ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ Ή ΝΤΡΑΜΕΡ;

Χθες το βράδυ κι απόψε έκανα δυο πενηντάρια κουρσάδικα γυρίζοντας την μισή λίμνη, να βρω τον εαυτό μου, τον οποίο είχα χάσει την Κυριακή στα βουνά, όταν αποφάσισα να αφήσω λίγο την κιθάρα και να πιάσω τα ντραμς. Κι αφού ήρθα στα ίσια μου, μπορώ τώρα να αφηγηθώ το βάφτισμα του χώματος, το οποίο συνέπεσε με την επέτειο των δύο χρόνων, από τότε που άρχισα πάλι μετά από χρόνια να κυκλοφορώ με ποδήλατο κάθε μέρα.

Ξημερώματα Κυριακής πέρασα από το κέντρο της πόλης, που το είχαν κλείσει για έναν μαραθώνιο, δρομείς ξεφυτρώναν από παντού, όσο για μένα έκανα μια διαδρομή σαρανταπέντε λεπτών ως το σημείο συνάντησης και πρόλαβα τους βουνίσιους ποδηλάτες στο παρά τρίχα. Είχαν φορτώσει τα ποδήλατα στ΄αυτοκίνητα και θα έφευγαν, περνάω την λεωφόρο, κοιτάζω να δω πού θ΄απευθυνθώ, βλέπω μπροστά μου έναν γνωστό από τους Νυχτερινούς, τον Χαφαέου, με αναγνωρίζει, του λέω, δεν έχω αυτοκίνητο, καρντιά μου, φορτώνουμε και το δικό μου ποδήλατο και πάμε για το σημείο zero.

Το σημείο zero ήταν η είσοδος της Fazenda Taboquinha, 20 χλμ. έξω από την Brasilia, πάνω από το προάστιο São Sebastião. Το κομβόι των ποδηλατοφόρων αυτοκινήτων ανεβοκατέβηκε μερικά χιλιόμετρα χωματόδρομου σηκώνοντας έναν σιμούν, και εισέβαλε στην φαζέντα. Λίγο αργότερα είμασταν έτοιμοι στην εκκίνηση για την trihla, δηλαδή τη διαδρομή στους λόφους μέσα από εξοχικούς δρόμους και μονοπάτια. Ο ήλιος ανέβαινε ψηλά. Στην πρώτη κατηφόρα μετά την στροφή διασχίσαμε μια λασπουριά και βγήκαμε στο πλάτωμα του ποταμού, εκεί, αν και ρηχά, οι περισσότεροι βουτήξαμε κανονικά τα πόδια μας μέσα για να περάσουμε. Έπειτα από την δροσιά, άρχισε η κόλαση!

Ανηφόρα τραγική μες το χαλίκι και την πέτρα. Εντελώς άσχετη εγώ από ποδηλασία βουνού, διαπίστωσα, ότι εάν σταματήσεις στην ανηφόρα, δεν είναι εύκολο μετά να φύγεις πάλι, δεν πιάνει το πετάλι, που βρίσκεται στην ευκολότερη ταχύτητα, συχνά ξεκινούσα με το ποδήλατο όρθιο στην πίσω ρόδα, συχνότερα έσπρωχνα, αλλά και στις κατηφόρες πάλι τύχαινε να πρέπει να σταματήσεις, κι εκεί τράβαγες το ποδήλατο, ή το φορτωνόσουν να κατεβείς απότομες πλαγιές ή το έδινες σε κάποιον άλλον που περίμενε στον πάτο μιας καταβόθρας, για να το παραλάβεις ύστερα και να συνεχίσεις πιο κάτω και πάνω μετά πάλι, ακροβατώντας πάνω σε ρίζες, που εξείχαν από τα κάθετα σημεία με το δίτροχο στον ώμο.

Τόσο που ρώτησα κάποια στιγμή δυνατά, πορκέ, ρε σεις, χρειαζόμαστε τα ποδήλατα μαζί μας; Την άλλη φορά θα πάω με άλογο! Πράγματι είχε κάτι ωραία άσπρα και κανελλί αλογάκια, κόβανε οι εκδρομείς βόλτες και έπιανα στο βλέμμα τους έναν οίκτο για την φριχτή ταλαιπωρία των κολασμένων στο ποδηλατοδρόμιο του Δάντη!

Δεν είμαι η Βεατρίκη, αλλά ως Coco, έβλεπα συχνά τον άγγελο-οδηγό Rafael, με την άσπρη φόρμα, το ασημί ποδήλατο και το σχεδιάγραμμα της διαδρομής με τα βελάκια! Αλλά είχα και τον περιχαρή διάβολό μου, τον επικεφαλής του συλλόγου, τον Gaúcho, o οποίος με είχε δει συμπτωματικά την προηγουμένη μέρα στο ποδηλατάδικο, αλλά δεν γνωριζόμασταν ακόμη. Έι! Τί κάνεις εκεί; ούρλιαξε, όταν με είδε στην σκιά της εισόδου μιας φάρμας να έχω βγάλει το κράνος και να δροσίζομαι. Εμπρός! Όχι δεύτερη ταχύτητα! Πρώτη! Εισπνοή, εκπνοή! Πάνω, μπρος! Αχά - άι!

Αυτός λοιπόν ο διάβολος του cerrado ανεβοκατέβαινε τα κατσάβραχα, έλεγχε την πορεία από ψηλά, ηδονιζόταν στις γκρεμίλες και ξεφύτρωνε απ΄τα πουρνάρια, τραγουδούσε στις ανηφόρες, φώναζε από πίσω μου σ΄ένα στριφογυριστό κατσικοδρόμι, μην πέσεις, ωωω, τραλα-λα, μην πέεεεεσεις! στον γκρεμό αποκάτω δηλαδή, ταυτόχρονα ούρλιαζε σε μια άλλη που είχε σταθεί πιο ψηλά και ατένιζε, ω, τί ποδηλατικό στιλ, κε εστσίλου σικλίστσικου! Κι όταν πεντέξι εξουθενωμένα όντα αντικρύσαμε με απελπισία μια κάθετη ανηφόρα, που έπρεπε να ανεβούμε από ένα μονοπάτι σχηματισμένο απ΄ την βροχή, ακούμε αποπάνω κραυγές, εκείνος και δυο τρεις άλλοι χοροπηδούσαν και φώναζαν, μπρος, τσακιστήτεεεεεεε, πάνωωωωω!

Εκεί κάπου βλέπω μπροστά μου τον Rafael, του είχε σπάσει η αλυσίδα, την έφτιαξε ο Gaúcho, που είχε το κλειδί, κατόπιν ο Rafael, που φαίνεται τον κυνηγούσε η ατυχία, γιατί στην εκκίνηση τού έφυγε το καλουπιέ απ΄το πετάλι κι ήταν η μόνη φορά που είχα εγώ μαζί μου κατσαβίδια, τρίτωσε λοιπόν, τον βρήκαμε με λάστιχο, και κατηφορήσαμε όλοι προς ένα κτίσμα, στην σκιά του οποίου κάθονταν κάμποσοι, μαζί και το ...τάντεμ, ναι, ο επικεφαλής της εκδρομής στο Piri με την κοπέλα του πήγαιναν με διπλό ποδήλατο, α, μου λέει εκείνη, ήρθες επιτέλους στο βουνό, ναι, της απαντώ, και δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό το πράγμα, το Piri ήταν οδοντόκρεμα!

Είχε πια μεσημεριάσει, ο τόπος έκαιγε, τρεις φορές βούτηξα τα πόδια μου με τα μποτάκια μες το νερό και στέγνωσαν σε δύο λεπτά, σε μια πηγή λέω, το νερό πίνεται; Όοοοχι, άκουσα δυο τρεις μυστηριώδεις φωνές απ΄τα κλαδιά, είχα ακόμα νερό στο παγούρι, αλλά ο Gaúcho, που ξεπετάχτηκε από το πουθενά επέμενε να μου προσθέσει, μη μού λείψει και εκλείψω, και χάσω την επόμενη trihla. Αν ετούτη χαρακτηριζόταν "μετρίου επιπέδου, για γυμνασμένους αρχάριους", δεν θέλω ούτε να φανταστώ μια "δύσκολη" διαδρομή!

Τρεις ώρες βολοδέρναμε στην natureza brasileira, και γευόμασταν μαζοχιστικώς την ηδονή της άμεσης επαφής μαζί της, όπως όταν λόγου χάρη παρεξέκλινε η ρόδα μου μέσα σ΄ένα χωράφι με αγκάθια, flores do cerrado, και μετά κάμποσα μέτρα με φρέναρε ένα πουρνάρι. Πίσω στις εγκαταστάσεις της φαζέντα αντίκρυσα μια εικόνα ειδυλλιακή, οι ποδηλάτες έπιναν χυμούς γύρω από την πισίνα! Εκεί είχε και θαυμάσιο φαγητό, εγώ διάλεξα μελιτζάνες, μαντιόκα και μπανάνες τηγανητές, αγγινάρες, φασολάκια μαυρομάτικα, πατζάρια, αγελαδινό τυρί και ένα τεράστιο κομμάτι μοσχαρίσιο κρέας πάχους δύο πόντων ψητό στη σχάρα, χυμό γκοϊάμπα και καφέ. Πριν το παραδείσιο γεύμα όμως, πήγα στους καταρράκτες με μια μπύρα και βούτηξα κατά παράδοση πια με τα ρούχα!

Υστερόγαμον: Ο τύπος μες το λασπόνερο είναι μια φωτογραφία από την ίδια διαδρομή τον Φεβρουάριο. Κάτω από την φωτογραφία διάβασα το σχόλιο: με τις υγείες σας, σινιόρ Αρχιμήδη!

Άλμπουμ με φωτογραφίες από την πρόσφατη trihla - δικές μου, των Rebas do Cerrado, συν βιντεάκι!