PIRI!

ΜΕΡΟΣ Α΄: ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΗΛΙΟ

Το χώμα ήταν κόκκινο, ο ήλιος έκαιγε κόκκινος και οι δεκαοχτώ καβαλλάρηδες είχαν γίνει κόκκινοι από τον ήλιο και το χώμα που κόλλαγε πάνω τους ο αέρας της Serra Dourada. Μετά δυο ώρες ποδηλασίας στον περιφερειακό με τις εγκαταστάσεις ξυλείας, είχαν αφήσει πίσω την Brasilia, την Ceylandia και την Tanguatinga, στο ύψωμα της οποίας έκαναν μια μικρή στάση σ΄ ένα βενζινάδικο για καφέ και pão de queijo και συνέχισαν προς την άγρια δύση και πίσω στον χρόνο.

'Ισια για την Braslandia στρωνόταν παράλληλα καινούργιος δρόμος, σε δύο περίπου ώρες οι ποδηλάτες πέρασαν διαδοχικά από σύννεφα κόκκινου χώματος, σκόνης άσπρου χαλικιού και τέλος βαριάς πίσσας, αλλά τα ποδήλατα ανέβηκαν σαν πούπουλα τον λόφο, προσπερνώντας μια λίμνη και διέσχισαν τον μοναδικό κεντρικό δρόμο της κωμόπολης με τα μηχανουργεία και τα καταστήματα με υλικά κατασκευών, κάνοντας άλλη μια στάση σε βενζινάδικο και παίρνοντας δυνάμεις με σάντουιτς, φρούτα, χυμούς, νερό και παγάκια από το όχημα ποδηλατικής υποστήριξης, που ήδη τους περίμενε εκεί.

Την έξοδό τους από την πόλη συνόδευσαν βλέμματα μελαψών γυναικών με βαμμένα έντονα κόκκινα χείλια και ιαχές αντρών με καουμπόυκα καπέλα, που τα έπιναν έξω από διάφορα παραπήγματα βαμμένα με μπλε, πορτοκαλί και πράσινα χρώματα. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήξεραν, ότι από εκεί και μετά μπαίνει κανείς για τα καλά στα σεχάντους, και εκεί τον τελικό λόγο έχουν τα κοράκια.

Ο δρόμος ήταν ατέλειωτος. Ανηφόρα, κατηφόρα, με διάρκεια. Στο βάθος λόφοι με βλάστηση, καλλιεργημένες εκτάσεις, στα νοτιοδυτικά διακρίνεται η Serra de Santa Marta, στα βορειοδυτικά η Serra Dourada, της οποίας τα ποτάμια κατέβαζαν χρυσό και η περιοχή προσέλκυσε παλιά χρυσοθήρες από την Ευρώπη, που ονόμασαν την ενδιάμεση περιοχή Pirineus, Πυρηναία. Σήμερα η περιοχή αυτή της επαρχίας της Goias προσελκύει τουρίστες και εκδρομείς για την φυσική της ομορφιά, την δυνατότητα διάφορων σπορ και βέβαια για το αποικιακό της στολίδι, την Pírínopolis, χαϊδευτικά Πιρί.

Όμως ακόμη το Πιρί ήταν ένα όνειρο. Προς το παρόν στις άκρες του δρόμου στοχάζονταν την κοινή μοίρα ξερά κρανία αγελάδων και τα κοράκια εμφανίστηκαν να φέρνουν βόλτες κατά δεκάδες πάνω απ΄ τα κεφάλια μας. Τα αυτοκίνητα ήταν πλέον λιγοστά, κανένα σκονισμένο παλιό στο χρώμα της σκουριάς με τον οδηγό να φοράει το καπέλο του και κυρίως βαριά οχήματα με κλασικές επιγραφές όπως Βαρονέσσα και Παναγία βόηθα, κι όλοι ανεξαιρέτως οι νταλικιέρηδες μας χαιρετούσαν με την κόρνα, ιαχές, και ενθουσιώδεις χειρονομίες. Αυτό βοήθησε μάλλον στο να μην αρχίσουμε να έχουμε οφθαλμαπάτες του μεσημεριού, και ναι, στην μέση της ερήμου, δεν ήταν παραίσθηση, ήπιαμε όλοι μονορούφι από ένα παγούρι παγωμένο νερό με σκόνη λεμονιού, σώθηκε η ζωή μας και άνοιξε το μάτι μας για να δούμε τον υψομετρικό χάρτη της διαδρομής. Είχαμε κάνει τα τρία τέταρτα. Το τελευταίο ήταν μακράν το καλύτερο, για απαιτητικές ιδιοσυγκρασίες.

(Συνεχίζεται)