CAFÉ DA MANHÃ

Επιστρέφω διαδικτυακώς μετά από αρκετό καιρό λόγω έλλειψης σύνδεσης. Βέβαια είναι πολύ πιθανό σε λίγες μέρες να μείνω πάλι εκτός, διότι η σύνδεση που έχω τώρα είναι με λυσσασμένη ογκοχρέωση και θα κοιτάξω να βάλω και μια σταθερή απεριόριστη το συντομότερο. Προς το παρόν τρώω ηδονικά τα giga και πίνω τον απαραίτητο café da manhã, τον βραζιλιάνικο πρωινό καφέ, ιερό όπως κι ο ελληνικός, α όλα κι όλα, κρίση, ξεκρίση και πνίξη, χωρίς καφέ και καπνό δεν γίνεται τίποτα, κι άμα δεν έχετε ψωμί, γιατί δεν τρώτε pão de queijo, τυροψωμάκι, είπεν το Ταμείον.

Λοιπόν, αυτή η ανάρτηση είχε ξεκινήσει χθες νωρίς το πρωί και τώρα είναι η επαύριο, Κυριακή μεσημέρι, αλλά δεν πτοούμαι, συνεχίζω! Εδώ στην Μπραζίλια, που λέτε, είναι πράσινα κι ωραία. Στην Αθήνα απ΄ότι μαθαίνω είναι μαύρα και άραχλα. Αυτή η μυρωδιά από μπαρούτι είναι πολύ άσχημη. Χαλάει τη γεύση του καφέ διεθνώς.

Έστω και πικρός, ο καφές είναι απαραίτητος, γιατί χωρίς καφέ πώς να ξυπνήσει κανείς; Εδώ μάλιστα είναι πιο καλά τα πράγματα γιατί ούτε βρακί χρειάζεται να έχουμε, κάνει πάντα ζέστη το πρωί, φτάνει ένα χαϊμαλί για ομορφιά, και τα βράδυα, που πότε πότε ψυχραίνει, βλέπουμε ποδόσφαιρο και ζεσταίνονται τα αίματα. Στην περίοδο πάλι των βροχών βρέχονται τα ρούχα, λασπώνονται, πού να τριγυρίζεις μούσκεμα και μετά ν΄αλλάζεις και να πλένεις... καλύτερα χωρίς ρούχα. Αλλά ο καφές; Ούτε φαγητό χρειάζεται, αστείον πράγμα, σινιόρα Σουσού μου, είμεθα υπεράνω, αλλά, επαναλαμβάνω, ο καφές;

Η λύση είναι απλή και σαν ιδέα μού ήρθε μια μέρα που πήγαινα με το ποδήλατο στο πάρκο, έχει λαό εκεί ειδικά τις Κυριακές, και ποδηλατόδρομο που τρέχουν πάνω κάτω ποδήλατα και πατίνια. Πήγαινα κάπου έξι χιλιόμετρα χωρίς να κρατάω το τιμόνι και στο ένα χέρι βαστούσα μια χλωρή καρύδα και έπινα την agua de coco με το καλαμάκι. Ουσιαστικά, αν εξαιρέσουμε ώρες αιχμής, αυτοκίνητα και μερικούς δρόμους με λακκούβες, μπορώ να κάνω όλο το Πλάνου Πιλότου χωρίς να κρατάω το τιμόνι, που σημαίνει ότι σε λίγο το ποδήλατο με δύο ρόδες θα μου είναι περιττό και θα το αλλάξω με ένα μονόροδο, που είναι και πιο πρακτικό στη μεταφορά.

Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη εξάσκηση με τις καρύδες, ή μάλλον καλύτερα με μάνγκα, που είναι κοκκινωπά και φαντάζουν περισσότερο και γιατί οι καρύδες παραείναι βαριές. Ήδη έχω κάνει επαφή με ένα τσίρκο με έδρα το Belo Horizonte, πρωτεύουσα της επαρχίας Minas Gerais, νοτιοανατολικά από εδώ. Έχει απ΄όλα, ζώα, κλόουν, ακροβάτες, εξωτικούς ποδηλάτες, δραματοποιημένα γεγονότα από την παγκόσμια ιστορία, και χορογραφίες με εθνικές φορεσιές, μέχρι φουστανέλες παρουσιάζονται. Προσεχώς θα αναρτήσω πρόγραμμα με τις παραστάσεις μας! Τιμή εισιτηρίου: όσο ένας καφές!

Υστερόγαμον: ε, εντάξει, τί να υστερογαμήσει κανείς, δεν έμεινε και τίποτα!