ΝΤΟΡΕΜΙ

Βαλεντίνες και Βαλεντίνοι! Η κατάσταση έχει ξεφύγει του ελέγχου, σας το λέω, να το΄χετε υπόψη σας, διότι δεν φτάνει, που ο έρως είναι τυφλός και δεν κοιτάει φανάρια, είναι κι η τρέλα, που δεν πάει στα βουνά αλλά πίνει καπουτσίνο στις καφετέριες αμολυτή! Να υποθέσω, ότι ο τύπος με το άσπρο υπόθετο, που προσπέρασε επιδεικτικά τον τροχονόμο, ενώ έπρεπε να σταματήσει, ήταν ερωτευμένος και δεν έβλεπε μπροστά του, κι επιπλέον γκάζωσε μπροστά στα μούτρα του τροχονόμου, ο οποίος τον μούτζωσε με τα δυο του χέρια φωνάζοντάς του να πάει να...;

Κι έπειτα εγώ είχα παγώσει στο κρύο κι έπρεπε να παραμείνω κέντρο καμιαμιάμισι ώρα, τι να κάνω, ας πιω καφέ. Κάθομαι, πίνω έναν εσπρέσσο, παίρνω τηλέφωνα, διαβάζω ένα βιβλίο ταξιδιωτικό, υπάρχουν λέει ωραία μέρη σε μακρυνές χώρες, όπου κάθε γυναίκα έχει πεντέξι άνδρες το λιγότερο, κι αυτό είναι νόμος, ωραία πράγματα, κλείνω το βιβλίο, ετοιμάζομαι να φύγω, βλέπω απέναντί μου σηκώνεται όρθιος ένας τύπος με γκρι παλτό και θαλασσί σκούφο με αφτιά, και κουνούσε τα χέρια του φωνάζοντας κάτι, που δεν καταλάβαινα, γιατί άκουγα ράδιο.

Φεύγοντας, κλείνω το ράδιο να δω τι γίνεται, γιατί δυο νεαροί παραδίπλα κοίταζαν άναυδοι, κι άλλοι παραπέρα γύριζαν να κοιτάξουν. Ο τύπος τραγουδούσε φωναχτά, "ντο-ρε-μί, θέλω πού-ου-τσαααα"! και όπως με κοιτούσε συνέχιζε, "δώσε μου μια πού-ου..."! του απαντάω δυνατά και τραγουδιστά: "ντο-ρε-μί - δεν έ-ε-χωωωω"! Οι νεαροί είχαν πέσει πάνω στο τραπεζάκι και γελούσαν, εγώ τελοσπάντων έφυγα, κατεβαίνοντας από το πατάρι, είδα κάτω τον κόσμο να κοιτάει προς τα πάνω, διότι η όπερα του Πουτσίνι συνεχιζόταν, άνοιξα πάλι το ραδιοφωνάκι και πήγα να πάρω το ποδήλατο.

Τη στιγμή που προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα φωτάκια χοροπηδώντας από το κρύο, έρχεται ένας άλλος τύπος με καφέ πανωφόρι και έδειχνε το ποδήλατο με έντονες χειρονομίες φωνάζοντας κάτι, που πάλι δεν άκουγα. Ορίστε; είπα, αλλά είχαν παγώσει τα δάχτυλά μου και μπλέξει με τα καλώδια και τα κλειδιά, ενώ εκείνος συνέχιζε τις χειρονομίες. Κλείνω κάποτε το ραδιοφωνάκι, "Είναι Ideal το ποδήλατο", φώναζε. Όχι! του φώναξα και γω. Έχει αναρτήσεις; ξαναφώναξε. Όχι! Εσύ το έκοψες; (ο σκελετός είναι κομμένος περίεργα). Η μάνα του! Γιατί είναι κομμένο; Και γιατί τόσο στενή η σέλα; ρώτησε ουρλιάζοντας. Για το κακό το μάτι και το κόψιμο, του απάντησα.

Να ΄μουν νύχτα στο γυαλό

ν΄ανάψω λύχνο για να δω!

Ε, να σφίξουν κι οι Απόκριες!