PIRI! (3)

ΜΕΡΟΣ 3: Ο ΣΤΕΓΝΟΣ,Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΚΙ Η ΑΣΧΕΤΗ!

Την επαύριο, ήταν Κυριακή και σχόλη και η γιορτή της Meia Lua, του μισοφέγγαρου του Ιουλίου, που φαινόταν στον ουρανό απ΄το πρωί. Στο Πιρί είχαν καταφτάσει τουρίστες και κόσμος, γινόταν και παζάρι με πανηγύρι. Συνάντησα τους δικούς μου χαλαρά, ψάχνοντας καφέ, αλλά ο Αντρέ μου είπε, άσε τον καφέ, θα πάμε σε μια churracharia, δηλαδή εστιατόριο με κρέας, λέω μα είναι νωρίς ακόμα, δεν έχω φάει και δεν έχω πιει καφέεε, όχι λέει πάμε και θα δεις, ε, καλά, πάμε. Στην εκκλησία μπροστά ήρθε και μας παρέλαβε το σχολικό, που εκτελούσε χρέη τουριστικού.

Βγήκαμε από το Πιρί, τέλειωσε η άσφαλτος κι ανεβαίναμε σε χωματόδρομους, ίσια μες το βουνό. Αριστερά ένα κάμπινγκ, πιο πάνω ένα νταμάρι, μετά πιο στενοί χωματόδρομοι, τραμπαλιζόμασταν δεξιά ζερβά, σκόνη σύννεφο, περνάμε ένα γεφύρι και κάποτε βλέπουμε μια πινακίδα Churracharia Velha "Meia Lua". Μπαίνουμε στον εσωτερικό δρόμο, αλλά πού, περάσαμε κάμποσες πινακίδες και μια φοβερή ανηφόρα όλο πέτρες, για να δούμε επιτέλους το παραδοσιακό εστιατόριο, ήτοι καντίνα - ψησταριά με ξύλινους πάγκους στην κορυφή του βουνού.

Πήραμε παγωμένες μπύρες, χωθήκαμε στην πυκνή βλάστηση και κατεβαίναμε πέτρινα σκαλιά από σχιστόλιθο της περιοχής. Τότε συνειδητοποίησα, ότι εκτός από τους καταρράκτες πριν το Πιρί, που είχαμε δει, έχει κι άλλους, αυτούς εδώ, κι εγώ βέβαια δεν είχα φορέσει το μαγιώ μου, το είχα αφήσει στην πανσιόν μαζί με την πετσέτα! Φυσικά αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα. Όχι ότι παρουσιάστηκα σαν την Εύα μέσα απ΄τα φυλλώματα και σκανδάλισα τους πιστούς καθολικούς, απλά δεν σκοτίστηκα κιόλας με βάλε - βγάλε και επευφημίστηκα καθώς βούτηξα ακριβώς όπως ήμουν με τα ρούχα στο δροσερό νερό.

Γλίστρησα και προσγειώθηκα στα πόδια του Λήο, που ήταν ακόμα όρθιος και με κρατούσε να μπω μέσα, οι υπόλοιποι κάθονταν μες την γούρνα και έκαναν υδρομασάζ στον καταρράχτη που έπεφτε από πάνω, ενώ δυο παπαράτσες είχαν σταθεί σε στρατηγικό σημείο και απαθανάτιζαν όλες τις φάσεις για την ιδιωτική κουτσομπολίστικη συλλογή τους! Χαριεντιζόμενοι όλοι μες το νερό δεν πήραμε αμέσως είδηση, ότι είχαμε καλυφθεί από σάνγκι- σούγκας, βδέλλες! Επομένως πριν τις βουτιές που ακολούθησαν στα πιο βαθιά νερά παρακάτω, προηγήθηκε ενδελεχής αποβδέλλωση. Ένας, δυο πιο τριχωτοί είχαν μαζέψει πάνω τους τις περισσότερες και κυρίως καθαρίσαμε αυτούς, οι υπόλοιποι δεν είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα!

Ούτε με τα βρεγμένα ρούχα είχα πρόβλημα, μάλιστα καλό μου έκανε, ο ήλιος έκαιγε κι εγώ δροσιζόμουν. Ανεβαίνοντας πάνω είχαμε λυσσάξει όλοι πια της πείνας, αλλά τσιμπήσαμε μόνο λίγο κρέας σε μπουκίτσες, ήταν θαυμάσιο, μα δεν υπήρχε χρόνος πια για κανονικό φαγητό, επειδή θα ερχόταν το σχολικό, το οποίο όσο άργησε, θα μπορούσαμε να είχαμε φάει την καντίνα μαζί με τον καντινιέρη αλλά ήπιαμε άλλη μια μπύρα και θα τρώγαμε κάτω στο Πιρί. Κατεβαίνοντας, ο οδηγός μας πέρασε μες το νταμάρι να δούμε την περίφημη πέτρα των βραζιλιάνικων Πυρηναίων. Είναι ένας σχιστόλιθος με καταπληκτική ποικιλία αποχρώσεων, χρυσός, ασημί, κόκκινος, λευκός, γκριζογάλαζος, ανάλογα με την πρόσμιξη των στοιχείων.

Το ότι δεν φάγαμε πάνω παρουσιάστηκε ως ευκαιρία για να δοκιμάσω το αυθεντικό empadão, γκοϊάνικη πίτα, συνήθως με κοτόπουλο, αλλά και λουκάνικο, ελιές, τυρί, σάλτσα κοτόπουλου ή άλλοτε ντομάτας κι όπως έγραφε η πινακίδα στο μαγαζί, με "παουμίτου προαιρετικό"! Κι αυτό μάλλον διότι γενικά οι πίτες είναι κυρίως δυο ειδών, ή με κοτόπουλο ή με palmito (το δροσερό ψαχνό του φοίνικα). Στην Brasília επιστρέψαμε αριστοκρατικά με βαν και τρέιλερ για τα ποδήλατα πίνοντας cachaça pirineirinha!

Υστερόγαμον: Το φυλακισμένο καναρίνι, καντάδα γκοϊάνικη !