APAIXONADA

Ε, τον έβδομο, δεν άντεξα, τον ρώτησα. Πορκέ, βρε, με περνάς για γαλλίδα; Διότι, λέει, είπες cigarro! Με γ δηλαδή κι όχι με γ, που είναι παχύ χ! Κι ένα γαλλικό αξάν! Πού το βρήκα γω το γαλλικό αξάν, στη Γαλλία με περνάγαν για πορτογαλίδα και στην Βραζιλία με λέν γαλλίδα... Μην πω, στην Αθήνα, που με έκαναν για ισπανίδα! Βέβαια, όταν διευκρινίζω, ότι είμαι περήφανη ελληνίς, εκστασιάζονται, σπάνιο είδος, εξωτικό κι επαπειλούμενο με εξαφάνιση. Αλλά παραμένει το ερώτημα: τί γαλλικά, τί πορτογαλικά και τί τ΄ανάμεσό τους; Τα γω του έγωτα; Το γεγητογευμένον γω; Το γητευθέν εγώ; Αλλά και άβυσσος η προφορά του βραζιλιάνου!

Ο οποίος βραζιλιάνος κυκλοφορεί τελευταία με σημαίες στ΄αυτοκίνητο, μουσική, καραμούζες και σφυρίχτρες, έχει λαλήσει εντελώς, δεν μπορεί να περιμένει άλλο, αγωνιά για την έναρξη του μουντιάλ, που το λέει μουντζιάου! Μη γελάτε, σας ακούω, κι ο Ρονάλντο λέγεται Χονάλντζου, το Ρίο, Χίου και η Βραζιλία, Μπραζίου και είναι αρσενικιά, σαν να λέμε ο Βράζιλος!

Πάντως αυτή η πόλη φροντίζει να με μάθει καλά τη γλώσσα, κάθε λέξη πολύ εμπειρικά, στο πετσί μου, αφού εξάλλου της έχω αφήσει αυτήν τη φροντίδα, κι εγώ δεν κάνω μαθήματα, έχω σιχαθεί τη θεωρία μια ζωή, προτιμώ πια να βουτάω με το κεφάλι στο νερό. Να, για παράδειγμα το νερό. Τρεις φορές την έπαθα και δεν πρόσεξα να πάρω νερό χωρίς ανθρακικό, μια φορά γυρίζω σπίτι διψασμένη, ανοίγω την πόρτα, στο ένα χέρι το ποδήλατο, στο άλλο το κλειδί και ένα τσαμπί μπανάνες, σκοτάδι, το σκάει το γατί, να πάει να ξύσει τα χαλάκια, να νιαουρίσει και να μυρίσει έξω απ΄όλες τις πόρτες, αφήνω ανοιχτή την πόρτα, κάνω να πιω νερό, πφφφφφφ....σόδα, πάλι τα ίδια, κι είχε κουνηθεί το μπουκάλι, καταβρέχεται ο τόπος όλος κι εγώ μαζί, πάω να πιάσω μια πετσέτα, αλλά κατουριόμουν κιόλας, τρέχω στο σκότος, μπερδεύομαι με την πετσέτα και το καλώδιο των ακουστικών, καθυστερώ δραματικά, πανικός, τέντα η πόρτα, το γατί ουρλιάζει στο διάδρομο, δεν πάει έξω στα γρασίδια, όχι θέλει να βγει όλος ο κόσμος, να μπει να κάνει έλεγχο στα σπίτια τους, δυο σκυλιά από κείνα τα φωνακλάδικα, σηκώνουν τον όροφο, άντε τώρα να μαζέψουμε το βρακί, τη γάτα και να ξαναπάμε νυχτιάτικα για νερό, που να μην κάνει μπουρμπουλήθρες, όποιος δεν έχει μυαλό, έχει ποδήλατο.

Μα και με τη βροχή, ραντεβού έχω; Δυο φορές έβρεξε μέσα σ΄ένα μήνα και βάλε, είναι η εποχή της ξηρασίας, κανονικά δεν πέφτει σταγόνα για έξι μήνες, κι ό, τι έπεσε απρόσμενα, έπεσε πάνω μου χύμα και γενναιόδωρο. Μήπως δηλαδή και ξέχασα πώς τη λένε τη βροχή, να την θυμηθώ, chuva τηνε λένε, κι εδώ που τα λέμε την είχα επιθυμήσει. Γιατί είναι κι η ξηρασία ανυπόφορη, δεν φτάνει που κιτρινίζει το γρασίδι, είναι ξερή η ατμόσφαιρα και γεμάτη σκόνη, καίνε τα μάτια, ο λαιμός, πνίγεσαι, βρομοκοπάει τόπους τόπους όλη η Μπραζίλια σαν το λιμάνι του Ζάντε, όταν είχε πρόβλημα, δεν ξέρω αν έχει ακόμα, χώρια το καυσαέριο κι η ζέστη το πρωί, δεν σε σώζουν δυο καρύδες κι ένας ανανάς στην καθησιά σου, ψοφάς κι αυτό είναι όλο. Έτσι, βλέπεις τις βραζιλιάνες να πηγαίνουν με ομπρέλες και τους βραζιλιάνους λιώμα ανάσκελα σε καμμιά σκιά, αυτός είναι ο ...χειμώνας λοιπόν, κι όταν δροσίσει, που πέφτει η νύχτα κατά τις έξι τ΄απόγευμα, λένε όλοι graça a Deus.

Όχι, δεν πρόλαβα να κάνω ούτε δυο πεταλιές, άρχισε να ρίχνει μπαμπού στην αρχή και κατόπιν φοινικόδεντρα χοντρά χοντρά, γύριζα σπίτι απογευματάκι και δεν σταμάτησα, σε δυο λεπτά βέβαια είχα γίνει molhada, μούλια, εντελώς, άρχισε να γίνεται κι επικίνδυνο, πρώτον δεν έβλεπα κι έπειτα ήταν σαν νά ΄τρωγα ξύλο, τόσο δριμύ νερό, μα φτάνοντας στην γειτονιά μου σε κανένα τέταρτο, μόνο ψιχάλιζε, και πιο πέρα...πιο πέρα δεν έβρεχε καθόλου, έτσι είναι εδώ, στη μια γειτονιά πέφτει ο ουρανός και στην άλλη ξύνονται. Αν μάλιστα είσαι στο δρόμο μπορείς συχνά να δεις ξεκάθαρα τη γραμμή της βροχής, από ποιο σημείο και μετά βρέχει ή δεν βρέχει.

Στην πορταρία, το θυρωρείο, η μις βρεγμένο μπλουζάκι χαιρέτησε αδειάζοντας τα παπούτσια της. Αν και κάθε μέρα κυκλοφορώ με σανδάλια, έτυχε να έχω μετά από πολύ καιρό φορέσει πάνινα. Αργότερα άνοιξα την τσάντα μου (την αδιάβροχη). Τίποτα δεν είχε γλιτώσει. Ένα μπλοκάκι, έτρεξε το μελάνι, γράφω με πένα τρομάρα μου, είχαν όλες οι σελίδες σχέδια, σαν αυτά που σου δείχνουν στα ψυχολογικά τεστ. Ρεάλια σε χαρτονομίσματα και κάτι λογαριασμοί του σπιτιού κλαίγανε τον βρεγμένο καπνό και τα χαρτάκια. Αφού έκανα ντους, ήπια έναν ζεστό καφέ και κάπνισα καπνό πίπας, καλός είναι, μυρίζει βασιλόπιτα.

Την άλλη μέρα το βραδάκι βάζω τα απορρυπαντικά μου, τα αποσμητικά μου, τα αρώματά μου, τα σορτσάκια μου τα ασιδέρωτα, τα σανδάλια μου τα κλασικά και βγαίνω να πάω στην ελληνική κοινότητα, τρία λεπτά με το ποδήλατο απ΄το σπίτι μου. Κι όπως κατηφορίζω, πιάνει η ρουφιάνα! Τίποτα δεν έδειχνε! Πλιτς πλιτς, λέω θα προλάβω, αμουδέ, molhada, ράι θρου! Και δεν είναι τούτο το χειρότερο, καταλασπωμένη κιόλας, με γράσα και λάδια, γιατί έχω βγάλει τα φτερά, αφού δεν βρέχει υποτίθεται, αχ, κι είναι παράξενο, μου λένε, αυτήν την εποχή! Κι όταν λέω ρουφιάνα, το εννοώ, γιατί για τρία λεπτά ήταν όλο το κακό, δεν πρόλαβα να σκουπίσω τα γυαλιά μου στην βρεγμένη μου μπλούζα, και είχε σταματήσει! Αλλά με την κουφόβραση, αν κι είχα βραχεί πραγματικά πολύ, στέγνωσα, όσο να κάνω ένα τσιγάρο με γεύση βασιλόπιτας.

Υστερόγαμον: Αυτό, ποδηλατώντας.