Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ

Χθες είχα αργήσει. Τί έχεις Γιάννη, τί είχα πάντα. Για ένα δεκάλεπτο έχασα τους Νυχτερινούς. Στον τόπο της συνάντησης, που για να λέμε και το δικό μου το δίκιο, είναι στου βοδιού το κέρατο και θέλω τρία τέταρτα να πάω, αλλά πήγα σε μισή ώρα γρήγορο, είδα πεντέξι αυτοκίνητα με σχάρες, αλλά οι ποδηλάτες άφαντοι. Όμως ήταν και τρεις που ετοιμάζονταν για δική τους προπόνηση, πιάνω και τους ρωτάω, άι, άργησα, φύγανε; Λένε ναι, αλλά όχι πολλή ώρα, α, από δω; Γελάνε, άιντε μήπως και τους φτάσω.

Στο δρόμο πιο κάτω συναντώ και μια μόνη της, που την χαιρέτησα μεν αλλά την προσπέρασα. Βγαίνω στον κεντρικό και σκέφτομαι, αριστερά, να πήρανε την Έπια ή δεξιά κάτω την Χοντοβιάρια; Μάλλον δεξιά και μετά για Λάγκος, οπότε πήρα τον Έισου Μονουμεντάου, κοίταξα ίσαμε κάτω, τα υπουργεία μου, ίχνος από ποδηλάτες, μα καλά, πού φτάσανε σε δέκα λεπτά, μάλλον δεν φαίνονταν, γιατί ανεβοκατεβαίνει ο δρόμος, τραβάω κάτω, μια ωραία βραδιά, ό, τι έπρεπε για πετάλι, αυτό ήταν το θέμα.

Κάποια στιγμή σταμάτησα να φωτογραφήσω τα Διαστημικά Πιάτα, στ΄αριστερά μου και τότε ήρθε η άλλη κοπέλα, που την είχα προσπεράσει νομίζοντας ότι είχε βγει για βόλτα στο πάρκο, Μαρλί την λένε κι έψαχνε και κείνη τους άλλους, οπότε κλείσαμε τη λωρίδα και συνεχίσαμε όλο κάτω. Πηγαίνοντας είδαμε μια ομάδα ν΄αλλάζει λάστιχο, μας είπαν την κατεύθυνση των πρώτων, έπειτα μετρήσαμε μια σειρά πρεσβείες, μέχρι την τελευταία, του Ιράκ, που είναι αρκετά μακριά από τις άλλες, και κει σταματούν συνήθως κάνα δίλεπτο για κατούρημα, και ναι, μετά από έξαλλο πετάλι πάνω από μισή ώρα στην Εθνική Αθηνών - Λαμίας, ιδού τα φωτάκια στην κορυφή μιας ανηφόρας, και ναι, τους πιάσαμε!

Είδα και αρκετούς γνωστούς και κυρίως τον Κλοβίς Β΄, με την βραχνιασμένη βουβουζέλα, που είχα δυο μήνες να τον πετύχω, και τον άθλιο παπαράτσο τον Εντουάρντου, τον οποίο δεν μπορώ ν΄αποφύγω με τίποτα, εντάξει η φωτογραφία ανφάς, αλλά τί να δω, στο πλήρες ποδηλατικόν αρχείον την άλλη μέρα ένα κοντινό οπίσθιον επί ποδηλάτου συν ένα προφίλ κοντινό κι αυτό εν κινήσει, είδηση δεν πήρα, μανιακοί της αρχειοθέτησης! Τους είπα δε να με ειδοποιήσουν για μια εκδρομή που θα γίνει στο Πιρί Πιρί ή κάπως έτσι, για να ξέρω λεπτομέρειες, και μου λένε έχεις ουρκούτσι, τί λέω, τιν΄τούτο, ουρκούτσι, δεν άκουγα και καλά μες τον δρόμο, μα όταν λένε το orkut, ουρκούτσι, φταίω εγώ που δεν καταλαβαίνω, η αδαής περί την πορτογαλικήν; Ε, ναι τους λέω, έχω, αλλά βεργκόνια, ντροπή σας, γιατί είχα ειδοποιήσει από την Αθήνα κιόλας τόσους μήνες ότι έρχομαι, να είστε έτοιμοι, είχα και φωτογραφία του ποδηλάτου μου, και σεις δεν με πήρατε σοβαρώς, αλλά εγώ είμαι οπωσδήποτε σοβαρότατον άτομον και πάντα σοβαρολογώ.

Απόψε όμως ήμουν πιο χαλαρή. Κατ΄αρχήν πείνασα. Πήγα λοιπόν σε μια καντίνα με καλό κρέας κι εδώ πρέπει να πω ότι έχω έρθει σε μια πόλη κατάλληλη για μένα, ποδηλατική πίστα παγκόσμιας φήμης και το καλύτερο μοσχαρίσιο κρέας, συν που τον τελευταίο καιρό δεν δένω πουθενά το ποδήλατο, ό, τι κι αν κάνω, καβάλα πάω στην εκκλησιά, τί άλλο θέλω απ΄την ζωή μου. Κάθομαι και τρώω σουβλάκια μοσχαρίσια, το χοιρινό εδώ το εκτιμάνε κυρίως σε λουκάνικα, αν πεις κρέας είναι πάντα βοδινό, και το περνάνε σε σάλτσα κόκκινη, αν θες, και καλαμποκάλευρο, φαρόφα, πολύ ωραίο, μαζί με σουβλάκι τυρί.

Εκεί με ξέρουν γιατί κατά εντελώς τυχαία σύμπτωση είναι ένα ποδηλατάδικο που συχνάζω, ο πιο πρόσφατος ποδηλατικός γρίφος είχε να κάνει με ένα λάστιχο που τραβούσε μια θλίψη, μια ντεκαντάνς, δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί έχανε, παρότι δεν είχε τίποτα, δεν του έκανε ούτε η τρόμπα χειρός, ούτε η ποδός, ούτε πέντε διαφορετικά βενζινάδικα, η πίεση ήταν πάντα ακατάλληλη, κάποτε συνήλθε, έσφιξε, κι έκανε πολύ χιλιόμετρο αποφασιστικά, υπαρξιακές αναζητήσεις θα ήταν.

Στην ψησταριά είχαν μαζευτεί οι γελαδάρηδες, παλιοί και νέοι και έλεγαν, ε, για γελάδια φυσικά, και δυο, ο Χονάλντου κι ο Οτάβιο είχαν κάποτε στην Αμαζόνας τραβήξει πολύ κουπί με κάτι εμπορεύματα, αλλά γύρισαν στα γνωστά κατόπιν, και τα γνωστά είναι τί θα γίνει με τα γελάδια και αν βοηθάει το γκουβέρνου τους πτωχούς καουμπόηδες. Κι αφού έφαγα και ήπια και χαιρέτησα, καβάλησα το περήφανο άτι μου και χάθηκα κατά την πανσέληνο.

Στην άλλη πλευρά της σελήνης βρήκα μόνο τρεις και τον κούκο. Οι τρεις ήτανε τρεις ποδηλάτες και ο κούκος ο Αντρέ που είναι κινεζοβραζιλιάνος και είχε έρθει πεζή, δηλαδή δεν είχε ποδήλατό απόψε, περνοδιάβαινε τη λεωφόρο με το μαλλί ν΄ανεμίζει και σκυλοβαριόταν, τελικά ήρθαν κι άλλοι δύο, αλλιώς θα έμενα με την εντύπωση πως θέλανε να γιορτάσουν την επέτειο της ομάδας, όταν πρωτοξεκίνησαν τρεις ήτανε.

Αφού συμφωνήθηκαν κάτι λεπτομέρειες της διαδρομής, κάναμε έξι άτομα μιάμισι ώρα γρήγορο. Στην αρχή μετά το ζέσταμα τους βλέπω να επιταγχύνουν, σκέφτηκα είμαστε λίγοι, άρα με την ευκαιρία, θέλουν γρήγορο, ωραία, τρέχανε, λύσσα κακιά, περνάμε σφαίρα μπροστά από το σπίτι μου, καταπίνουμε μια ανηφόρα, κατεβαίνουμε βορειοδυτικά, και στα μισά μιας κλίσης ανηφορικής με αρκετή διάρκεια, διαπιστώνω ότι είμαι μόνη μου μπροστά, ε, και είναι δράμα να κόβεις στην ανηφόρα, κοιτάω, το είχαν πάρει με πίεση και ζορίστηκαν, και μετά στις ανηφόρες του κέντρου σερνόντουσαν τα μάουνταιν, λέω δεν μπορεί, κάτι δεν πάει καλά απόψε, όλο πίσω πήγαινα κι όλο μπροστά βρισκόμουν, αφού δεν τρέχω και τους εξόντωσα; Το φεγγάρι του Ζήνωνα, τί να υποθέσω.

Εντωμεταξύ είχα πεθάνει στη δίψα, γιατί είμαι σοβαρόν άτομον είπαμε, και δεν είχα πάρει νερό, αφήνοντας έναν ποδηλάτη που πήγαμε μαζί μέχρι μια διασταύρωση, είδα κατόπιν φως μες την μαύρη ερημιά και μπήκα σ΄ένα χαμαιτυπείον, όπου ένας έπαιζε μαντολίνο, κι οι υπόλοιποι καμμιά τριανταριά άτομα γλάρωναν κοντεύοντας ν΄απομεθύσουν, φυσικά και κει ψήνανε, τσικνοπέμπτη κάθε μέρα, διασχίζω τον κόσμο ως την είσοδο του σαλούν με το ποδήλατο στο χέρι και το κράνος στο κεφάλι, δεξιά κάτι μαύροι μάγκες, αριστερά ένας με μάτι αζούλ μου λέει να στο κρατάω, κράτα το, το αφήνω πάω παραμέσα, ένας τύφλα άρχισε να λέει πως θέλει να κάνει ποδήλατο να δει αν ισορροπεί, τί να ισορροπεί, που έπεφτε πάνω στον μαγαζάτορα, αλλά ο μαγαζάτωρ χοντρός κι απτόητος, εγώ πάλι δεν έβλεπα μπροστά μου από τη δίψα τους άλλους που δεν έβλεπαν από το ποτό, από νωρίς πρέπει να πίνανε, γιατί έπαιζε Βραζιλία - Πορτογαλία, και συμβιβάστηκαν με ισοπαλία, μην χαλαστούν οι πορτογαλόφωνοι αναμεταξύ τους, ότι σνομπάρουν οι μεν τους δε για την προφορά και την διαφορά στον χαρακτήρα, άλλο θέμα, οι βραζιλιάνοι είναι πιο άνετοι, οι πορτογάλοι φιλόλογοι ακριβείας, ρωτάς, πάει ο δρόμος από δω για το τάδε μέρος, και σου απαντούν, όχι ο δρόμος δεν πάει, ο άνθρωπος πάει, και σεις πού θέλετε να πάτε, κι αυτά δεν είναι ανέκδοτα, είναι βγαλμένα από τη ζωή την άτιμη.

Υστερόγαμον: σεντόνιιιιιι..! Η φωτό στο λινκ φυσικά δεν είναι η δική μου, δεν μπορώ ν΄ανεβάσω, παρά μόνο σεντόνια στην ταράτσα.