TROPICICLISMO!

Πώς να αιστανθώ χριστουγεννιάτικα και χουχουλιαστά με αυτόν τον ήπιο καιρό της Αθήνας, όπου τα άρτι αποκτηθέντα παγοδρόμια μετατρέπονται σύντομα σε λιμνοδρόμια; Κι όταν μάλιστα ετοιμάζομαι να ταξιδέψω σε μια χώρα, όπου το βασικό αξεσουάρ της φθινοπωρινής - χειμερινής μόδας είναι το μαγιώ, όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες από ένα περσινό σετ του Sartorialist με μόδα του Rio de Janeiro!

Όταν εμείς έχουμε τυπικά χειμώνα, εκεί έχουν καλοκαίρι, μα είναι ένα περίεργο καλοκαίρι, ζεστό και βροχερό, με μια λέξη τροπικό. Εκεί δηλαδή που κάθεσαι στην παραλία και πίνεις την μπατίντα ντε κόκο σου, αίφνης ξεσπάει μια καταιγίδα και φεύγεις γρήγορα γρήγορα χωρίς να προλάβεις να φορέσεις τις σαγιονάρες σου, που δεν τις πολυχρειάζεσαι κιόλας.

Οι βροχές σταματούν κατά τον Απρίλη, τότε ξεκινά η δεύτερη εποχή, της ξηρασίας, ο "χειμώνας", με μέση θερμοκρασία γύρω στους 15 C., εκτός από τα πολύ νότια της χώρας, όπου μπορεί και να χιονίσει, και όπου το καλοκαίρι η κουφόβραση είναι πιο ανυπόφορη.

Κι επειδή εκεί που θα πάω δεν έχει θάλασσα, με βλέπω να κάνω ποδήλατο τροπικάου, δηλαδή ποδηλατάδα γύρω από τη λίμνη, περιμέτρου 80χλμ, με την επικρεμάμενη πιθανότητα βροχής, άστην να πέσει!

Κυρίως μετά την περίοδο των βροχών, προσφέρονται και πιο κουρσάδικες εξορμήσεις. Μάλιστα φέτος έγινε μια επιχείρηση καθαρισμού του ποδηλατόδρομου έξω από την πόλη, από τις λάσπες και το χορτάρι που είχε θεριέψει.

Με την συνεργασία του δημοτικού προγράμματος Pedala DF, κατόπιν έκκλησης των ποδηλατών, η κόκκινη λάσπη καθαρίστηκε με φτυάρια και κασμάδες. Όσο για το χορτάρι, η λύση ήταν ακόμη οικο-λογικότερη: δύο αγελάδες τράφηκαν καθ΄όλο το μήκος μέχρι σκασμού!

ΓΑΤΙΚΙΟΥΡ

Απόψε πήγαμε με την αδελφή μου την πριμαντόνα τις δύο γάτες στη γιατρό. Η αδελφή μου ως ντίβα της όπερας κάλεσε ραδιοταξί. Οι κυρίες γάτες μεταφέρθηκαν η καθεμιά στο καλαθάκι της χωρίς να κάνουν κιχ, μιχ, τίποτα. Είχα μιαν ανησυχία, ότι ο κώλος της δικιάς μου της μαύρης Κοκούς δεν θα χωρούσε πια στο πάνινο σακκίδιό της. Όμως ευτυχώς, όχι μόνο χώραγε αλλά και περίσσευε. Κανείς δεν την βλέπει μέσα απ΄αυτό το σακκίδιο, και καλύτερα, γιατί είναι μαύρη και σκιάζονται, αφού είναι μια γάτα σκιά. Η άλλη πάλι, η Φουφού, καμάρωνε στο πλαστικό καλάθι της μ΄ένα κόκκινο κολιέ με στρας και κουδουνάκι, αν είναι δυνατόν, η δε Κοκό δεν φορούσε παρά τη γούνα της.

Στην γιατρό περιμέναμε υπομονετικά στο σαλονάκι. Μέσα είχαν σειρά κάτι κουνέλια. Έξω έφερναν βόλτες δυο μαύρες γάτες, που ζουν στο διπλανό ρημάδι. Κάτι περίμεναν. Ήξεραν. Γιατί σε λίγο έφτασε μια κυρία και τότε η μικρότερη γάτα, που αποδείχτηκε κόρη της μεγαλύτερης, στάθηκε στην είσοδο και άρχισε κάτι μγίου-μγχιιι, ενώ εγώ προσπαθούσα να κρατηθώ μη γελάσω, γιατί η φωνή της γάτας είχε την ίδια χροιά με την φωνή της κυρίας. Η οποία γάτα αναγνώρισε το αυτοκίνητο της κυρίας και έτρεξε για την τροφή της. Μετά έμαθα, ότι το γατί αυτό είναι μέλος μιας ολοένα αυξανόμενης ομάδας στειρωμένων γατιών, τα οποία μαζεύει μια ομάδα ζωόφιλων, τα δίνει στην εν λόγω κυρία, που έχει το κλειδί του ιατρείου, και μες τη νύχτα τ΄ αφήνει εκεί να τα βρει η γιατρός το πρωί και να τα στειρώσει ή περιποιηθεί, αν έχουν κάποιο πρόβλημα. Η ίδια η γιατρός είχε ασχοληθεί για χρόνια με το σπορ, να σκαρφαλώνει τοίχους και να σέρνεται κάτω από αυτοκίνητα, μα τώρα ανέθεσε σε νεότερες το έργο του μπόγια του ελέους.

Πρόσφατα βρέθηκε ένας ταλαιπωρημένος σκύλος με τρία πόδια, μικρόσωμης ράτσας και έψαχναν κάποιον να τον υιοθετήσει. Κάποιος έβαλε μια αγγελία στο φατσοβιβλίο και την άλλη μέρα βρέθηκε μια κυρία, που έχει σκοπό της ζωής της να μαζεύει τ΄αναξιοπαθούντα αδέσποτα και να τα φροντίζει. Τηλεφώνησε στη γιατρό, που δεν πίστευε σε τέτοια ταχύτητα, γιατί ένα άλλο σκυλάκι το είχε κρατήσει μήνες μέχρι να δοθεί κάπου, και παρότι η γιατρός της έλεγε, μα ξέρετε, έχει τρία πόδια... είναι μεγάλο στην ηλικία... η άλλη κυρία της εξήγησε τι ακριβώς κάνει, και όχι μόνο το πήρε, αλλά θα φέρει κι έναν γιατρό ειδικό για την αποκατάσταση του ποδιού του αναλαμβάνοντας και τα έξοδα!

Όσο για τα δικά μας οικόσιτα... όταν πηγαίνουν στο ιατρείο ευτυχώς φέρονται αξιοπρεπώς. Που σημαίνει, ότι η Φουφού δεν μας έφαγε για να της κόψει η γιατρός τα νύχια, μιας και όταν το επιχειρήσαμε στο σπίτι, κόντεψε να έρθει η αστυνομία από τις γοερές της κραυγές, χώρια οι λυσσασμένες νυχιές, και μόνο που την άγγιζες, γιατί καταλάβαινε, πως θα αμβλυνθούν τα φονικά της όπλα! Ένα σπυρί που είχε βγάλει στο μουσούδι μάλλον δεν είναι ανησυχητικό, ούτε έρπης, σαν τον υποτιθέμενο που είδε σε μένα η γιατρός, αλλά της εξήγησα πως δεν πρόκειται για έρπητα, παρά έχω καεί με μια ...κασερόπιτα, εδώ και μια βδομάδα, και δυσκολεύομαι να φάω και να χασμουρηθώ! Η Κοκό πάλι απέκτησε διαβατήριο για τη Βραζιλία και μικροτσίπ! Ουσιαστικά το γατί χρειάζεται πιο πολλά χαρτιά και τυπικούρες από μένα για να ταξιδέψει! Ta legal!

ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΙ

Στο δρόμο προς τα υποχθόνια καθόντουσαν, λέει ο μύθος, τρεις γριές! Οι τρεις θείτσες του Άδη! Κι είχανε λέει ένα μονάχα μάτι, που το δάνειζε η μια στην άλλη, παρότι όμως μισόστραβες, το στόμα τους ροδάνι και κουτσομπολιό σκέτο, κανείς δε γλίτωνε τον έλεγχο!

Όμως εγώ δεν σκόπευα να κατεβώ στον Άδη, μέχρι το Σύνταγμα ήθελα να πάω. Κι έτσι φαίνεται πως αντιστράφηκαν τα πράγματα, και δεν απάντησα γριές μα γέρους. Κι όχι μαζί αλλά χώρια, με τη σειρά. Ο ένας ήρθε κάτω απ΄την ελιά, ο δεύτερος έκανε ποδήλατο κι ο τρίτος βάσταγε μια λάμπα!

Τούτο τον καιρό στα χωριά όχι μόνο τις έχουνε μαζέψει τις ελιές παρά έχουνε βγάλει και το λάδι. Εγώ κάθησα από κάτω απ΄ την ελιά γιατί είχε βγει το δικό μου το λάδι, κι είχε αρχίσει να βρέχει πάλι, να μαζευτώ κάπως και να συνεχίσω. Κι αν νομίζετε πως δεν έχει πια ελιές στην Αθήνα και το περίχωρο κάνετε μέγα λάθος και δηλώνω ότι δεν ήταν μία αλλά τρεις ελιές, πυκνές πυκνές και δροσισμένες.

Όπου μες την ερημιά καταφθάνει ο πρώτος γέρος, εκατό ετών ευθυτενής με παλτό, τραγιάσκα και χαρτοφύλακα, χωρίς ομπρέλα, και μου λέει buongiorno! Αυτό τι μοντέλο είναι, ποιού έτους; Του '89, απαντώ. Α, bellissima, και κάνετε αθλητισμό; Όχι, μόνο για το γούστο μου! Κι έχετε αλλάξει το κέντρο, τις ταχύτητες (το μάτι του είχε πέσει από μακριά στον πίσω τροχό), ναι, και τα λάστιχα είναι κι αυτά γαλλικά, όχι αμερικάνικα, α, στην ιταλία είχε ωραία ποδήλατα, bicicleta το λέγαμε το ποδήλατο, μπι-τσι-, μα δεν το συνέχισε, κι εγώ τό΄χω το χούι να μη ρωτάω ποτέ τίποτα, εκεί έφυγε το μάτι του απ΄τον τροχό, πήγε στις ελιές και πάνω απ΄τις ελιές, ciocc, pinarello, colnago! του πετάω, τον πέτυχα ανελέητα στομάχι, καρδιά και δόξα πατρί, τραύλισε λίγο, να...να προσέχετε, οδηγούν απρόσεχτα...

Στη λεωφόρο παρακάτω, στη δεξιά λωρίδα βλέπω μπροστά μου μια κιτρινορόζ χελώνα με γυαλιά του σκι απάνω σ΄ένα κουρσάκι ξυράφι, πλησιάζω, άλλος εκατοχρονίτης αθλητής, ένα κουβάρι δεμένο με το ποδήλατο, ανακλαστικά έλαμπαν, πράσινο σακκίδιο, κόκκινες κεραίες, κουμπωτά πετάλια, και μ΄αρχίζει τις κόντρες! Όταν τον περνούσα, κι αυτό λόγω της κίνησης, γιατί αλλιώς είχα παραλύσει από τα γέλια, πάταγε μια κόρνα με φούσκα, πρρρρρρρ..! Τότε εγώ άφηνα το πετάλι χαλαρό κι ο κουμπωτός έσκιζε το χιονόνερο μες τον κόντρα αέρα!

Κέντρο και για να ξεπαγώσω, να συνεχίσω μια δουλίτσα που είχα, σταματάω να πάρω έναν καφέ, αφήνω λοιπόν το ποδήλατο κοντά μου στηριγμένο στο πεζοδρόμιο, έπινα τον καφέ και ατένιζα το μέλλον μ΄ αισιοδοξία, έναν λόφο σκουπίδια απέναντι, τον κόσμο να κάνει άλματα, κι απορροφημένη καθώς ήμουν απ΄ το θεσπέσιο θέαμα δεν πήρα είδηση αμέσως τη λάμπα! Εδώ ήταν ένας γέρος πιο γέρος απ΄τους προηγούμενους δύο, θά΄χε ήδη πάει στα καταχθόνια και γύρισε, από κει φέρνοντας μια λάμπα, την κόλλησε κάτω απ΄ τη μύτη μου επίσημα και με τα δυο του χέρια, στον δεξιό αγκώνα βαστούσε και μια λευκή πάνινη τσάντα με κάτι χαρτιά μέσα, υψωμένος ο κλασικός στρογγυλός γαλακτερός γλόμπος με βάση και καλώδιο, κρεμόταν το καλώδιο, κι αν ο πρώτος γέρος φορούσε καφέ, ο δεύτερος παρδαλά, ετούτος όλος κρεμ, μπουφάν, παντελόνι και λευκό πουκάμισο. Και τί μου λέει; Μη χαζεύεις, κι έχε το νου σου, να μην τον χάσεις και να κοιτάς και το ποδήλατο, γιατί μετά θα ψάχνεις με τη λάμπα! Είπεν και κατηφόρησε.

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

στην πλατεία την κυριλέ
φύλλα κίτρινα και μπλε
τα δεντράκια στο τσιμέντο
πίνουν τον καφέ τους φρέντο

στην πλατεία την λακκούβα
κάποιος έκοψε μια βρούβα
ξύλο μες τις τσέπες βάζει
κι οι τριγύρω κάνουν χάζι

στην πλατεία την παραπάνω
πού σε βρίσκω πού σε χάνω
πριν στηθούνε παστρικά
φράχτες κι εργολαβικά

TANGO TERRIBILE!

Θυμήθηκα σήμερα ένα όνειρο που είδα ...προχθές. Νωρίς το θυμήθηκα, θα πει κανείς, αλλά αυτό συνέβη μ΄έναν συνειρμό, όταν άκουσα στο ράδιο ένα τάνγκο. Το όνειρο βέβαια ήταν μια ολόκληρη περιπέτεια, όμως όλα είναι συγκεχυμένα πια, εκτός από το συγκεκριμένο επεισόδιο, που ήρθε στο νου μου μ΄ αφορμή τη μελωδία.

Μπαίνω, που λέτε, σ΄έναν αρκετά σκοτεινό χώρο, έναν προθάλαμο με σανίδι στο πάτωμα, και το μόνο που φέγγιζε κάπως ήταν δυο τσιμεντένιες κολώνες και το δοκάρι αποπάνω. Ησυχία.

Όπου εμφανίζεται μια λευκή θηριώδης μορφή, κάτι σαν παλαιστής του σούμο, αλλά πανύψηλος, τέρας, το κεφάλι του έφτανε στην οροφή και το σώμα του μ΄εμπόδιζε να προχωρήσω, κι όχι μόνο αυτό, είχε αρχίσει να κινείται αργά κατά πάνω μου με απειλητική διάθεση, με προκαλούσε να παλέψουμε και γω ήξερα πώς δεν τίθεται μεν θέμα να το σκάσω, όμως ήταν μάταιο και να παλέψω, στο μεταξύ το μουγγό μαμμούθ αργοσάλευε και σε λίγο θα μ΄έλιωνε σαν μυρμήγκι.

Κάνω λοιπόν ένα βήμα, κολλάω πάνω του και τότε ακούστηκε από κάπου αριστερά ένα τάνγκο, υποτίθεται μάλιστα πως εκεί γύρω υπήρχε και κόσμος, αλλά το τέρας ήταν δική μου υπόθεση. Κι ενώ δεν ήξερα καθόλου να χορεύω, άρχισα να ωθώ τον γίγαντα στο ρυθμό μαζί μου, κι εκείνος ανταποκρίθηκε και κάναμε και φιγούρες!

Υπήρξε μια προτροπή να προχωρήσουμε πιο μέσα, συνεχίσαμε να χορεύουμε σχεδόν πετώντας, ανάμεσα σ΄άλλους χορευτές σαν σκιές, σε μια τεράστια γυμνή αίθουσα, με μεγάλα γυμνά παράθυρα που φωτιζόταν μόνο απ΄το φεγγάρι!

Υστερόγαμον: παραμονές πανσελήνου όλ΄ αυτά, ε!

ΚΟΜΜΑΤΙΑ

Είμαι κάπως κομμένη και μέσα στη μαύρη νύχτα, εφόσον δεν μπορώ να κάνω τίποτα της προκοπής, αυτήν ειδικά τη μαύρη νύχτα, διότι τις άλλες διαπρέπω, ενώ τώρα είπαμε είμαι κομμένη και σκέφτομαι τα παράγωγα και τις εκφράσεις του κόβω, κι αυτό είναι βέβαια ο ιός της γρίπης του μπαμπινιώτη, με πολύ σοβαρά συμπτώματα, ορθογραφικά φταρνίσματα και λεξικολογικό ντελίριουμ τρέμενς.

Είμαι κομμένη λοιπόν, κομμάτια, αλλά και έκοψε η μαγιονέζα, του κόπηκε ο βήχας, κόψε και μοίρασε, δεν έκοψα το τσιγάρο, έκοψα μ΄αυτόν κι ας ήταν κόμματος, κομμένη δηλαδή και δεν θέλω πολλές κουβέντες, βαρέθηκα τα κομματικά!

Έχω κοπεί στις εξετάσεις αν και μ΄έκοβα για ικανή, κι ότι κόβει το μάτι μου αλλά δεν κόπτομαι για σαχλαμάρες, κομμένο το ρεύμα και το νερό, κόπος και κοπετός κι η βροχή δεν έκοψε!

Κόβω τα άκοπα φύλλα μ΄ένα κοπίδι κοφτερό άκοπα!

Μ΄έπιασε κόψιμο στην εθνική και δεν έκοβε η κίνηση, κάποτε έκοψα δεξιά και τό΄κοψα στα πόδια!

Μού΄κοψες τη χολή, δηλαδή με κοψοχόλιασες αλλά θα σ΄αφαλοκόψω, θα σε κάνω κομματάκια, λίγο θα καθήσω, πέρασα μόνο να κάνω το κομμάτι μου και να κόψω κίνηση!

Κομμάτια να γίνει, κόβω ρόδα μυρωμένα!

Κόμμα και τελεία!

Υστερόγαμον: αφορμή από ένα ξεδιάντροπο σχόλιο για το κόψιμο που είχα αφήσει στην Αλεπούδα!