Ένα τεράστιο καρπούζι στη μέση και γύρω γύρω ποδηλάτες απλωμένοι στα ρουστίκ ανάκλιντρα της Fazenda dos Pirineus, αυτή η σκηνή ευδαιμονίας μετά από οχτώ ώρες καφτής ποδηλασίας δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τους πίνακες του Βατώ! Η Fazenda σ΄έναν στεγνό κόμβο λίγο πριν το Πιρί είναι στην πραγματικότητα εστιατόριο, μπαρ και βενζινάδικο, στη δροσερή σκιά του κυρίως καταστήματος διακρίνονται βάζα και πακέτα με παραδοσιακά γλυκά με βάση το ζαχαρούχο αγελαδινό γάλα και ξεμυτίζουν άκρες από μακριά βούκινα φτιαγμένα με πολλά κέρατα βοδιού το καθένα, τα οποία χρησιμοποιούνται για να οδηγούν τα ζώα. Στα τζάμια αφίσες αναγγέλουν εκδηλώσεις όπως ιπποδρομίες, ζωοπανηγύρεις, ταυρομαχίες και φολκ μουσικά σχήματα, υπάρχει ακόμα κι ένα σκάμμα για κοκορομαχίες στο πίσω μέρος του μαγαζιού.
Στις βακεζάντας, αγελαδομαχίες ή ταυρομαχίες, αμολούν στην αρένα το δύστυχο ζωντανό, το οποίο λίγο πριν μασούσε ήσυχα το χορτάρι του στην σκιά, και το κυνηγούν δυο καβαλλάρηδες, ο ένας το αρπάζει από την ουρά με το ένα χέρι και προσπαθεί να το ακινητοποιήσει ενώ με το άλλο χέρι αγκαλιάζει το λαιμό του αλόγου του να μην πέσει, συνήθως το ζώο τα παρατάει, καμμιά φορά όμως ο βακεζέιρου τρώει σκόνη.
Εμείς ωστόσο φάγαμε το καρπούζι και μετά το δροσιστικό ιντερλούδιο ήμασταν έτοιμοι ν΄αντιμετωπίσουμε τις εφτά φημισμένες ανηφόρες του Πιρί! Εγώ ως ανέμελη ποδηλάτισσα αφενός κι αφετέρου επειδή είχα ακούσει αντικρουόμενα πράγματα, μέχρι ότι είναι μια ενιαία ανηφόρα είκοσι χιλιομέτρων, δεν το έψαξα περισσότερο, είπα εδώ είναι, θα το δούμε, ενίσχυσα το παγούρι μου με παγάκια και κατηφόρησα το ανάχωμα αφήνοντας ένα πυκνό κόκκινο σύννεφο.
Ο δρόμος ήταν πιο στενός, για καλά γυριστός μες το βουνό και πότε απότομος κατήφορος πότε απότομος ανήφορος. Χαρακτηριστικά η επόμενη ανηφόρα δεν φαινόταν αμέσως, τόσο που έλεγες πώς δεν υπάρχει άλλη, όμως εκείνη κάπου κρυβόταν και αίφνης έκανε μια μεγαλόπρεπη εμφάνιση, που συνοδευόταν από φωνές δέους - όλια, όλια! α σουμπίνταααα! νόο-σσαα!, πελα αμόου τζι ντέους, α σουμπιντζίνιαααα! νάτη, νάτη! αμάν παναγιά μου, μα την αγάπη του θεού, ανηφορίτσαααα!
Όπου στο δίωρο και κάτι, μη μου ζητάτε ακρίβειες, γιατί με τα ρολόγια έχω άθλιες σχέσεις, μπήκαμε στο Πιρί πριν το ηλιοβασίλεμα, και πεζέψαμε για λίγο μπροστά στην ψηφιδωτή επιγραφή Pirenópolis για να βγάλουμε φωτογραφίες και να πιστέψουμε ότι φτάσαμε. Είχαμε διανύσει με την ησυχία μας 150 χλμ. σε δέκα ώρες συν σύνολο στάσεων δύο ώρες. Κι αφού στολιστήκαμε με αναμνηστικά μετάλλια, γιατί αυτή η διαδρομή γίνεται μια φορά τον χρόνο, τον Ιούλιο, εισβάλαμε θριαμβευτικά στην κεντρική λιθόστρωτη οδό αλαλάζοντας.
(Συνεχίζεται)
Στις βακεζάντας, αγελαδομαχίες ή ταυρομαχίες, αμολούν στην αρένα το δύστυχο ζωντανό, το οποίο λίγο πριν μασούσε ήσυχα το χορτάρι του στην σκιά, και το κυνηγούν δυο καβαλλάρηδες, ο ένας το αρπάζει από την ουρά με το ένα χέρι και προσπαθεί να το ακινητοποιήσει ενώ με το άλλο χέρι αγκαλιάζει το λαιμό του αλόγου του να μην πέσει, συνήθως το ζώο τα παρατάει, καμμιά φορά όμως ο βακεζέιρου τρώει σκόνη.
Εμείς ωστόσο φάγαμε το καρπούζι και μετά το δροσιστικό ιντερλούδιο ήμασταν έτοιμοι ν΄αντιμετωπίσουμε τις εφτά φημισμένες ανηφόρες του Πιρί! Εγώ ως ανέμελη ποδηλάτισσα αφενός κι αφετέρου επειδή είχα ακούσει αντικρουόμενα πράγματα, μέχρι ότι είναι μια ενιαία ανηφόρα είκοσι χιλιομέτρων, δεν το έψαξα περισσότερο, είπα εδώ είναι, θα το δούμε, ενίσχυσα το παγούρι μου με παγάκια και κατηφόρησα το ανάχωμα αφήνοντας ένα πυκνό κόκκινο σύννεφο.
Ο δρόμος ήταν πιο στενός, για καλά γυριστός μες το βουνό και πότε απότομος κατήφορος πότε απότομος ανήφορος. Χαρακτηριστικά η επόμενη ανηφόρα δεν φαινόταν αμέσως, τόσο που έλεγες πώς δεν υπάρχει άλλη, όμως εκείνη κάπου κρυβόταν και αίφνης έκανε μια μεγαλόπρεπη εμφάνιση, που συνοδευόταν από φωνές δέους - όλια, όλια! α σουμπίνταααα! νόο-σσαα!, πελα αμόου τζι ντέους, α σουμπιντζίνιαααα! νάτη, νάτη! αμάν παναγιά μου, μα την αγάπη του θεού, ανηφορίτσαααα!
Μετά την δεύτερη που ήταν διπλή, δηλαδή έκοβε σε στροφή και συνέχιζε πιο άγρια, στις υπόλοιπες, που είχαν κλίση και διάρκεια, από μια στιγμή και μετά σαν να εθίζεσαι στην ανάβαση και δεν σε νοιάζουν πια όχι εφτά αλλά εβδομηνταεφτά ανηφόρες, δώσε κι άλλο στους άρρωστους! Ήταν απομεσήμερο περασμένες τέσσερις, οι fazendeiros συνέχιζαν το ποτό μετά το φαγητό, και από τα υψώματα πάνω μας συχνά βλέπαμε καπέλα να πετούν μόνα τους στον αέρα και ακούγαμε ουρλιαχτά, aiiii, pedalaαααndo! coragem! óiiiiiii, ciclistas loucos! ανάμικτα με ήχους μουσικής sertaneja.
Όπου στο δίωρο και κάτι, μη μου ζητάτε ακρίβειες, γιατί με τα ρολόγια έχω άθλιες σχέσεις, μπήκαμε στο Πιρί πριν το ηλιοβασίλεμα, και πεζέψαμε για λίγο μπροστά στην ψηφιδωτή επιγραφή Pirenópolis για να βγάλουμε φωτογραφίες και να πιστέψουμε ότι φτάσαμε. Είχαμε διανύσει με την ησυχία μας 150 χλμ. σε δέκα ώρες συν σύνολο στάσεων δύο ώρες. Κι αφού στολιστήκαμε με αναμνηστικά μετάλλια, γιατί αυτή η διαδρομή γίνεται μια φορά τον χρόνο, τον Ιούλιο, εισβάλαμε θριαμβευτικά στην κεντρική λιθόστρωτη οδό αλαλάζοντας.
(Συνεχίζεται)
4 σχόλια:
Μας κρατάτε σε αγωνία Μανδάμμμ!
Περιμένοντας την συνέχεια, παρτε και μία Κλαούντια.......
http://www.youtube.com/watch?v=F5-qyQYbkeM
Άτσα τα μεταλια!!!!Α!ακόμα για την διαδρομή σας είχα βρει 2 ωραία έτσι εμψυχωτικα τραγουδάκια ψάξε στο you tube για 1}land of the dead-voltaire 2}day of the dead-voltaire[μην σε αποθαρύνουν οι τίτλοι των τραγουδίων είναι πραγματικά ωραία.Α!Ακόμα ψάξε και για το τραγούδι when you evil-voltaire.O artist αυτός είναι φοβερός όποιο τραγούδι του[σχεδον]και αν ακούσεις!!!Eλπίζω να τα ακούσεις και να σου αρέσουν και όταν τ ακούσεις πες μου πώς σου φάνηκαν]see you!!!!:-D
@Sulpice: σκίστηκ΄ η φούστα, πάει κι ο πόντος!!
@chat noir: muito obrigada! volture να μην είναι, voltaire, ok! αλλά τί μου λες, που φεύγανε τ΄ακουστικά μαζί με τον ιδρώτα!
:-S Με μπέρδεψες αλλά δν πειράζει!..
Δημοσίευση σχολίου