RIDICULE

Τι να κάνουμε. Έτσι είναι τα πράγματα. Άλλοι δεν τό΄χουν για τίποτα κι άλλοι ζορίζονται. Το πρωί εννοώ. Κι έπειτα έχουν μια μόνιμη ξινοσφιγμένη έκφραση. Ούτε καλημέρα δηλαδή. Φάτε βρε παιδιά κάνα δαμάσκηνο! Κανένα μούσμουλο! Πιείτε κανέναν καφέ, κανένα γάλα, ρίξτε και τίποτα βρώμη μες το γάλα! Και λίγο ποδήλατο βοηθάει! Τελοσπάντων, ένα κλύσμα, κάτι!

Μπορεί βέβαια τόσο σφιγμένο σφίξιμο να μην αντιμετωπίζεται πλέον, να είναι χρόνιο, και η επιστήμη, η ομοιοπαθητική, τα βότανα, τα φρούτα και η τρόμπα ν΄ αδυνατούν να δώσουν λύση. Μπορεί ο οργανισμός να ενσωμάτωσε την σφίξη στο φυσιολογικό του ρεπερτόριο, τόσο, ώστε του είναι αδιανόητο ν΄αλλάξει τακτική, μην πάει και χάσει σε γενική εκτίμηση και σοβαρότητα.

Ιδού το θέμα. Η δυσκοιλιότης ως ύφος. Διότι δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος, ειδικά το πρωί. Πρέπει να σού΄χουν σκοτώσει τη μάνα. Αν δεν σού΄χουν σκοτώσει τη μάνα, θα φροντίσει ο δυσκοίλιος να σού σκοτώσει τα νεύρα. Αν δεν μασήσεις, θα σε μισήσει. Θα ξινίσει περισσότερο. Για να διατηρήσει σ΄αυτές τις έκτακτες περιπτώσεις το ύφος σφιχτό κι ακέραιο, θα πίνει ελάχιστο νερό, κατά προτίμηση ανθρακούχο. Όσο για τον αέρα, εισπνέεται σε μικρές δόσεις από τα ρουθούνια, τα οποία έχουν στενέψει από την χρόνια προσπάθεια της μύτης να διατηρείται υψωμένη. Χείλη ερμητικά κλειστά και λίγο στραβωμένα συμπληρώνουν το σύνολο με μια δόση κρυάδας ικανής να εξοικονομήσει ενέργεια από τα κλιματιστικά σ΄όλη την περίοδο του θερινού καύσωνα.

Τέτοια τσιγγουνιά στον αέρα και το νερό δε νοείται βέβαια, εφόσον μπορείς να βρεις άφθονα κι απ΄τα δύο σε οποιοδήποτε βενζινάδικο! Χώρια που σε μια θερμή και φημισμένη ερωτικά χώρα σαν τη δική μας, απάδουν τέτοιες συμπεριφορές! Προδίδουν κρίση και πλήττεται ο τουρισμός! Δεν μιλάω για τα υπαρκτά προβλήματα, που μπορεί να ταλαιπωρούν τον καθένα και όλους μαζί. Μιλάω για την γρίπη της σοβαροφάνειας, την ιδέα δηλαδή ότι το να παίρνεις το πιο ξινό σου ύφος σε επιβάλλει και σε καταξιώνει. Κι εγώ πλέον έχω ένα φοβερό πρόβλημα με το ξινό ύφος. Πιο πρώτα συγκρατιόμουν κάπως, το έπαιζα ευγενής. Τώρα όμως συχνά γελάω ασυγκράτητα και γίνομαι ρεζίλι αμέσως. Δηλαδή σοβαρότης μηδέν! Ίσως πρόκειται για φυσικό νόμο, ώστε να εξισορροπούνται τα πράγματα και να μην επέλθει το άχαρον χάος!

ΧΑΜΕΝΟ ΣΤΟ GRAFFITI...

Όλο το slide εδώ!

ΕΝΑ ΑΣΥΔΟΤΟ ΤΟΠΙΟ

Ο μήνας αυτός είναι τζαζ. Από το τζαζ φέστιβαλ στο Γκάζι το περασμένο Σαββατοκύριακο. Είναι αυτοσχεδιαστικός, άστατος, ηλεκτρισμένος, χύμα κρυώματα, υγρασία, αλλεργίες, ντάλα ήλιος το μεσημέρι, αχνιστή άσφαλτος, κι η θάλασσα κάπου μακριά, την μυρίζω από εδώ, όσο για βιβλία τα άπαντα του Ξανθούλη. Από το Μενού των Φαντασμάτων κλεμμένη η φράση του τίτλου, ολόκληρη έχει "...με άρωμα φρούτων και μελιτζάνας". Πρόκειται για το τοπίο της παιδικής ηλικίας, ένας Ιούνιος τελοσπάντων.

Αρκετό πετάλι, με πέδιλα, με πολύ νερό, με πολύ κόσμο στο critical mass της Δευτέρας, το κουρσάκι μου δεν παραπονιέται καθόλου, που το μεταχειρίζομαι σαν να ΄ναι κανένα mountain στις κακοτοπιές της Αθήνας, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα, χθες βλέπω μια γιαγιά μ΄ένα καταπληκτικό κόκκινο τρίκυκλο φορτωμένο το πίσω καλάθι με ψώνια πεταλάριζε χαλαρή κατά του Στρέφη ανάμεσα στ΄αυτοκίνητα, έτριβα τα μάτια μου.

Δεν είπα όμως για τη τζαζ, κατά τις δώδεκα το βράδυ της Κυριακής ανέβηκε στη σκηνή η Maria Joao, κίτρινο φόρεμα φουσκωτό με φτερά στον ποδόγυρο, σαν εξωτικό πουλί και ξεπέρασε την ηλεκτρική κιθάρα στον αυτοσχεδιασμό, αρκετοί θαυμαστές λικνίζονταν εκστασιασμένοι μπροστά, η Maria τους μιλούσε στα πορτογαλικά, αυτοί απαντούσαν στα ελληνικά, άψογη η συνεννόηση, κι η Sulpice παραφύλαξε στo backstage για φωτογραφίες, αλλά κι εμένα στον χώρο στάθμευσης των ποδηλάτων συνέλαβε ο φακός, ωραία ήταν η βραδιά και το φεγγάρι μισό και πορτοκαλί!