ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ, ΣΤΗΝ Α΄ ΕΘΝΙΚΗ!

Υπάρχουν λοιπόν κάτι μέρες που ξεκινάς το πρωί σαν πούπουλο και νωρίς το απογευματάκι έχεις πήξει σαν τυρί του τοστ. Στριμωγμένο σε δυο φέτες ψωμί, χαμένο ανάμεσα σε ζαμπόν, ντομάτα, ελιές, ταραμοσαλάτα, πιπεριές, σαρδέλες, καλαμπόκι, πατατάκια, σπανάκι, μπόλικο βούτυρο... ένα απαίσιο Σάντουιτς, Λόρδε μου!

Αλλ΄ ως τυρί ξεφεύγω, κάθε τυρί ξεφεύγει λίγο, είτε σαν κομματάκια που εξέχουν, είτε λιωμένο, είτε πάλι μεταμορφωμένο σε τυροσαλάτα, όλο και κάποιος τρόπος, ανεβαίνω στο ποδήλατο, εγκαταλείπω τα πιεστικά ψωμάκια, τις κουτσομπόλες ελιές, τις λυσσασμένες σαρδέλες και τα γλοιώδη βούτυρα και κάνω χαλαρό πετάλι στη Συγγρού.

Όπου αισθάνομαι μια ώθηση στην πλάτη, ένα χέρι πάνω στην πλάτη μου, τι γίνεται, δεν μπορεί να΄βγαλε το χέρι του κανένας οδηγός και να σπρώχνει, αλλά να, ένας ποδηλάτης είναι, με φάτσα ηλιοκαμμένη, αθλητής με τα κολάν του και τα χρονόμετρά του, τότε βλέπω με προσπερνούν κι άλλοι τρεις τέσσερις πάνω σε κούρσες, του σκοτωμού.

Γεια χαρά και πώς από δω, προπονησούλα μεσημεριάτικα στο καυσαέριο, και γω να είμαι με το mountain, πηγαίνω σαν την κότα, και τι μου λέει, είδα πώς πεταλάρεις και σκέφτηκα, δικιά μας είναι! Τι δικιά σας καλέ, σεις τι είστε; Της Εθνικής, μου απαντά, πωπω, συγκίνησις, αλλά φοράτε παρδαλά, δεν φαίνεστε, εγώ όμως είμαι αστικός τύπος και φαίνομαι, χαλλλαρά και κόβω στο φανάρι!

Παρακολουθείς τα ποδηλατικά, τι να του πω, ε εε, εγκυκλοπαιδικά! Ε, και γω δεν είμαι τίποτα ακόμη, επιπέδου μάστερ μόνο! Να, εκείνος εκεί μπροστά είναι αξιώσεων! Μάστερ, χαχα, καλά εγώ είμαι σκέτο τίποτα και κρίμα που δεν έχω σήμερα την κούρσα να παίζαμε λίγο! Δεν πειράζει, δεν έχεις και άγχος!

Πράγματι, δεν έχω καθόλου άγχος με το ποδήλατο, αυτό μου έλειπε, να μου γίνει άγχος το ποδήλατο, οπότε η ομάδα χάθηκε σαν φτερό και γω κόλλησα όπως πάντα στην κίνηση στο Φιξ, αναπτερωμένη ωστόσο με μια αίσθηση δυναμισμού πάνω στη λεωφορειολωρίδα. Χαιρέτησα κι έναν σπαστούλη, που τον πετυχαίνω συχνά να βγαίνει απ΄το μετρό. Η αλήθεια είναι έφτασα σε υποκειμενικό χρόνο dt στο Σύνταγμα, αυτά κάνει η ποδηλατική λίμπιντο!

Υστερόγαμον: Πάω Βραζιλία na certa, τον Φλεβάρη, υπογράφτηκαν τα κιτάπια την Δευτέρα!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥ

ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ

Δεν είναι δυνατόν, δεν παίζει, δεν υφίσταται! Υπάρχει ένα σημείο στη οδό Σταδίου, στο οποίο φαίνεται πως πάλλονται σχιζοφρενικά ενεργειακά ρίγη μεταξύ 10-11 μμ. καθ΄εκάστην! Δεν είναι τυχαίο, ότι δυο τρεις φορές που έχω σταθεί εκεί βράδυ, ανοίγει η πύλη της παράνοιας. Δύο από αυτά τα φαινόμενα είχα αναφέρει παλιότερα, και βαριέμαι να παραπέμψω τώρα, κάπου μέσα στα προηγούμενα ασυνείδητα ποστ μου θα βρίσκονται, καλύτερα λοιπόν να μιλήσω για το τρίτο φαινόμενο, διότι σημειώθηκε πρόοδος! Το πρώτο το άκουσα, με το δεύτερο μίλησα και το τρίτο τ΄αποψινό... το ΑΓΓΙΞΑ!

Περνάω τη διάβαση και ανεβαίνω με το ποδήλατο στο πεζοδρόμιο με σκοπό να το δέσω κάπου εκεί. Ανεβαίνοντας κάνω δυο τρία μέτρα και σταματώ στην δεύτερη κολώνα από την απέξω πλευρά ξυστά. Το πεζοδρόμιο πλατύ, άδειο, όχι όμως ολόαδειο! Ένας τύπος με μούσια κι εφημερίδες στ΄αριστερό του χέρι ερχόταν προς το μέρος μου, κι όπως σταματάω, επαναλαμβάνω, ξυστά στην κολώνα, και μισοκατεβασμένη απ΄το ποδήλατο, ακούμπησε ο αριστερός μου αγκώνας τον αριστερό του αγκώνα, ελαφρά.

Τι ήτανε να τον ακουμπήσω! Έφριξε! Το μούσι του έγινε βούρτσα! Σε άλλη περίπτωση, λες ένα ωπ, ένα συγγνώμη, ένα κάτι τελοσπάντων και το θέμα λήγει εκεί! Και γω είχα φωνάξει μες την Ακαδημίας για το ταξί που με χτύπησε, αλλά το χέρι μου και προπάντων το γόνατο πονούν ακόμη, και το κουρσάκι κάθεται γιατί δεν πρόλαβα να το φτιάξω! Ο μουσάτος όμως ήθελε να βγάλει κάποιο άχτι. Και τότε άνοιξε η πύλη της παράνοιας:

Πού πας έτσι; Και θα μας σκοτώσεις! Κι εδώ είναι πεζοδρόμιοοοοοο! Κι αν ήτανε η μάνα μου που΄ναι γριά κι ανήμπορη θα την σκότωνες; Κι είν΄αυτός τρόπος που κυκλοφορείς; Κι αν είχα χτυπημένο χέρι με πρόβλημα; Εντωμεταξύ του είπα ότι ήμουν σταματημένη πριν φτάσει δίπλα μου κι ότι ίσα που ακουμπήσαμε καθώς κατέβαινα απ΄το ποδήλατο, για ένα άγγιγμα κάνει έτσι; Και τότε στο μετρό ή τα λεωφορεία ή το πρωί στο ίδιο πεζοδρόμιο δεν κυκλοφορεί για να μην τον σκουντάνε; Και να, πόσα μηχανάκια ανεβαίνουν σαν νά΄ναι δρόμος και να μην φωνάζει για ένα ποδήλατο σταματημένο. Κι ότι μάλλον εγώ έπρεπε να του φωνάξω που με ακούμπησε γιατί ο δικός μου αγκώνας είναι χτυπημένος και πονάει! Αυτά του τα είπα επίτηδες για να φρίξει. Πράγματι έφριξε κι άρχισε να ουρλιάζει φεύγοντας, ε, μα είσαι βλάκααααας! Βλάκαααας! Με τις φωνές βέβαια είχαμε αρχίσει να γινόμαστε θέαμα. Τελικά ο μυγιάγγιχτος έφυγε αφρίζοντας.

Στην αρχή χαλάστηκα λίγο γιατί γενικά προσέχω αλλά μετά με έπιασαν γέλια. Ο τύπος ήταν στον κόσμο του και το άγγιγμα τον προσγείωσε ανώμαλα. Χώρια που πήγαινε κοντά κοντά στις κολώνες, γιατί ίσως και να φοβόταν τ΄αυτοκίνητα που ανέβαιναν τη Σταδίου! Ή πάλι η κολώνα που διάλεξα να σταματήσω ήταν ο σύνδεσμός του με τον πλανήτη Γη, μια είσοδος σε κρυφή υποχόνδριο σκουληκότρυπα και δεν ήθελε να στέκονται ποδήλατα εκεί να ταράζουν την ενεργειακή ροή... ποιος ξέρει...

ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΗΣΗ

Την προηγούμενη βδομάδα με χτύπησε η πόρτα ενός ταξί στην Ακαδημίας. Σταματάει ξαφνικά αριστερά μου μες τη μέση, γινόταν χαμός από την κίνηση, ανοίγει η πίσω πόρτα, την βλέπω που ανοίγει, βγάζω μια καλή γκαριξιά, αλλά ο βιαστικός απομέσα δίνει δεύτερη ώθηση και χαριστική, και πετάει ανενδοίαστα την πόρτα διάπλατα πλέον, ούτε που κοίταξε, ούτε που πήρε χαμπάρι, πού είστε κύριε, στο χωράφι σας και πετάτε πόρτες, να μας σκοτώσετε λίγο πριν την Όπερα;

Δεν προλαβαίνω λοιπόν πια τίποτα, με πιάνει η άκρη της πόρτας γόνατο, χέρι, δεν καταφέρνω ισορροπία, πέφτω δεξιά, ευτυχώς ανάμεσα στο περίπτερο και τα κάγκελα του καγκελάριου, βγαίνει ο περιπτεράς απ΄το πορτάκι, μένει το ταξί σταματημένο, μένει κι ο επιβάτης να με κοιτάει, ρωτάει αν είμαι καλά και τα λοιπά, έχω τσαντιστεί, καλά είμαι του λέω, στρέφομαι στο κυκλοφοριακό χάος και φωνάζω σοπράνο, γαμώ τα ταξί!!! Μούγγα ο ταξιτζής, η φωλιά του λερωμένη.

Πονούσα κανά δυο μέρες αλλά εντάξει. Βέβαια η Sulpice με την οποία είχαμε ραντεβού για καφέ πιο κάτω με παρέλαβε στα κακά χάλια και συρθήκαμε σε μια γνωστή μας καφετέρια, όπου η κοπέλα εκεί μου έφερε κάμποσο πάγο στο Πανοπτικόν των καπνιστών που καθήσαμε. (Πανοπτικόν= ειδική γυάλα κοινωνικού διαχωρισμού επιβλαβών στοιχείων. Αντιστρόφως ανάλογη σχέση μικρού εμβαδού και μεγάλης πληθυσμιακής πυκνότητας).

Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά και με το ποδήλατο. Ο πίσω τροχός έπαιζε και κόλλαγε στο φρένο. Μόλις δε που είχα αλλάξει σαμπρέλες και λάστιχα μετά από κάποια ταλαιπωρία, δηλαδή πρώτη του μηνός για τον καλό μήνα, τσφφφ, κόβει το μπροστινό ένα γυαλί, το αλλάζω και κατόπιν διαπιστώνω, ότι έχανε και το πίσω απ΄τη βαλβίδα, βάζω και καινούργια λάστιχα επί τη ευκαιρία, γιατί τα άλλα μέσα σε τρισήμισι μήνες είχαν βγάλει μαλλιά, ραγάδες και κοψίματα.

Το ωραίο ήταν πως ήθελα να κάνω και το μάστορα. Πρόσεξα κάτι ακτίνες χαλαρές και πήρα τον ακτινολόγο να ακτινολογήσω! Στην είσοδο της πολυκατοικίας ξημερώματα Σαββάτου, ο κόσμος έμπαινε και έβλεπε μια γνωστή πια ποδηλατομανή, ανίατη περίπτωση, σε εμφάνιση νεγκλιζέ με τα χέρια όλο γράσο, να σκαλίζει το ποδήλατο ίσια κι ανάποδα και να βγάζει και να βάζει την πίσω ρόδα.

Αποτέλεσμα; Συν ένα! Δηλαδή τα έκανα χειρότερα. Ο τροχός δεν ευθυγραμμιζόταν με τίποτα και επιπλέον κόλλησε εντελώς πάνω στα φρένα, σε σημείο ν΄ αναρωτιέμαι, πώς θα το σύρω ως τον ποδηλατά. Είναι πάντως αλήθεια, ότι χρειάζομαι ένα σταντ, γιατί αλλιώς δεν γίνεται μια σωστή δουλειά. Άραγε σε πια δυσθεώρητα ύψη μαστροχαλασιάς θα έφτανα αν είχα και το σταντ, εκτός από τον ακτινολόγο, που τον είχα αγοράσει για να μάθω λέει να κάνω ακτινολόγηση!

Ο Μήτσος στις τρεις και το μεσημέρι (έκλειναν τέσσερις) είδε τον τροχό και αναφώνησε, πα πα πα! Δεν βλέπεις;;; κάνει οχτάρια! (Εγώ έβλεπα). Πήγαινε να κλαφτείς στο αφεντικό μέσα να έρθει να στρώσει τη ζάντα, μάλλον στράβωσε! Έρχεται ο αρχιμάστορας, κάνει μια ακτινολόγηση, λέει του Μήτσου: Πφ! Εντυπωσιάστηκα! Ο δε Μήτσος έχει ένα καλό, είναι καλός μάστορας, κι ένα κακό, αγχώνεται. Ένας άλλος βοηθός, του είπε μια φορά, ψυχραιμία, μωρέ, κι εκείνος ούρλιαξε, αν ήμουν ψύχραιμος δεν θά΄μουνα ο Μήτσος!

Ελπίζω, ότι τελικά δεν έχει πάθει τίποτα η ζάντα ή το πίσω πηρούνι. Η αλήθεια είναι, ότι εκτός από το πέσιμο εξαιτίας του ταξί, έχω περάσει και αρκετούς λακκουβόδρομους. Πάντως μετά την ακτινολόγηση πηγαίνει καλά. Κι εκεί που έφευγα από τον ποδηλατά, αφού του παρήγγειλα και φτεράκια για τη βροχή, άρχισε να βρέχει.

Τότε συνάντησα έναν τύπο, που έχω δει συχνά σε βόλτες ποδηλατικές αλλά είχα αρχίσει να πιστεύω πως είναι μουγγός. Στέκεται κιόλας ώρες ακίνητος και θυμίζει σφίγγα. Τον χαιρετάω και τότε, ναι, απίστευτο, μίλησε! Είχε φωνή! Ότι να προσέξω, γιατί με την χαζουλοβροχή, ο δρόμος έγινε σκέτη γλίτσα με λάδια και γλιστράει του θανατά. Είπαμε και κάτι επιστημονικά για λάστιχα και χωρίσαμε.

Αποφάσισα να καθίσω για καφέ, να διαβάσω και να περιμένω να στεγνώσει ο δρόμος. Μετά από λίγο βλέπω τον τύπο στην άλλη άκρη του τετραγώνου, σε άλλο καφέ, είχε την ίδια στρατηγική ποδηλατικής επιβίωσης. Μόνο που αυτός δεν διάβαζε. Ατένιζε τη Σαχάρα...

ΜΕΡΕΣ ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ

Μόλις γύρισα σπίτι μετά από τέσσερις ώρες στους πέντε δρόμους. Ιδού τι συνέβη. Ανεβαίνοντας τη Συγγρού στο ύψος μεταξύ Νέας Σμύρνης και Νέου Κόσμου πρόσεξα στη μέση της λεωφόρου ένα γατάκι χτυπημένο να φτύνει αίμα. Φτάνοντας μερικά μέτρα παρακάτω, σταματάω σε ασφαλές σημείο, γυρίζω πίσω και στέκομαι στη νησίδα του παράδρομου να δω το γατί, ένα μικρούλι κατάμαυρο. Σκέφτηκα να το μαζέψω τουλάχιστον στην άκρη.

Μέχρι να κόψει κάπως η πυκνή κυκλοφορία και να καταφέρω να βγω να το πιάσω πέρασε κανένα τέταρτο. Κι ενώ νόμιζα πως ήταν ψόφιο, είδα πώς κούνησε λίγο το κεφάλι του. Τελικά το πιάνω και το ακουμπάω χάμω στη νησίδα. Ανέπνεε ακόμη και δεν έβγαζε άλλο αίμα. Το χτύπημα ήταν στο κεφάλι και η αιμορραγία από τη μύτη. Ψαχνόμουν τί να κάνω.

Πήρα τηλέφωνο τις πληροφορίες τηλεφωνικού καταλόγου να μου δώσουν το νούμερο καμμιάς φιλοζωικής εκεί κοντά. Μου λένε Αμπελοκήπους και καλώ. Όταν πλέον έπιασα γραμμή, απαντάει μια κυρία, και τι μου λέει, ότι βρίσκεται στο Κορωπί και έχει κάνει εκτροπή! Της εξηγώ την κατάσταση και εκείνη κοιτάει να βρει βοήθεια στην γύρω μου περιοχή, αμφίβολο όμως.

Εντωμεταξύ δεν θυμόμουν το επώνυμο της κτηνιάτρου των γατιών μου, το μυαλό μου είχε κολλήσει. Στο σπίτι δεν ήταν κανένας, αλλά τηλεφώνησα στην Sulpice εκτός Αθηνών, βρήκε το τηλέφωνο, γιατί πηγαίνει το γάτο της στην ίδια γιατρό και της τηλεφώνησε. Μετά μου έδωσε τον αριθμό και κανόνισα να πάω το γατί στο ιατρείο της, στο Κουκάκι.

Με το ποδήλατο ήταν δέκα-δεκαπέντε λεπτά απόσταση, αλλά πώς θα μετέφερα το ζωάκι; Τελικά βρήκα μια σακκούλα μικρή καθαρή κι ένα χαρτόνι μαλακό από συσκευασία πάνω πάνω στον κάδο έξω από ένα συνεργείο, τίποτ΄άλλο δεν υπήρχε γύρω κι εγώ δεν είχα ούτε χαρτομάντηλο. Έστρωσα το χαρτόνι και τη σακκούλα μέσα στο κράνος, βόλεψα το γατί και κρέμασα το κράνος στο τιμόνι. Το γατάκι σήκωσε λίγο το κεφάλι του και ανοιγόκλεισε τα μάτια του.

Πήγα στο ιατρείο σιγά σιγά και τηλεφώνησα στη γιατρό να έρθει. Την στιγμή που απάντησε, αντί να της πω τα σχετικά, έβγαλα κάτι φωνές, νερόοο, εεε, ήρθαν πάνω μου, πάνω στο γατί και το ποδήλατο δυο κουβάδες νερό από το μπαλκόνι του πρώτου! Τελοσπάντων πάω απέναντι και σε λίγο έφτασε η γιατρός.

Του έκανε μια ένεση κορτιζόνης για το εσωτερικό εγκεφαλικό οίδημα, και αφού το καθάρισε από τα αίματα, στην ίδια φλέβα του τοποθέτησε έναν ορό και το κράτησε σ΄ένα κλουβί. Είναι αρσενικό περίπου τεσσάρων μηνών, προφανώς από τα γεννητούρια του καλοκαιριού, και φαίνεται πως κάπου έτρωγε καλά. Τώρα βρίσκεται σε κώμα και θα είναι κρίσιμο το επόμενο σαρανταοκτάωρο. Ίσως έχει μια ελπίδα, να επιζήσει χωρίς βλάβες και να του βρούμε διαμονή. Κάθομαι στα καρφιά!

Update: Πάει το πανθηράκι...

ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΙΚΟ ΤΟΥ ΑΙΓΟΚΕΡΩ!

Επιτέλους, επιτέλους! Την Πέμπτη δέχθηκα ένα τηλεφώνημα, ότι άνοιξε η θέση που αιτούμαι τρία χρόνια τώρα για την Βραζιλία! Αυτό σημαίνει ότι, αν όλα πάνε καλά, υπογραφούν τα σχετικά διατάγματα και δεν προκύψει κανένα μπαμπέσικο μαγείρεμα, τον Φεβρουάριο, μετά τα καρναβάλια, θα μεταβώ εις τους τροπικούς!

Σε ποια πόλη δεν ξέρω ακόμη, Σάουν Πάουλου ή Μπραζίλια. Αλλά αυτό θα το μάθω, ελπίζω σύντομα. Αυτό που πρέπει να μάθω επίσης σύντομα είναι βραζιλιάνικα (ω, Χοσέ!). Μέχρι στιγμής το μόνο που ξέρω είναι, ότι σαν γλώσσα έχει πολλά ου και μπ και παχιά ζ! Ξέρω ακόμη, ότι όποιος μου παρακολλάει φέτος θα ακούει κανένα ατέ αμανιάν (= άστα μανιάνα)!

Όμως ένα περίεργο πράγμα! Το θέμα της Βραζιλίας το είχα σχεδόν ξεγράψει. Υποτίθεται ότι στα τέλη Ιουλίου έπρεπε να έχω τ΄ αποτελέσματα, αν θα πάω Βραζιλία ή Περού, αλλά δεν άνοιξαν οι θέσεις. Ωστόσο προκηρύχθηκαν εκλογές στην κλεινή μας χώρα με την διεθνή ακτινοβολία! Και, ω του θαύματος, μιάμιση μέρα μετά, πήραν τ΄άρματα φωτιά... Σας μιλάω για πολύ νέφτι! Παρόμοια κατάσταση μου έχει συμβεί άλλες δύο φορές, εκεί που έχω πει, τέλος, αν δεν γίνει κάτι με την τρίτη, τα παρατάω ν΄ασχοληθώ με τίποτ΄ άλλο, τότε ακριβώς, ανατρέπεται απροσδόκητα το σκηνικό!

Ένα ακόμη αξιοσημείωτο είναι, ότι η υπεύθυνη προσπάθησε να με πείσει να μην δεχθώ να πάω, γιατί είναι μαύρα τα πράμματα κει πέρα και ακριβά και με τα ψίχουλα που θα παίρνω θα ψοφήσω της πείνας, θα φύγω ουρλιάζοντας, θ΄αναγκαστώ να δουλέψω στριπ σόου σε κακόφημο μπαρ και άλλα παρόμοια, όπως τα γράφω. Κλείνω το τηλέφωνο και είχα είκοσι λεπτά καιρό ν΄αποφασίσω (το νέφτι που λέγαμε).

Βγαίνω έξω από τον επαγγελματικό χώρο, περνάω το πεζοδρόμιο και ανάβω το τσιγάρο των αποφάσεων. Το ζήτημα δε αυτό με το τσιγάρο είναι υπέροχο, αλλά εκτός θέματος. Φυσώντας τα συννεφάκια του εξοβελιστέου καπνού στον ελεύθερο αέρα, και ατενίζοντας το ωραίο μου ποδήλατο, που είχα δέσει πιο κει, συνειδητοποίησα τη λαδιά. Ποιος υπάλληλος σε κρατάει μισή ώρα στο τηλέφωνο και σου φουσκώνει σαν τσουρέκι το μυαλό να αναθεωρήσεις; Προς στιγμήν μάλιστα με απογοήτευσε κιόλας.

Αλλά όχι! Το όνομά μου ήταν πρώτο ή δεύτερο για Βραζιλία τρεις φορές αλλά άνευ λοιπών συστάσεων. Ένα όνομα σκέτο: Coco! Και μπορεί να μην το ξέρουν αλλά αυτό το όνομα ταιριάζει γάντι με το ύφος της Βραζιλίας! Θα πάω λοιπόν και να κουρεύονται α λά γκαρσόν! Τρίτη και φαρμακερή! Μόλις το αποφάσισα, ένοιωσα την απόλυτη πεποίθηση! Όλα είχαν μπει στη θέση τους. Πετάω.....!

Υστερόγαμον: Ο πίνακας παριστάνει έναν μαιτρ του berimbau, συνοδεύει την καποέιρα και το καντόμπλε!

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤO! ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Προς αποφυγή πολλών και δυσάρεστων παρεξηγήσεων με ανεξέλεγκτες συνέπειες στην τέχνη, τον τουρισμό και τη διεθνή ποδηλατική κουλτούρα, επισημαίνω ότι το ποδήλατό μου είναι αυτό της φωτογραφίας, που τράβηξε η σκιά μου κάτω αριστερά. Η δε παραλία βρίσκεται στον Διαγόρα, όπου κάποτε είχα κάνει κι ένα ωραιότατο χειμερινό μπάνιο μες τον Δεκέμβρη.

Λίγη ώρα πριν πάρω τη φωτογραφία υπήρχαν κι άλλα δύο ποδήλατα δεμένα εκεί. Κάποια από τα ποδήλατα που είδα γενικά στο νησί ήταν πολύ σκουριασμένα μεν, λειτουργικά δε, εκτός ίσως από ένα απερίγραπτο, ένα κίτρινο, το οποίο είχε βαφτεί με σπρέι χωρίς να λυθεί, και ο πίσω τροχός ήταν σαν πατημένος από λεωφορείο, αλλά έδινε την εντύπωση, ότι έστω κι έτσι κάποιος το χρησιμοποιεί!

Στην παλιά πόλη επιτρέπονται από τον Ιούλιο τα ποδήλατα, αλλά εγώ το έδεσα απέξω διότι αν ήθελα να μπω εκεί μέσα καβάλα, δεν ενδείκνυνται τα λεπτά λάστιχα αλλά άλογο με πέταλα. Περικεφαλαία πάντως έχω μια μοντέρνα ελαφριά με αεροτομές. Γενικά την παλιά πόλη την έχω τριγυρίσει και άλλοτε, αλλά είχα πέσει και σε φάσεις επισκευών με δρόμους σκαμμένους και κάποιους χώρους κλειστούς. Αυτή τη φορά κρίμα που η Δημοτική Πινακοθήκη ήταν κλειστή και δεν είδαμε μια έκθεση του Φασιανού. Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ήταν δροσερό και με το Πούρο συνήλθαμε από την ζέστη και την υγρασία.

Για συναυλία στο στάδιο Διαγόρας έτυχε να έρθει ο Χατζηγιάννης ("χεράκια ψηλά"!) και πήγαμε, μάλιστα κάποια στιγμή καθήσαμε στην πίστα του ποδηλατοδρομίου, μου φάνηκε μικρούλι το καημένο! Η Ρόδος δεν είναι ένα ποδηλατικό νησί με την έννοια της Κω, που ο κόσμος μετακινείται πολύ με ποδήλατο, αλλά είναι γνωστή στον αθλητικό χώρο, λόγω του παλιού ποδηλατοδρομίου, των Ροδιτών αθλητών που διακρίθηκαν και της μοναδικής ελληνικής εταιρείας κατασκευής σκελετών ποδηλάτων.

Μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να μην πρόλαβα να κάνω όλα όσα είχα φαντασιωθεί, όμως ορισμένα μέρη εξάπτουν τη φαντασία, όπως εκτός απ΄ την μεσαιωνική πόλη, η περιοχή Εφτά Πηγές, μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Ρόδο, ένα φυσικό πάρκο με ποτάμι, πάπιες μέσα στο ποτάμι, παγώνια έξω απ΄το ποτάμι κι έναν πύθωνα βολεμένο στο τουριστικό κατάστημα, κι ακόμη φράγμα και λίμνη, στην οποία βγαίνεις περνώντας με τα πόδια στο παγωμένο νερό από ένα αρκετά μακρύ, στενό και εντελώς σκοτεινό υπόγειο τούνελ, πολύ μυστηριώδες. Στα λουτρά πάλι της Καλλιθέας, το σκηνικό του Δολώματος με την Βουγιουκλάκη, άφησα την παρέα μου στο μπαρ επάνω να ξεκινήσουν με μπύρες και απόλαυσα παρά τον αέρα ένα θερμό νυχτερινό μπάνιο σε κοσμοπολίτικο περιβάλλον!

Τις διαδρομές αυτές πήγαμε με τ΄αυτοκίνητο, με ορισμένα ευτράπελα, καθώς δεν υπήρχαν κατατοπιστικές πινακίδες από την πόλη της Ρόδου, παρά μόνο προς την πόλη, έτσι ώστε παρασυρόμασταν λίγο πιο πέρα και κατόπιν γυρίζαμε πίσω ή πηγαίναμε λαβυρινθοειδώς! Το ποδήλατο το χρησιμοποίησα για μετακίνηση κάθε μέρα στην πόλη, το λιμάνι και λίγο παραέξω, και ικανοποίησα το παλιό μου απωθημένο, να κάνω το γύρο έξω από τα τείχη πολλές φορές. Άφησα βέβαια ένα σωρό χρωστούμενα, το νησί είναι κυρίως για κουρσάδικες διαδρομές, μάλιστα κυκλικές, τις οποίες κάνουν οι Ροδίτες ποδηλάτες τα Σαββατοκύριακα. Όμως κάτι μου λέει, ότι θα ξαναπάω!