... σ΄ ένα παλιό βενζινάδικο! ΄Οταν φέρνω τη μια άκρη των φτερών του Plano Piloto με την άλλη, το νότο με το βορρά, περίπου είκοσι χλμ, τα δυο φτερά σηκώνουν το ποδήλατό μου και το μπλέκουν με τα σύννεφα, είναι πολύ κοντά στο κεφάλι μου τα σύννεφα του Planalto!
Κι έχει συμβεί το παράδοξο, ενώ κυκλοφορώ με ποδήλατο, να συχνάζω στα βενζινάδικα πιο πολύ κι από τους νταλικιέρηδες! Πότε για αέρα, πότε για νερό και γενικά για είδη πρώτης ανάγκης, τα βενζινάδικα εκτελούν χρέη περιπτέρου όλες τις ώρες. Κι ακόμη είναι τόποι συνάντησης, όταν δίπλα υπάρχει κάποια καντίνα, όπως σε ένα από τα τρία βενζινάδικα που με μάθανε πλέον, μια καντίνα με λιβανέζικα σουβλάκια, shawarma, σαβρουμάδες, εξ ου και σαβουρώνω, με κοτόπουλο και μοσχάρι και φαλάφελ και μπύρες, εκεί μαζεύεται κόσμος κάθε βράδυ, φοιτητές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, υπάλληλοι των γύρω ξενοδοχείων και παρακολουθούν ποδόσφαιρο και άλλα αθλητικά, πρόσφατα που πήγα ήταν πολύ αστείο να είμαστε με τα καλοκαιρινά και να βλέπουμε τα παγοδρόμια του Καναδά! Κι εκεί έχω κάνει απρόσμενες κουβέντες, για το Amarcord ή για το αν το σακκάκι μπορεί να συνδυαστεί με παρδαλή βερμούδα ή αν η βότκα πηγαίνει με χυμό μαρακαζού και πόσα μάνγκα βάνει ο σάκκος! Όταν πρωτοπήγα σε βενζινάδικο ένα απόγευμα να βάλω αέρα, έψαχνα την κλασική τρόμπα με τη βελόνα, αλλά τελικά βλέπω σε μια άκρη δυο μηχανήματα, το ένα έλεγε AR και το άλλο AGUA, πάω στο πρώτο, είχε τέσσερα κουμπάκια, έπρεπε να ορίσεις την πίεση και μετά να πατήσεις ένα άλλο κουμπί να βγει ο αέρας, ακούω ένα μπιιιιι...., βγαίνει μετά από λίγο ο αέρας δυνατά, φοβήθηκα μην εκραγούν οι σαμπρέλες, και δεν φθάνει αυτό, στο δεύτερο λάστιχο πάτησα κατά λάθος με μεγαλύτερη διάρκεια το κουμπί, ώστε, αφού φούσκωσα το λάστιχο, πήγα να τοποθετήσω το σωλήνα πίσω στη συσκευή, αλλά μπιιιι... έβγαινε πάλι ο αέρας, χόρευε και τιναζόταν πάνω ο σωλήνας, δυο, τρεις φορές, δεν μαζευότανε ο φίδουλας, πεθάνανε στα γέλια δυο κοπέλες που σφουγγαρίζανε πιο πέρα στις αντλίες, todo bem? bem και παρα bem, μην πω με τους αυτοματισμούς, πρέπει να βάζω τα psi σταδιακά, γιατί θα κλαίω τα λάστιχα!
Κι έχει συμβεί το παράδοξο, ενώ κυκλοφορώ με ποδήλατο, να συχνάζω στα βενζινάδικα πιο πολύ κι από τους νταλικιέρηδες! Πότε για αέρα, πότε για νερό και γενικά για είδη πρώτης ανάγκης, τα βενζινάδικα εκτελούν χρέη περιπτέρου όλες τις ώρες. Κι ακόμη είναι τόποι συνάντησης, όταν δίπλα υπάρχει κάποια καντίνα, όπως σε ένα από τα τρία βενζινάδικα που με μάθανε πλέον, μια καντίνα με λιβανέζικα σουβλάκια, shawarma, σαβρουμάδες, εξ ου και σαβουρώνω, με κοτόπουλο και μοσχάρι και φαλάφελ και μπύρες, εκεί μαζεύεται κόσμος κάθε βράδυ, φοιτητές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, υπάλληλοι των γύρω ξενοδοχείων και παρακολουθούν ποδόσφαιρο και άλλα αθλητικά, πρόσφατα που πήγα ήταν πολύ αστείο να είμαστε με τα καλοκαιρινά και να βλέπουμε τα παγοδρόμια του Καναδά! Κι εκεί έχω κάνει απρόσμενες κουβέντες, για το Amarcord ή για το αν το σακκάκι μπορεί να συνδυαστεί με παρδαλή βερμούδα ή αν η βότκα πηγαίνει με χυμό μαρακαζού και πόσα μάνγκα βάνει ο σάκκος! Όταν πρωτοπήγα σε βενζινάδικο ένα απόγευμα να βάλω αέρα, έψαχνα την κλασική τρόμπα με τη βελόνα, αλλά τελικά βλέπω σε μια άκρη δυο μηχανήματα, το ένα έλεγε AR και το άλλο AGUA, πάω στο πρώτο, είχε τέσσερα κουμπάκια, έπρεπε να ορίσεις την πίεση και μετά να πατήσεις ένα άλλο κουμπί να βγει ο αέρας, ακούω ένα μπιιιιι...., βγαίνει μετά από λίγο ο αέρας δυνατά, φοβήθηκα μην εκραγούν οι σαμπρέλες, και δεν φθάνει αυτό, στο δεύτερο λάστιχο πάτησα κατά λάθος με μεγαλύτερη διάρκεια το κουμπί, ώστε, αφού φούσκωσα το λάστιχο, πήγα να τοποθετήσω το σωλήνα πίσω στη συσκευή, αλλά μπιιιι... έβγαινε πάλι ο αέρας, χόρευε και τιναζόταν πάνω ο σωλήνας, δυο, τρεις φορές, δεν μαζευότανε ο φίδουλας, πεθάνανε στα γέλια δυο κοπέλες που σφουγγαρίζανε πιο πέρα στις αντλίες, todo bem? bem και παρα bem, μην πω με τους αυτοματισμούς, πρέπει να βάζω τα psi σταδιακά, γιατί θα κλαίω τα λάστιχα!
Κάθε Κυριακή κλείνουν μέχρι τη δύση του ηλίου έναν κεντρικό οδικό άξονα της πόλης και τον παραχωρούν στους ποδηλάτες, τρέχουν λοιπόν άλλοι με τα ποδήλατα, άλλοι με πατίνια ή με τα πόδια πάνω κάτω, καταλήγουν στο πάρκο, αλείφονται λάδια και συνεχίζουν τις ασκήσεις στις μπάρες και τα γρασίδια, μετά μπαίνουν κάτω απ΄τα ντους ή λιάζονται σαν τις σαύρες. Άλλοι ασκούνται στις πολεμικές τέχνες, άλλοι επιδεικνύουν τους μύες τους, κάποιοι κάνουν καποέιρα και ορισμένοι μασάζ κάτω από μια τέντα, μερικοί ταϊζουν τις πάπιες...
Μοιάζει ώρες ώρες η πόλη ολόκληρη μ΄ένα γυμναστήριο, εγώ πάλι είχα φτάσει μια φορά στο τέλος της Asa Norte με αντηλιά κι έψαχνα νερό, γρασίδι αποδώ, σπίτια από κει, η λίμνη παραπέρα, ήξερα ότι πιο πάνω προς τ΄ανατολικά είναι ένα εμπορικό και γύρω γύρω εστιατόρια και καφετέριες, αλλά σχετικά μακριά, και βέβαια είχε και στο δρόμο της επιστροφής από την πάνω μεριά, τώρα όμως, αν ήθελε πιο πριν το ποδήλατο αέρα εγώ ήθελα νερό και είχα αφήσει πίσω δέκα βενζινάδικα, διότι σκέφτηκα, κάπου στην άκρη θά΄χει κάτι για καφέ, αλλά τίποτα, να βλέπω γύρω γύρω χαρούμενους αθληταράδες να τρέχουνε, πιο πέρα κόσμος μαζεμένος σε θρησκευτικά ιδρύματα, παρακεί παιδικά πάρτι, δεν ήξερα ακόμα την περιοχή, είχα βγει για αναγνωριστική κι έκανα κύκλους σαν κατάρα, τελικά, ιδού, μια τορτερία, γλυκά μέσα, παίρνω έναν καφέ, μια τάρτα φράουλα και δύο μπουκάλια νερό, γουρλώνει τα μάτια της η πωλήτρια, δύο; ναι, καλέ, δύο, τί΄ναι μισό λίτρο νερό κι αργεί να βρέξει!
Υστερόγαμον: Το βράδυ έριξε κουρτίνες και μπρόκολα!
Η φωτό από την περιοχή του ζωολογικού κήπου!
