Χοντοβιάρια! Εκεί στην Αυλή των Θαυμάτων είχα την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσω να πληροφορηθώ, πού βρίσκονται τα υπεραστικά λεωφορεία. Σ΄ένα κιόσκι που έμοιαζε με σημείο πληροφοριών, ένας τύπος που έμοιαζε να είναι σε θέση να δώσει πληροφορίες, μου είπε ότι τα λεωφορεία αυτά δεν ξεκινούν πια από εκεί, και από πού ξεκινούν, εεε...εεεμ, από τον καινούργιο σταθμό, πού; εεεε... εεεμ, κάπου πέρα, κατά κει μακριά... πιο μακριά και πιο μπερδεμένα κι απ΄ τα ράστα του τύπου, που ζητούσε αναπτήρα απ΄ την Βαρώνη.

Με την οποία αμετανόητη Βαρώνη επαναλάβαμε το απονενοημένο. Δεν της έφτανε που βγήκε ζωντανή, ήθελε διακαώς να μπει σε ένα λεωφορείο, που είχε την επιγραφή Circular, όταν το είδε άστραψε το μάτι της και δεν ανέβαλε λεπτό. Αφού μπήκαμε, σκέφτηκα να ρωτήσω, μήπως περνούσε από το Iguatemi, το καινούργιο εμπορικό κέντρο, όπου θέλαμε να πάμε, διότι η Βαρώνη είχε εντοπίσει κάτι σε ένα κατάστημα, που τελικά δεν υπήρχε, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο.

Η εισπράκτωρ ήταν η βραζιλιάνικη μετενσάρκωση της Μπέλλου χωρίς γυαλιά και διαβεβαίωσε κοφτά, ότι περνάει. Άρα εντάξει, δεν χρειαζόταν να σταματήσουμε σε ένα ύψος, όπου έχει πιάτσα ταξί, θα πηγαίναμε μια και καλή... στο πουθενά. Περνάμε τον κόμβο του Lago Norte, την γέφυρα, την ανηφόρα και βλέπω σκοτάδια. Πού΄ναι το σουπερμάρκετ, το βενζινάδικο και πού είναι το εμπορικό κέντρο; Τίποτα, σκότος βαθύ και το λεωφορείο βρυκολάκιαζε στο άγνωστο.

Ρωτάω έναν που ετοιμαζόταν να κατεβεί, τί, μού λέει, πίσω είναι! Κατεβαίνουμε. Εκείνος εξήγησε, ότι έπρεπε να βγούμε απέναντι, να πάρουμε ένα άλλο λεωφορείο για δύο στάσεις και κατόπιν ένα ακόμα για μια στάση και ιδού, το Iguatemi, εκεί στα φώτα, πέρα στο λόφο! Το εμπορικό, δεν ήταν θέμα, ήξερα πού είναι, σε ένα τέταρτο από το σπίτι μου με το ποδήλατο πήγαινα, αλλά τώρα το κατηραμένο λεωφορείο μας επλάνησε. Διασχίζουμε έξι λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας και περιμένουμε στη στάση απέναντι. Κάποτε πέρασε ένα, το παίρνουμε, όχι για το Iguatemi, αλλά για πίσω, μέχρι την πρώτη πιάτσα ταξί και πάλι πίσω, στο Iguatemi!

Υστερόγαμον: ξαπλώσου στο ταξί!